“De band maakte in de jaren zeventig enkele sterke albums, ging ten onder aan seks, drank en drugs en splitte. Jaren later lieten de bandleden zich voor een smak dollars verleiden om hun belegen hits op te duikelen en een reeks rampzalige reünieconcerten te spelen. En ook de platen die ze nadien maakten, reikten nog niet tot aan de enkels van de oude albums”. Zo’n passage zal niet in Wires biografie terug te vinden zijn; wars van alle trends doet de band al ruim vijfendertig jaar eigenzinnig zijn ding. Weliswaar met periodes van inactiviteit, maar zonder dramatische split en een met veel poeha en met oliedollars aangelengde comeback. Zonder al te veel commercieel succes en bijhorende stadiontournees ook, maar dat kan de oude punks aan hun reet roesten. Dat bleek nog maar eens uit het gesprek dat we hadden met Colin Newman en Graham Lewis, naar aanleiding van de groeps nieuwe worp.
enola: Change Becomes Us heet de nieuwe plaat. Klinkt Wire op zijn dertiende langspeler dan zo anders?
Lewis: ”Ik begrijp mensen die zeggen dat de nieuwe plaat wat klinkt als 154, maar dan poppier, dankzij de moderne studiotechnieken. Mensen horen er ook een zekere melancholie in en dat is absuluut niet verkeerd. Melancholie is volgens mij zelfs inherent aan goede Europese kunst, denk maar aan György Ligeti en Joseph Haydn. Dat gevoel mag echter niet verward worden met nostalgie. Om snel poen te scheppen, trekken talloze bands onder het mom van nostalgie de hort op met dertig jaar oude nummers, en dat is niet echt ons ding. Maar op Change Becomes Us staat materiaal dat kan beschouwd worden als het DNA van de groep. Na 154 (uit 1979) zaten we immers met een heleboel leftovers waar we helemaal niets meer mee deden omdat de band splitte. Vanaf de tweede helft van de jaren 80 namen we een deel van dat materiaal wel eens onder handen, maar we werkten dat niet echt uit. Toen we in 2011 met Red Barked Tree de wereld rond trokken vonden we het na een tijdje zinloos om avond na avond dezelfde nummers af te haspelen en zijn we opnieuw in ons verleden gaan grasduinen. Na een zeer strenge, haast brutale selectie bleven er een aantal van die probeersels over die we live speelden en waar zeven nieuwe nummers, waaronder “Doubles & Trebles”, op gebaseerd zijn.”
enola: Je had het over moderne studiotechnieken. Hoe belangrijk zijn die voor Wire?
Newman: ”Heel belangrijk. Voor de opname van Red Barked Tree boekte ik een studio in Rotterdam (Metropolis 22, eigendom van Wires live geluidstechnicus Frankie Lievaert), de rest vertrouwde me en volgde. No big deal. Dat was nu wel eventjes anders; de Rockfield Studios (legendarische studio waar onder andere ook Robert Plant, Iggy Pop, Manic Street Preachers en New Order hun ding deden) zijn een van ‘s werelds beste en we vonden het allemaal dan ook erg opwindend om daar onze gang te mogen gaan. Maar moderne studiotechnieken dus… In de jaren 80 raakte ik vertrouwd met MIDI-apparatuur en vond het fijn daarmee te werken, maar het was Pro Tools waar ik helemaal verliefd op werd. We maken er heel erg veel gebruik van en snappen muzikanten niet die zweren bij een analoge aanpak. Het zou ook niet werken voor Wire; zo wil Robert (Grey, drummer) een nummer hoogstens drie keer inspelen en ook de anderen zouden gek worden moesten we elke song twintig keer overdoen. We nemen dus alles een, volgens ons, vereist minimaal aantal keer op en ik schaaf bij tot we allemaal tevreden zijn over het resultaat. Die manier van werken bespaart ons enorm veel studiotijd en dus ook geld.”
enola: Diende de studio, zoals bij het opnemen van Send (uit 2003), als repeteerruimte waar alles meteen op tape werd gepleurd en waarna van de bruikbare stukken door knip- en plakwerk echte nummers werden gemaakt?
Newman: ”Nee, aan de nummers op Change Becomes Us werkten wij met z’n allen samen, terwijl Red Barked Tree door mij op akoestische gitaar werd gecomponeerd. Maar Send was absoluut het resultaat van die cut & paste-techniek.”
