Na anderhalf decennium succes met Das Pop komt Bent Van Looy nu met een soloalbum, en ook bij deze onderneming weet hij zich te omringen met waardevolle vrienden. Reinhard Vanbergen, die nu trouwens goed bezig is met The Happy, heeft de strijkers net zo mooi gearrangeerd als op het prachtige Sea Change van Beck.
Round the Bend is een warme en romantische plaat. De kleuren zijn die van een bos in de herfst: warm geel, roodbruin en de houtachtige kleur van bast. Alle nummers gaan over de moeilijkere kant van de liefde: de eenvoudige, dagdagelijkse kant. Niet het spannende van de grote liefde die nog moet komen, maar het besef van het breekbare, van de kleine kantjes, van de liefde die er is.
De strijkersarrangementen rond het tijgergezicht waarnaar Van Looy verlangt in “Flowers And Balloons” komen aanwervelen uit het niets: als een papieren tijger. Zou dat een klein, liefdevol en metatekstueel knipoogje kunnen zijn naar Becks “Paper Tiger” op Sea Change, waaraan ook producer Jason Falker meewerkte, en dat toevallig ook een nummer getiteld “Round the Bend” bevat?
Wat de sound betreft neemt Bent Van Looy ons echter mee naar zijn prilste jeugdjaren. Op de plaat komen we regelmatig een klavecimbel tegen en Jason Falkner op een melodieus meezingende elektrische gitaar, maar Round the Bend draait toch vooral rond de piano. Ondertussen danst Bent Van Looy als een musicalpersonage over het gras met een wandelstok (of is het een rubberen kip?) horizontaal tussen zijn handen. Ook op “Words” zien we hem op die manier zigzaggen, met de occasionele zwaai met het been. Als we vergelijkingen moeten maken, dan met Gilbert O’ Sullivans “We Will” of Paul McCartneys “The End of the End”.
Het is wellicht ook de eerste keer dat hij zichzelf toestaat om schaamteloos herhaling toe te passen, om een prachtige zin onderweg in alle variaties uit te zingen, zodat de harmonie alle ruimte krijgt om open te bloeien. Door die ongekunstelde en eenvoudige aanpak wordt de emotionele opbouw van “First Boy On the Right”, bijvoorbeeld, bijna ondraaglijk mooi. Het bevat bijna te veel verlangen om iets teders vast te mogen blijven houden.
Aan het pianoloopje op het einde van “Why I’m Leaving” hoor je de verwantschap met “Flowers In The Dirt”, maar de hele sfeer van het nummer is onvergelijkbaar. Waar het laatstgenoemde klonk als helder klaterend water, alsof het verteld werd aan een vriend, is de sfeer hier anders: samenzitten, tranen, sigarettenrook en berusting. Het is een nummer dat de obligate Tom Waits wel eens van de troon zou kunnen stoten als het tijd wordt om op café de gordijnen dicht te doen. “Shoulders” en “Home” zouden niet misstaan als begintune voor een romantische seventies-sitcom. Drums blijven op de achtergrond, behalve op “I Will Show You”, toevallig ook het nummer waarop Van Looy het meeste initiatief toont in de liefde. Op de overige songs is het veelal de piano die het ritme bepaalt, vaak samen met belletjes. Een beschouwend, zwierig ritme van wegwandelen in ruimte of tijd.
Op de hoes staat het omgekeerde van een clown: een man die achter een masker van witte toneelshmink zijn meest persoonlijke gezicht durft te tonen. De teksten zijn ook mooi. Bent Van Looy schetst veel met weinig. Bijna achteloos weet hij het beeld van een verlaten gazon na een feest te versmelten met Shakespeares waarheid “the world is a stage”; en het leven een tragikomedie met een dode stripper in de taart. De humor schuilt om het hoekje, in het serieuze.
De nummers op Round the Bend zijn aan elkaar gewaagd, volgen elkaar perfect op en ademen dezelfde sfeer. Daardoor wordt een luisterbeurt als een wandeling door straten en langs bomen die bij elkaar horen. De melodieën zijn eenvoudigweg prachtig. We lazen ook ergens dat het opmerkelijk is dat er een heerlijk geurende wind door dit album waait, terwijl het toch niet bol staat van de strijkers. Dat kunnen we alleen maar onderschrijven.
Op 9 mei 2013 zingt Bent Van Looy Round the Bend vanachter de piano in de Minardschouwburg te Gent.
Tijdens de opnames van Round the Bend in LA werd Bent Van Looy op de hielen gezeten door de lens van Dimitri Van Zeebroeck. Het resultaat is een dertig minuten durend filmportret, dat ook de naam Round the Bend draagt en op 21 april wordt uitgezonden op Canvas.
