Vrolijk zijn doet geen pijn. Het heeft vijf soloplaten geduurd, maar Anton Walgrave lijkt eindelijk te beseffen dat het leven meer te bieden heeft dan pijnlijke herinneringen. Op Tame Hearts toont de ingetogen singer-songwriter van weleer zich van zijn meest toegankelijke kant.
Stellen dat Walgrave gelukkig is, gaat misschien wat ver. De meeste nummers op Tame Hearts klinken alvast vrolijker, maar toch valt ook hier de karakteristieke melancholische toets van de getormenteerde troubadour op. Anton Walgrave en tranentrekkers op gitaar, de Vlaamse Damian Rice wist zichzelf altijd wel te positioneren.
As You Are, Shine, Before The Dawn,…; allemaal ingetogen pareltjes waarvan de singles precies opzettelijk niet tot bij het grote publiek raakten. Dat patroon doet een mens vragen stellen. Waarom werd het bloedmooie “Lost Souls” niet ondersteund door een grootschalige mediacampagne? Waarom zie je Walgrave amper verschijnen op festivalpodia? Waarom toch altijd dat beeld van de artiest die lijdt voor de kunst? Waarom, Anton? Waarom?
Tame Hearts lijkt gelukkig een ander lot beschoren. De plaat is muzikaal een pak toegankelijker en laat zich makkelijker ontleden dan een aantal van zijn voorgangers. Walgrave lijkt het clichématige aspect van de singer-songwriter achter zich te laten en kiest volop voor vernieuwing. Dat gevoel wordt bekrachtigt door “Celebration”, de eerste single van het album. Luchtige krachttermen zoals je ze alleen maar hoort bij Coldplay, vrolijke strofes en een aanstekelijk gitaargeluid dat Walgrave geleend lijkt te hebben uit Becks “Loser”. Het nummer zorgt voor een frisse wind waarmee hij komaf lijkt te maken met zijn oude manier van werken. Een van de andere tracks op het album dat uit hetzelfde vaatje tapt is “Mrs Cole”; eenvoudig meezingbare lyrics gekoppeld aan een geluid dat de meeste luisteraars bekend in de oren zal klinken.
“Tame Hearts” bouwt dan weer verder op het succes dat de flinterdunne overgang tussen soul, electronica en dubstep heeft veroorzaakt. Een beetje Jamie Woon-light met erg persoonlijke lyrics; een aangenaam nummer om het album mee te openen. De gelaten en haast moderne sfeer die Walgrave hier oproept past uitstekend bij het nieuwe imago dat hij met Tame Hearts voor zichzelf schept: conventioneel en tot op zekere hoogte zelfs commercieel, maar toch met de nodige emotionele diepgang.
Met “Show Them What You Got” komt de pure singer-songwriter in Walgrave naar boven. Repetitieve, gitaarcycli ondersteund door lichte drum- en synthpatronen en eenvoudige lyrics gedragen door een krachtige stem. In “You Just Wanted This To Happen” neemt electronica de plaats in van de eeuwige gitaar. Het andere einde van het muzikale spectrum dat Walgrave beheerst, komt boven drijven in “Getting Closer”. Het nummer toont de schreeuwerige kant van Walgraves stem en lijkt eerder een toegeving voor oude fans die hoogstwaarschijnlijk zullen afknappen van de het nieuwe geluid dat op Tame Hearts naar voren wordt geschoven. “Before I Ease My Mind” is dan weer helemaal old school Walgrave; zweverig, en pijnlijk persoonlijk. Laten we stellen dat je oude gewoonten moeilijk kwijtraakt.
Vijf soloplaten, zolang heeft het geduurd voordat Walgrave klaar was om de cocon die hij voor zichzelf had gecreeërd te verlaten. Met Tame Hearts levert hij een album af waarin hij op een geslaagde manier afstand neemt van zijn eerder werk. Out with the old, in with the new. Binnenkort wordt hij veertig; wij wensen hem alvast een geslaagde promocampagne toe.