Lewis: ”Maar ook van waar we toen naar luisterden en mee bezig waren. Bruce (gitarist Bruce Gilbert die de band in 2004 verliet) en ik waren betrokken bij een aantal elekro-akoestische zijprojecten en Colin maakte meer elektronische muziek (zoals te horen is op diens soloalbum Bastard uit ’97 en zijn schijfjes met Immersion). Ik woon al een hele tijd in Zweden en op dat moment was speedmetal er immens populair. Ook ik luisterde er veel naar. En dat album gold ook echt als statement; het klonk radicaal en anders en dat moest. Na zo lang te hebben stilgelegen mocht onze comeback niet onopgemerkt voorbijgaan, niemand mocht er onverschillig bij blijven. Die van melodie en harmonie gespeende nummers live spelen was ook erg fijn omdat we nauwelijks hoefden te repeteren. Een van de optredens die wij zelf erg goed vonden was trouwens dat op Pukkelpop 2003.”
enola: Waarom brachten jullie in 2010 jullie Legal Bootleg Series enkel als mp3’s op het internet uit? Stoort de inferieure klankkwaliteit van zo een digitale release jullie niet?
Newman: ”De Legal Bootleg Series brengen we alleen uit op mp3 omwille van praktische en financiële redenen. Al die opnames op vinyl of cd’s persen zou organisatorisch en financieel te veel van ons vergen.”
Lewis: ”We waren er ons van bewust dat er heel wat concertopnames van ons de ronde deden en we wilden zelf de controle behouden over wat daarmee gebeurde. Dat kon door ze te selecteren, te catalogeren en vervolgens aan alle fans ter beschikking te stellen. En of die nu uitgebracht worden op vinylplaten, cd’s of mp3’s maakt ons niets uit, want dat zijn slechts verpakkingen rond wat echt belangrijk is: de muziek. Kijk (tovert een goedkoop dictafoontje uit zijn tas): dit kocht ik voor een habbekrats en het werkt prima, ik kan er meteen mee aan de slag. Onlangs nam ik er in een mum van tijd een heleboel interessante omgevingsgeluiden mee op, terwijl onze geluidstechnicus zijn peperdure ding nog niet eens uit z’n tas had gekregen.”
enola: Welke invloed heeft het vertrek van Bruce Gilbert en de komst van Matt Simms (It Hugs Back) op jullie sound gehad?
Newman (de vraag wat ontwijkend): ”Na het vertrek van Bruce waren we wel even van onze melk. Maar we waren er ook van overtuigd dat we met z’n drieën verder door het leven konden als Wire. We wilden dat absoluut proberen en vonden het dan ook belangrijk om Red Barked Tree als trio op te nemen. Maar een band klinkt altijd beter met z’n vieren en Matt wilden we wel een kans geven. Hij heeft zich perfect in de band geïntegreerd en zijn gitaarspel is op het nieuwe album alomtegenwoordig. Hij is ook veelzijdig; de ene keer klinkt hij dissonant en weird, dan weer lieflijk en melodieus. Maar hij is op geen enkele manier te vergelijken met Bruce.”
enola: Jullie organiseren eind maart in samenwerking met het Engelse online muziekmagazine The Quietus voor het eerst het Londense festival Drill. Waarom? Zijn er nog niet genoeg festivals?
Newman: ”Omdat ik gek ben!(lacht niet) Nee, de meeste festivals bieden alleen maar rommel aan. En nadat we ten tijde van Red Barked Tree door The Quietus geïnterviewd werden, raakten we bevriend met Luke Turner (journalist voor dat webzine). Na een van onze babbels borrelde het idee op om zelf eens een festival te organiseren en van het ene kwam het andere. Het is ook erg praktisch voor ons om het in Londen te doen; er zijn bands genoeg voorhanden, we moeten niemand laten overvliegen en geen dure hotels boeken. Jonge bands als Toy en East India Youth krijgen er een kans; we staan dus nog steeds open voor nieuwe muziek maar worden er hoegenaamd niet door beïnvloed. Wij klinken gewoon als onszelf, en de buitenwereld laten we tijdens het opnameproces weinig of niet toe. Oude nummers zullen worden gespeeld door het Pink Flag Guitar Orchestra en niet langer door The Ex Lion Tamers (lacht). Dat was trouwens meer een concept dan een echte band.” (Tijdens het Amerikaanse luik van Wires comeback tournee in ’87 verzorgde een coverband uit New Jersey het voorprogramma en gaf zo onder andere een integrale uitvoering van Pink Flag weg).
enola: Over wat de pers over jullie schreef, zeiden jullie ooit: “De waarheid is vreemder dan de fictie”. Tevreden over Wilson Neates Wire-biografie Read& Burn?
Newman: ”We vinden het wel een waarheidsgetrouw verhaal en met de meeste van zijn conclusies ben ik het eens. Opvallend vond ik zijn vraag of die eightiesplaten wel zo nodig gemaakt moesten worden. Ik ga ermee akkoord dat we toen niet bepaald op het toppunt van ons kunnen waren. (maakt met zijn vinger een denkbeeldige luchttekening) Onze carrière is als een omgekeerde bolhoed: goed, slecht, goed. Maar als we de draad toen niet opnieuw hadden opgepikt, was het er wellicht nooit meer van gekomen en dat zou jammer zijn, niet?”
