Deze week sluit enola.be haar vooruitblik op het jaar af. In Tips voor 2013 laten we enkele van de meest belovende artiesten aan het woord. Hou ze in de gaten en onthoud waar u voor het eerst over hen las.
Dat ze al op haar twee jaar naar België verhuisde, niet op haar vijftiende. Dat is alvast een misverstand dat we uit de wereld kunnen helpen. Joanna Isselé, de dame achter het Gentse geluid genaamd Imaginary Family, glimlacht. Na het uitbrengen van haar EP Hidden gaat het haar muzikaal voor de wind. “Ik ben nog altijd gewoon verrast als ik op de radio kom.”
enola: In tegenstelling tot wat je EP doet vermoeden, speel je nog niet zo lang muziek.
Isselé: “Dat klopt. Ik speel nu iets langer dan drie jaar gitaar. Ik heb lang gedacht dat ik niet het geduld ging hebben om een instrument te leren spelen.”
enola: En toch heb je nu al een EP uitgebracht. Meestal wachten artiesten een stuk langer om iets uit te brengen.
Isselé: “Het was eigenlijk niet de bedoeling om zo snel iets uit te brengen. (lacht) Na een half jaar gitaar spelen, wou ik wel eens weten wat anderen ervan dachten. Wat feedback, gewoon om te horen of je niet slecht bezig bent. Toen ontdekte ik het platform Vibe, waar je gemakkelijk probeersels op kwijt kon. Anoniem had ik daar enkele nummers op geplaatst, zonder medeweten van vrienden of familie. En na een paar maanden werd er zo’n nummer geselecteerd voor Vibe On Air, op Studio Brussel. Dan ging het snel.”
enola: Waarom wilde je het in het begin anoniem houden?
Isselé: “Goh. Ik denk dat de meeste beginnende muzikanten familie en vrienden hebben die té positief zijn. Zoals je genoeg ziet bij talentwedstrijden: “Iedereen zegt dat ik supermooi kan zingen”, en dan blijkt dat niet zo te zijn. Dat wou ik uitschakelen. Maar ergens dacht ik ook dat ze misschien te veel kritiek gingen hebben. En dan zou ik misschien nooit muziek zou durven maken. (lacht)”
enola: Wanneer dacht je dan van: nu wil ik het wél laten horen, nu denk ik dat ze er klaar voor zijn?
Isselé: “Dat was eigenlijk tijdens die ene keer dat mijn muziek op Studio Brussel gedraaid werd. Toen dacht ik van: Ik zal het maar aan mensen laten weten want dat gebeurt misschien maar een keer in mijn leven, dus ik dacht: dit hoogtepunt moet ik koesteren.”
enola: Je hebt ooit wel zelf meegedaan aan ‘De Beloften’. Wat was de reflex om je wel in te schrijven voor een muziekwedstrijd?
Isselé: “Dat was toen rond het moment dat ik graag feedback wou. Ik dacht wel niet dat ze mij gingen selecteren, maar m’n redenering was eerder: ‘er gaan 4 belangrijke mensen uit de muziekindustrie zitten, en die gaan dat moeten luisteren naar mijn muziek’. Dat vond ik wel leuk. Maar toen ze mij belden om te melden dat ik geselecteerd was, dacht ik dat het een grap was.”
enola: Heb je nu geen feedback meer nodig, nu je muziek wel wordt opgepikt? Vanaf nu doe je je eigen ding?
Isselé: “Ja. Ik wou eerst gewoon een fan. Dat was het dan. Ik wou gewoon dat niet iedereen het barslecht vond. Want dan dacht ik van: misschien moet ik dan nooit optreden, of nooit ergens mee naar buiten komen. Nu dat ik weet dat sommige mensen het alleszins kunnen appreciëren, is dat goed genoeg.”
enola: Je hebt een vrij unieke manier van spelen: linkshandig, op een omgekeerde gitaar.
Isselé: “Ik wilde eigenlijk eerst gewoon op een rechtshandige gitaar rechtshandig spelen, omdat ik dacht: dan kan je gemakkelijker gitaren kopen of lenen. Maar om een of andere reden wou mijn rechterhand niet doen wat het moest doen. Dan heb ik m’n gitaar omgedraaid om te proberen of dat niet ging, en dat lukte wonderwel. Dus ik dacht: waarom niet?”
enola: Je bent op je 15de naar Gent verhuisd. Was dat een grote verandering?
Isselé: “Optredens. Veel optredens. Tijdens mijn middelbare schooltijd ging ik meerdere keren per week naar een optreden. Ik kwam van Hoogstraten, daar had je enkel het lokale jeugdhuis. Maar toen verhuisden we naar Gent. Niet mijn idee, maar ik was wel gelukkig met wat er allemaal in Gent te doen was.” (lacht)
enola: Er is een levendige Gentse muziek-scène, heb je toen veel collega’s leren kennen?
