En toen, na tien jaar zorgeloos plezier maken voor anderhalve man en een paardenkop, brak Phoenix eind 2009 door bij het grote publiek. Door de hits “1901” en “Lisztomania” werd dit Franse kwartet plots een grote groep, die het jaar erop zelfs een Grammy won voor zijn album Wolfgang Amadeus Phoenix. Vier jaar later moet Bankrupt! voor de bevestiging zorgen, terwijl de hele wereld toekijkt.
Het is geen toeval dat Phoenix pas met zijn vierde album vaste voet aan de grond kreeg in Amerika. Zanger Thomas Mars stapte destijds in het huwelijksbootje met Sofia Coppola, die zijn muziek ging gebruiken in haar films. Maar nog belangrijker dan dat, was de perfecte timing van die plaat. Rond de eeuwwisseling, toen de Franse band met “Too Young” en “If I Ever Feel Better” even hitgevoelige nummers afleverde als met “1901” en “Lisztomania”, was Amerika immers volledig in de ban van de gruizige retrorock van The Strokes en The Whites Stripes. Een dik decennium later viert het complexloze, veelkleurige popgeluid van Phoenix er hoogtij. Meer zelfs, in het New York van vandaag hebben de synthesizers van MGMT en Yeasayer het volledig overgenomen van de gitaren. Willens nillens groeide Phoenix uit tot een cultgroep, en als in een omgekeerde wereld modelleren The Strokes vandaag hun geluid naar dat van de Fransen.
Maar is Phoenix wel klaar voor die status? Twee jaar geleden al maakte de band bekend dat de opvolger van “Wolfgang Amadeus Phoenix” experimenteler en futuristischer zou klinken. Dat het dan nog zo lang duurt vooraleer het album effectief het licht ziet, is meestal geen goed voorteken. “I would rather be alone”, stipt Thomas Mars aan in de opener “Entertainment” , om twee nummers later “Alone, Alone, Alone” te scanderen. De band heeft het duidelijk lastig met de positie waarin hij zich momenteel bevindt. “Bourgeois, why would you care for more?”, zo klinkt het op “Bourgeois”. Eerder stelde Mars zich vrij besluiteloos op in “Chloroform”: “I don’t always tell the truth”.
Wat er ook van aan is, muzikaal verloopt het al even moeizaam. Het okselfrisse popgeluid dat deze band zo groot maakte, werd ingeruild voor een overladen, breed opgezette sound waarin heel wat details verloren gaan. Philippe Zdar, de producer van dienst, kwam aanzetten met hompen synthesizers die de nummers vaak compleet dichtplamuren en waardoor er geen ademruimte overblijft, zoals tijdens de finale van “Drakkar Noir”. Met de titeltrack herhaalt Phoenix het procédé van “Wolfgang Amadeus Phoenix”, om in het midden van de plaat een eeuwig durend, zo goed als instrumentaal synthesizernummer neer te zetten. In het land van Jean Michel Jarre kan dat wellicht. Maar op een plaat die amper tien nummers telt, haalt het er enkel de vaart uit.
Wel nieuw zijn de Oosterse invloeden. De albumcover lijkt wel een Chinees stilleven, en her en der duiken morgenlandse motiefjes op. Niet alleen in de single “Entertainment”, maar ook aan het begin van “Chloroform”, een nummer dat weggelopen lijkt uit de jaren tachtig. Deze invloed kan niet verhinderen dat Phoenix slechts tweemaal de snedigheid van weleer terugvindt, meerbepaald op het energieke “Don’t” en tijdens afsluiter “Oblique City”. Ook al wordt het refrein van die laatste opnieuw op slot gedaan met een verse vracht synths. Verder is “Entertainment” ook best onderhoudend, maar de overige zeven nummers missen toch het soepele en vooral de doeltreffendheid van “Everything Is Everything” of “Lisztomania”.
Met Bankrupt! zal dit Franse kwartet zeker zijn mannetje staan op de wei van Rock Werchter, vlak voor Kings Of Leon en Blur. De nieuwe nummers klinken massief en kunnen tegen een stootje. Maar achter dat gezwollen geluid, verschuilt zich een band die in de knoop ligt met zichzelf, en zoekende is naar een manier om met het plotse succes om te gaan. Boeiende en onbevangen popmuziek maken voor een breder publiek, het blijkt geen sinecure. Of haalt u die tweede MGMT wel nog eens uit de kast?
Phoenix speelt op vrijdag 5 juli op het hoofdpodium van Rock Werchter.
