Deed Peter Vleugels er nog erg lang over om met Familiar Sounds eindelijk met een debuut naar buiten te komen, dan lijkt hij nu werkelijk alle schroom van zich af te hebben geworpen. Met Chromoscope brengt Buffoon namelijk niets minder dan een experimenteel album uit waarop het combo zelfs niet eens meer dezelfde groep lijkt.
Dat Vleugels Chromoscope heeft uitgebracht onder dezelfde groepsnaam als Familiar Sounds is bijgevolg meteen één van onze grootste bedenkingen bij het plaatje. Het album lijkt immers nauwelijks nog iets gemeen te hebben met Familiar Sounds. In de plaats van mooi afgelijnde liedjes krijgt u met Chromoscope namelijk een soort noiseplaat waarbij u zelf een beetje op zoek mag gaan naar structuren in het geluid dat u voorgeschoteld krijgt.
Met “Weighties” trapt Chromoscope nochtans af met iets dat helemaal niet onbekend klinkt. Het loopje doet namelijk een beetje denken aan funky Limburgse indierock in het kielzog van groepen als Millionaire, Evil Superstars en Radio Infinity. Het blijft echter wel bij een aanzet tot een dergelijk nummer, want tot een volwaardige track met een zelfstandig bestaan groeit het idee niet uit. Wat trouwens niet eens de bedoeling lijkt, want het valt op Chromoscope vaak moeilijk op te maken wanneer een nummer nu precies begint of eindigt. Bovendien gebeurt het vaak dat een track maar één strofe lang is, met een hoog niemendal-gehalte tot gevolg.
Dat Chromoscope iets volledig nieuws is dat Buffoon out of the blue heeft uitgevonden, is echter maar schijn, zo leren wij van het hoesje. Veel tracks werden namelijk thuis op cassette of op 4-track opgenomen, net zoals er veel met een laptop werd geregistreerd. De manier van presenteren, in een psychedelische mix waarin nummers moeilijk uit elkaar te houden zijn en waarop het geluid primeert op individuele nummers, is natuurlijk wel nieuw. Het gevolg is dat een hoop indrukken je bij de beluistering passeren, zonder dat daar veel echt van blijft hangen.
Het voordeel van een dergelijke aanpak is uiteraard wel dat je er een heleboel materiaal in kwijt kan. In het geval van Peter Vleugels lijkt het zelfs een heel logische keuze, gezien de talloze mp3’s waarmee hij de website van Buffoon vulde voordat er een eerste plaat uitkwam. Want zelfs indien het nog maar om het begin van een goed idee zou gaan dat nooit tot een volwaardig nummer is uitgegroeid, dan kan het waarschijnlijk nog fungeren op een plaat als Chromoscope.
Een mooi voorbeeld hiervan is “Manimoh” dat met het elektronisch vervormde stemmetje hoogstwaarschijnlijk niet zou kunnen doorwegen op een plaat als Familiar Sounds, maar hier net een luchtige pauze biedt alvorens het met het instrumentale “Dude” weer net iets verder te zoeken. Hetzelfde geldt voor “Tide” waarin Vleugels de proef op de som neemt om rapmuziek met indierock te mengen. Het past op een eigenzinnige plaat als Chromoscope, maar had waarschijnlijk niet veel kunnen betekenen op Familiar Sounds. Toch bevat Chromoscope eveneens nummers waarvan je wel had gewild dat ze eigen leven hadden kunnen leiden, bijvoorbeeld het erg funky “Polynisian Girl” dat zelfs een nummer van Millionaire had kunnen zijn.
Door Buffoons keuzes is het plaatje echter geworden wat het nu is: een veel minder hapklare brok dan Familiar Sounds, maar dankzij een hoop verwijzingen naar ander indierockgeweld toch nog net herkenbaar genoeg om liefhebbers van nineties indie met een Limburgse inslag en een funky kantje te bekoren. Dat zal uiteraard niet tot hitjes leiden, maar het geeft tenminste wel een spontane indruk waarmee Vleugels definitief lijkt af te rekenen met het soort twijfels dat hem er lange tijd van weerhield om een eerste plaat uit te brengen.
