Zelden zo snel overtuigd geweest van een nieuwe band als bij Mean, de samenwerking tussen Younes Faltakh (The Hickey Underworld) en Niels Borrey (Max Rouen). Hun eerste EP’tje is snoepgoed voor de oren.
We dachten dat The Hickey Underworld een spannende band was, Mean is nog spannender. “Ode To The One Euro Lasagna” start proggy met de Jethro Tull-achtige fluit van Michaël Brijs, maar barst plots los in ware Hickey-stijl: eerst een doodsschreeuw en dan een bombardement van snerpende riffs. Op het einde van het nummer gaat het zware gitaaronweer weer liggen voor diezelfde bezwerende fluit.
Ook in het meer repetitieve “Reboucheur” nemen elektrisch overstuurde, krakende gitaren de bovenhand. Mean is trash, hardcore en pop tegelijk. Faltakh en Borrey rammen erop los, hun forse uithalen — “The Padre Song” is een uitzondering — zijn niet voor watjes en toch klinken de nummers allemaal rotaanstekelijk. En dat allemaal is nog eens spontaan en lo-fi opgenomen: sterk, sterk.
Alsof het nog niet eclectisch genoeg is, is er ook het akoestische “The Padre Song”, opgesmukt met een heerlijke gitaarmelodie, weirde vocalen en, jawel, luidende klokken. In het hyperkinetische “A Night To Dismember” word je dan weer heen en weer geschud tussen lompe doomriffs en op rustig gepingel zwevende alienstemmetjes. Wanneer dreigende keyboards en een gestoorde solo opdraven, is het muzikaal bacchanaal compleet. Mean laat ons lazarus achter.
Wij, voor een keer fiere Belgen, hebben er wederom een band bij die tegen de stroom in durft te zwemmen. Het klinkt cliché, maar deze vier verslavende en verwoestende songs doen ons al verlangen naar een eerste album. In de tussentijd blijft deze EP nog wat rondjes draaien. Middle Earth All Nighters is verkrijgbaar op 10-inch vinyl bij uw lokale platenboer.
