Het is een blijver. Charles Bradley maakt, na zijn doorbraak met debuutplaat No Time For Dreaming, opnieuw een album dat je stevig bij de lurven vat. Daarmee kent een van de meest onwaarschijnlijke verhalen uit de muziekgeschiedenis een absoluut happy end.
Dat onwaarschijnlijke verhaal gaan we hier niet uit de doeken doen, daarvoor kan u zich beter wenden tot de prima documentaire Soul of America, maar laten we het hierop houden: qua impact moet het amper onderdoen voor dat van Sixto “Sugar Man” Rodriguez.
De ondertussen 64-jarige Bradley zit sinds het verschijnen van No Time For Dreaming in 2011 op een rollercoaster. Wie vorige zomer de stomende doortocht van de man op Pukkelpop meemaakte, heeft daar even van mogen proeven. Een middernachtelijke show verplaatste de hele clubtent naar de hoogdagen van Stax en Motown, waarop Bradley het van ontroering niet droog hield.
Met zo’n concert win je zieltjes én doe je smachten naar een nieuwe plaat. Victim of Love heet die en net zoals goede wijn geen krans behoeft, zou daar verder niet te veel poespas rond gemaakt moeten worden. Koop dat album nou gewoon.
Maar als u echt redenen nodig heeft, dan kan het geen kwaad om mee te geven dat “Confusion” zo funky is als James Brown in zijn hoogdagen. En dat het instrumentale “Dusty Blue” de meest hardnekkige én beste earworm is die in heel lange tijd te horen viel. Helemaal uitpakken doet Bradley echter in de opener “Strictly Reserved For You”, dat uitblinkt in wat een openingstrack hoort te zijn: de verleidingsdans die je een plaat binnenloodst en je elke keer opnieuw zover krijgt dat je de hele rit uitzit.
“Strictly Reserved For You” heeft het allemaal: het nachtelijke ritme, de wanhoop in de stem, de liefde in de tekst. Wanneer het allemaal bijna afgelopen is en Bradley met “Through The Storm” richting uitgang gaat, is het tempo flink gedaald en kijkt de singer-songwriter met lichte weemoed in de stem achterom, maar wordt eveneens een belofte voor de toekomst gedaan, die zowaar doet vermoeden dat het beste nog voor ons ligt.
In dat opzicht is het fantastisch om te zien dat soul de laatste jaren opnieuw aan een opmars bezig lijkt. Wat die opmars nog meer fascinerend maakt, is dat naast jong grut ook oude knarren als Lee Fields en Charles Bradley plots de status krijgen die ze verdienen. Niet alleen omwille van de erkenning die beide heren eindelijk krijgen, het geeft bovendien een soort cachet aan de hype, een bijna vaderlijke zegen. En het zweept de jonge honden op die proberen beter te doen dan deze krasse senioren. De lat ligt hoog.
Charles Bradley staat op 5 juli op Rock Werchter, op 9 april is de documentaire Soul of America te zien in het “Uur van de wolf” op de Nederlandse televisie.
