Ty Segall heeft een bijzonder mooi jaar achter de rug. Onder verschillende groepsnamen bracht hij een drietal platen uit en nu is hij met partner in crime Mikal Cronin van Ty Segall Band nog maar eens de studio ingedoken. Een buddyplaat in het kielzog van Simon & Garfunkel hoeft u echter niet te verwachten; een krachtige punkplaat des te meer.
Niet dat Ty Segall en Mikal Cronin er een doel van hebben gemaakt een plaat met zoveel mogelijk nummers te vullen. Integendeel; Reverse Shark Attack bevat maar acht songs. Het zijn echter heel krachtige tracks geworden, wat al meteen mag blijken uit het tweepolige “I Wear Black”, een brouwsel dat tegelijkertijd heel vuil en heel psychedelisch klinkt en dat daarmee meerdere Ty Segall-platen uit 2012 op één enkele verenigt. Met “Drop Dead Baby” gaat het er iets minder psychedelisch aan toe, maar kiest het tweetal voor een meer herkenbare openingsriff, terwijl het nummer het pletwalsgehalte van een nummer als “Seven Nation Army” van The White Stripes heeft.
De plaat begint dus vrij toegankelijk, maar daar komt verandering in met “High School”. De lawaaierige manier waarop het nummer aftrapt, herinnert meer aan progressieve garagebands als The Intelligence en UV Race, terwijl het hypersnelle ritme het punkgehalte nog net genoeg op peil houdt om het verteerbaar te houden. Het erg korte en abrupt eindigende “Doctor Doctor” herinnert op zijn beurt aan het rauwe Singles 2007 – 2010, waarmee Segall naast een hele reeks lo-fi singles eveneens half afgewerkt demomateriaal op de mensheid losliet.
Een mooi evenwicht tussen oude en nieuwe rock-‘n-roll met een lawaaierig artsy kantje lijkt bijgevolg de rode draad van Reverse Shark Attack. Dat gevoel kan “Bikini Babes” op de tweede helft van de plaat in ieder geval niet ontkrachten, want het is een nummer met onverstaanbare teksten, terwijl het riffje even back-to-basics is als een doorsnee Billy Childish-nummer. “Take Up Thy Stethoscope And Walk” is dan weer een excuus om lawaaierige rock-‘n-roll met wat jazz in een keukenrobot te gooien en te kijken wat het geeft.
Het toppunt bereikt het tweetal echter pas met titeltrack “Reverse Shark Attack” die voor het einde werd bewaard. Begrijpelijk, want het nummer duurt langer dan tien minuten en is qua experimentaliteit ongeëvenaard. Het nummer begint met een akoestisch gitaartje en rustige zang namelijk heel kalm om vervolgens met vrijere vocals het indierockpad te kiezen en uiteindelijk uit te monden in iets dat het midden houdt tussen psychedelische rock en Dick Dale-achtige surf.
Het resultaat is een plaatje dat tegelijkertijd heel gedurfd en toch nog vrij klassiek klinkt. Klassiek omdat er genoeg verwijzingen naar ander gespuis in het garagerockwereldje in zitten en het album bijgevolg niet ontmoedigend hoeft te zijn, gedurfd omdat Ty Segall en Mikal Cronin het hun publiek toch niet te gemakkelijk hebben gemaakt. Wie hierbij nog even bedenkt dat de pauze tussen het laatste nummer ”Reverse Shark Attack” en het eerste nummer “I Wear Black” in repeat modus kort genoeg is voor een naadloze overgang, kan zichzelf in herhaaldelijke luisterbeurten onderdompelen en is met Reverse Shark Attack wel een hele tijd zoet.
