Met een continu wisselende bezetting lijkt Callers een groep die nog volop zoekt naar z’n definitieve vorm. Daar is op Reviver echter weinig van te merken: het aantal versleten drummers is recht evenredig met het aantal sterretjes dat deze plaat verdient. Spilfiguren Ryan Seaton (gitaar/zang) en Sara Lucas (zang/gitaar) zetten een frisse sound neer die even uniek als vertrouwd klinkt. Of hoe een toevallige ontmoeting op café kan uitgroeien tot een eigenzinnig muzikaal universum.
Het verhaal begint in New Orleans, waar Seaton en Lucas de kost verdienden in hetzelfde café. Plaatjes draaien behoorde ook tot het takenpakket en zo kwamen ze al gauw tot de conclusie dat een samenwerking best wel eens boeiende muziek zou kunnen opleveren. Zij groeide op in de typische blues-, soul- en gospeltraditie van New Orleans, hij had dan weer meer voeling met het postpunk wereldje. Intussen opereren ze vanuit Brooklyn en is Reviver hun derde wapenfeit, maar wel het eerste waarop het huwelijk tussen deze zeer uiteenlopende genres opgaat in een geheel eigen geluid.
De vrees dat dit resulteert in een postmoderne kakofonie lijkt al gauw ongegrond. Kaal, helder en naakt zijn de woorden die je onmiddellijk te binnen schieten bij het bekijken van de hoesfoto, en die is dan ook uiterst representatief voor het geluid van de plaat. Er staat geen noot te veel op en de soulvolle stem van Lucas krijgt samen met de cleane gitaar van Seaton de ruimte die ze verdient. De 2 instrumenten zijn tot in de perfectie getraind en worden met de hoekige drumpartijen van (intussen ex-drummer!) Don Godwin van een strakke begeleiding voorzien. Opener “Good Years” geldt meteen als een proof of concept en toont bovendien dat de stem van Seaton een duet met Sara Lucas moeiteloos doorstaat.
Met opvolger “Heroes” schudden ze schijnbaar achteloos een wereldnummer uit hun mouw dat Fleetwood Mac per ongeluk vergat te schrijven. De toegankelijkheid van deze instant classic verbergt echter hoe ingenieus het allemaal in elkaar zit. Over deze muziek is hard nagedacht en dat zou een minpuntje kunnen zijn. Soms klinkt het zo bestudeerd en klinisch dat het even zoeken is naar het gevoel. Lucas’ soulvolle stem brengt redding en haalt een in het indiewereldje zelden gehoord niveau. Intussen groeit de finale van “Heroes” uit tot een uiterst opzwepend hoogtepunt. Wat een stem!
Dichter bij de radiovriendelijke popsong komen ze evenwel niet meer, daarvoor is de drang om te experimenteren te groot. Titelnummer “Reviver” trekt met zijn epileptische ritme volop de kaart van de postpunk. “It’s A Ringer” baadt in een soortgelijk nostalgisch jaren ’80-sfeertje en ook het hectische “Howard 2 Hands” stuitert alle kanten op, maar landt uiteindelijk wel met beide voetjes in deze tijd. Maar dé hoogtepunten zijn toch die nummers waar de postpunk wat naar de achtergrond verschuift ten voordele van hemelse harmonieën en gelaagde zanglijnen. Samen met de fijntjes geconstrueerde gitaarpartijen van Seaton levert dat pareltjes als “Your Finest” en “Crush Times” op.
Reviver is een echte studioplaat en heeft meer dan een oppervlakkige luisterbeurt nodig om z’n ingenieuze constructie prijs te geven. Delay- en echo-effecten, loops en vocale ritmeaccenten zijn, zoals de verborgen fundamenten van een strak vormgegeven gebouw, op een uitgekiende manier in de nummers verwerkt. Hoe ze het er op een podium vanaf brengen mochten ze al tonen als voorprogramma van Wye Oak en The Dirty Projectors. Intussen heeft de band, na het vertrek van Don Godwin, twee nieuwe leden in de rangen: Keith Souza en Seth Manchester verleenden al assistentie bij de opnames van Reviver en drukten zo behoorlijk hun stempel op het geluid van de plaat. Hopelijk vertaalt zich dat ook naar de nodige magie op het podium. Het ziet er in ieder geval naar uit dat Callers z’n definitieve vorm heeft gevonden, en als ze de lijn van Reviver doortrekt heeft dit gezelschap een heuse klassieker in haar mars.
