Op het moment dat het experiment België meer dan ooit ter discussie staat, verschijnt een single waarop het Atomium, een van de weinige nationale symbolen die het gecontesteerde land rijk is, bejubeld wordt. Om de Belgenmop compleet te maken, is het nummer van de hand van een Duitser.
Als “Atomium” niet zo’n draak van een song was, dan zou de release van deze single als een mooie voortzetting van zowel de subtiele humor als de muzikale verfijning van Kraftwerk gezien kunnen worden. Helaas is Karl Bartos, voormalig Kraftwerk-lid en de man achter het nummer, er niet in geslaagd dat op de leadsingle van zijn tweede soloplaat waar te maken, een pijnpunt dat jammer genoeg kenmerkend is voor het volledige Off The Record.
Nochtans, tijdens het beluisteren van Off The Record valt onmiskenbaar de kwalitatieve grondstroom van de plaat op, alleen wordt die overspoeld door goedkope beats, waardoor de plaat de indruk geeft het resultaat te zijn van ondoordacht haastwerk. Tragisch, als je weet dat Bartos ooit uit Kraftwerk stapte omwille van het zeer trage tempo waarin de elektronicapioniers hun werkzaamheden verrichten.
Die drang naar omgekeerde onthaasting waar Bartos mee kampte, heeft echter niet voor een kwalitatieve sprong voorwaarts gezorgd. Waren de platen met zijn vorig project Elektric Music maar zozo, dan is het er, nu Bartos onder eigen naam opereert, niet beter op geworden. Ironisch genoeg heeft deze plaat 10 jaar op zich laten wachten én is Off The Record ontstaan uit songschetsen die de man nog had liggen uit zijn tijd bij Kraftwerk.
De echo’s van Kraftwerk zijn met andere woorden onmiskenbaar aanwezig op Off The Record, zij het dat er een heel onafgewerkt gevoel over hangt. Meer dan eens doen de nummers op Off The Record denken aan hitjes die begin jaren negentig aan de lopende band gemaakt werden en die allemaal voorzien waren van hetzelfde goedkope synthesizergeluid. “Musica Ex Machina” had het, als de bas nog een tikje verder open gedraaid was, vermoedelijk niet slecht gedaan in 1991.
Met “Rhythmus” ontstaat even het gevoel opnieuw aan boord van de Trans Europa Express te zijn. Tot de eerste bocht opdaagt en het blijkt dat de machinist spoorloos is en bovendien het voedsel in de restauratiewagen bedekt gaat onder een harig groen laagje. “Hausmusik” zorgt gelukkig voor een tamelijk komische noot, maar ernstig valt ook dat nummer niet te nemen. Meer dan een geintje, in elkaar gedraaid toen een uur doodgeslagen moest worden in de studio, is dit niet. Voer voor een b-kantje, maar in ieder geval geen song om op beklijvende wijze een album mee af te ronden.
Toch is dat wat Karl Bartos doet. En dat is meer dan een beetje jammer. Temeer omdat Off The Record hoorbaar barst van de goede ideeën, maar die spatten zo’n beetje willekeurig alle richtingen uit. Geef die man enkele medestanders die hem helpen om het beste te distilleren en dat vervolgens de goede richting uit te sturen en Bartos maakt met de vingers in de neus een plaat die bol staat van de prachtdeunen. Is dat een verkapt pleidooi om Kraftwerk opnieuw de line-up van de topperiode te geven, toen platen als het voornoemde Trans Europa Express en The Man-Machine de wereld met verstomming sloegen? Selbstverständlich! Want ook die band heeft, nu het meer en meer een toerende jukebox geworden is, een vitale injectie nodig.
