Met de zinderende electropop van It’s Blitz uit 2009 hadden de Yeah Yeah Yeahs zichzelf opnieuw uitgevonden. Terwijl generatiegenoten The Strokes zichzelf steeds verder de overbodigheid in speelden, had deze band het lef om zichzelf radicaal te veranderen. Voor de opvolger hadden wij dan ook hoge verwachtingen. Mosquito klinkt echter als een bric-a-brac verzameling B-kantjes uit vorige albums en maakt hier en daar zelfs kans op de twijfelachtige eer van meest onaanhoorbare troep van het jaar. Met andere woorden: we are not amused.
Nochtans hebben ze in het passioneel vertolkte “Sacrilege” een sterke eerste single én opener te pakken. Het nummer heeft in toon en stijl veel weg van Madonna’s “Like A Prayer” maar hier drijft dat gospelkoor de zaken wellicht net ietsje té ver over de top. Het belangrijkste is: Karen O gilt, kreunt, zucht en kirt dat het een lieve lust is en je voelt het demonische vuur onder de band hun voeten branden, vuur dat op de rest van dit album zo pijnlijk ontbreekt.
Na “Sacrilege” is het vet al meteen van de soep: “Subway” sleept zich anoniem voort en de titeltrack “Mosquito” is drie minuten groteske nonsens. Of wat denkt u van de centrale metafoor van een mug en Karen O die als refrein niets beters weet te verzinnen dan “I will suck your blood”? “Mosquito” heeft misschien wel de punk-sfeer van hun eerste album Fever To Tell maar niets van de urgentie of geloofwaardigheid. Bovendien werken echte bloedzuigers niet half zo veel op de zenuwen als dit nummer.
”Under The Earth” kan tellen als collage van allemaal losse, leuke ideeën maar is het herbeluisteren nauwelijks waard. Goed, naarmate het nummer opbouwt, mogen de gitaren scheuren en ergens in de verte loert de belofte van een aardig refrein, maar alsjeblieft jongens, mag het niet ietsje meer zijn? Zo gaat het maar door, van middelmatig idee naar dito melodie naar ongelukkig arrangement. Ene Dr. Octagon tovert bijvoorbeeld het voor de rest totaal vergetelijke “Buried Alive” om tot een gruwelijk onding en “Always” heeft, “Mosquito” niet te vergeten, één van de meest irritante melodieën die wij dit jaar al hebben gehoord.
Gelukkig breekt “Area 52” dit stomvervelende album doormidden met een withete gitaar en een gecastreerd, kermend keyboard. Aanvankelijk klinkt het veelbelovend en traditioneel Yeah Yeah Yeahs totdat Karen O “Area 52” vakkundig de afgrond induwt met een kinderlijk rijmpje over “Message came from outer space/The future of the human race” en een ruimteman die aardskinderen komt ontvoeren. Of zoiets. Niet dat wij geen gevoel voor humor hebben, maar dan moet het wel écht grappig zijn.
De laatste twee nummers zijn gelukkig ongemeen sterk en dienen samen met “Sacrilege” als boeksteunen die het zootje ongeregeld tussenin proberen recht te houden. “Despair” kent een prachtige, epische opbouw waarvan de crescendo-finish weer wegzinkt voor je er erg in hebt. “Wedding Song”, dat Karen O naar het schijnt op haar eigen bruiloft gezongen heeft, is dan weer Yeah Yeah Yeahs op hun kwetsbaarst en kan samen met “Maps” of “Hysteric” schaamteloos naast hun allerbeste nummers staan. Hier laat de band de kitsch van de rest van het album varen terwijl Karen O over engelen en liefde zingt zonder dat het melig wordt: “Some kind of violent bliss/Led me to love like this/One thousand deaths my dear/I’m dying without you here”. Het arrangement is ruimtelijk en sober, met niet meer dan een piano, een zware, constant geslagen tom-tom-drum en enkele effecten lijkt het lied naar een climax te gaan die het nooit bereikt. Prachtig.
Ongeacht deze zeldzame hoogtepunten, hebben de Yeah Yeah Yeahs van Mosquito een ontzettende sof gemaakt: te vaak vervallen ze in kitsch-arrangementen en nodeloos lang uitgetrokken nummers. Waarschijnlijk hadden we er gemakkelijk twee of drie punten bij gedaan als het allemaal wat intenser geweest was en er niet zoveel mid-tempo modder op stond. Karen O gaf al aan dat ze voor een meer lo-fi geluid wilden gaan en dat zou op zich een goed idee geweest zijn, ware het niet dat het resultaat zo slordig, confuus en rommelig klinkt, om maar niets te zeggen over de spuuglelijke hoes. Ontgoochelend.
