Totale Nite is een vreemd beestje. Het werd aangekondigd als EP, verkocht als album en nader onderzoek biedt geen uitsluitsel: slechts vijf tracks maar wel met een gezamenlijke lengte van een dik halfuur, Spotify die het klasseert als single maar slechts drie van de vijf nummers aanbiedt, de band die het een EP noemt op zijn blog terwijl label Night People spreekt van een LP … “Is dat dan zo belangrijk?” denkt u misschien, en ook dat is niet zo’n eenduidig te beantwoorden vraag.
Enerzijds kan je immers stellen dat het au fond niet al te veel uitmaakt welk etiket je op een plaat kleeft, zolang de muziek maar goed is. Anderzijds maakt het een weloverwogen beoordeling wel een stuk moeilijker, gezien je vaak met andere maten en gewichten meet, afhankelijk van het formaat. Zo is een rode draad een stuk belangrijker bij een full length.
En laat nu net dat laatste de achilleshiel zijn van deze nieuwe Merchandise. Vijf songs lijken net zoveel verhalen te vertellen. Zo leent korte opener “Who Are You” papa’s mondharmonica om een trage maar vettige bluesriff te ondersteunen, terwijl de titeltrack het midden houdt tussen het U2 van begin jaren tachtig en Mark Sandmans Morphine, compleet met saxofoon.
Gelukkig zijn er ook constanten in de vergelijking. Eerst en vooral is er zanger Carson Cox, wiens stem niet enkel van ver veel weg heeft van Engelands favoriete treurwilg Morrissey. Verder is er ook de erg lo-fi, maar tegelijkertijd gestileerde sound, die aangenaam contrasteert met de eerder genoemde referentiepunten.
De grote uitschieter op Totale Nite is “Anxiety’s Door”. Pompende drums stuwen het nummer rechtdoor, begraven onder een bezwerende waas van gitaren. Het geheel wordt niettemin gedirigeerd door Cox: zijn teksten worden dan wel af en toe verzwolgen door al dat geweld, zijn timbre en vertolking zuigen de luisteraar naar de speakers.
Tellen we alles op, dan komen we uit bij een vaak sterk maar ook wat weinig gebalanceerd geheel. De kenmerkende klank en stem maken echter veel goed. Of om terug te koppelen naar onze hamvraag: als LP doet ie het goed, maar als EP nog iets beter. Hoe het ook zij, Merchandise toont zich alweer als een beloftevolle groep die een eerbetoon brengt aan zijn helden maar bovenal klinkt als Merchandise. En zo maakt het dan ook weer niet zo veel uit.