Isselé: “Ja, doordat ik zo veel naar optredens ging heb ik wel soms muzikanten leren kennen. Het is wel leuk om met mensen te kunnen praten die met dezelfde dingen bezig te zijn. En dat hoeft niet per se enkel gelijkaardige muziek te zijn, het is gewoon wel leuk om muzikanten te leren kennen. Maar na een tijdje begin je sommige mensen wel vaak tegen te komen.”
enola: Denk je na over je muzikale toekomst? Als je artiesten ziet zoals Love Like Birds, The Bony King Of Nowhere, en het parcours dat zij afleggen, zie je jezelf dat zo doen?
Isselé: “Goh, .. ik denk er eigenlijk niet over na over zo’n parcours of toekomst. Eigenlijk zou dat wel moeten, maar momenteel niet echt. Ik denk dat elke muzikant of band wel dromen hebben, bijvoorbeeld: een keer toeren in het buitenland.”
enola: Waarom besloot je een EP uit te brengen, en niet wachten tot een volledige plaat af was? Was dat een bewuste keuze?
Isselé: “Ik wou eigenlijk gewoon een paar nummers professioneel opnemen. Omdat ik ze anders altijd zelf opnam thuis op m’n computer, en veel te vaak veranderde, wilde ik dat er gewoon eens wat nummers afgewerkt waren. Het was een reflex: Stop, blijf er nu maar af.”
Enola: Ben je dan niet snel tevreden van je nummers?
Isselé: “Jawel, maar na een maand zie ik plots iets anders in een nummer, en dan verandert dat. Maar ik doe dat nu niet meer eigenlijk. Ik deed dat in het begin wel soms. Het is moeilijk uit te leggen.”
enola: In hoeverre heeft je producer, Kristof Deneijs, je geluid bepaald? Je bent vertrokken van alles op te nemen op je computer, maar ook de plaat is ook vrij low-fi, zonder al te veel effect opgenomen. Was dat jouw of zijn keuze?
Isselé: “Sowieso wel ook mijn keuze, omdat ik low-fi geluiden wel fijn vind. Ik vind het wel tof als je in een plaat iets hoort kraken, de kleine foutjes zijn het interessantste.”
enola: Om ze er bewust in te laten?
Isselé: “Ja, maar dat is misschien omdat ik niet zo perfectionistisch ben. Misschien was het van zijn kant bewust, van mijn kant eerder een nonchalance. Op vlak van klanken, sferen en dat soort zo’n dingen is Kristof meer perfectionistisch. Daar kan hij heel lang aan sleutelen. Ik vind het goed dat hij daar zo over heeft nagedacht; ikzelf zou daar niet het geduld voor hebben.”
enola: Je single, “The Birdwatcher”, wordt overal lustig opgepikt en gedraaid. Hoe ga je daar mee om? Lees je de recensies?
Isselé: “Ja, eigenlijk wel. Ik ga daar misschien een tijdje mee stoppen, kritiek is moeilijk om los te laten. Maar uiteindelijk zijn recensenten ook maar individuen met een mening. Ik ben het ook soms niet eens met recensies van andere platen, dus je kan alles zo wel in zijn context zetten. Het is wel gezonder om niet te veel te lezen en je er ook niet te veel van aan te trekken. Anders ga je misschien muziek maken in functie van je doelpubliek. Het is wel leuk om opgepikt te worden, maar het is niet dat ik streef naar erkenning. Ik denk dat dat misschien komt met de jaren. Ik denk dat muzikanten die al tien of vijftien jaar bezig zijn, daar fanatieker in zijn. Ik vind het nog altijd een beetje raar. Ik ben nog altijd gewoon verrast als ik op de radio kom.”
enola: Denk je dat je een doelpubliek hebt?
Isselé: “Niet echt, en als ik zo zie wat mensen na een optreden me zeggen praten, dan is dat zeer uiteenlopend. Ik denk het niet. Ik zou eens een enquête moeten doen om de karakteristieken van mijn publiek te vinden.” (lacht)
enola: Heb je veel interactie met fans?
Isselé: “Fans vind ik een grappig woord. (lacht) Ik blijf sowieso graag plakken, dus ik na optredens doe dat wel. Maar niet met het doel om te gaan praten. Meestal ga ik naar mensen die ik ken, omdat ik schrik heb dat als er iemand onbekend komt praten, ik niet weet wat zeggen.”
enola: Wat kunnen we in de toekomst verwachten van Imaginary Family?
Isselé: “Er zijn nog geen grote geheimen, enkel nog aanzetten. Ik ben nu vooral nummers aan het schrijven voor een debuut-cd.”
enola: We kijken er naar uit.
