Het mag ironisch heten dat het Amerikaanse U.S. Girls een bredere bekendheid– al mag die tussen haakjes gezet worden — wist te bereiken dankzij het (kleine) Gentse Kraaklabel dat diens derde plaat uitbracht. Toch was dat “succes evenmin onverwacht daar U.S. Girls On Kraak de eerste plaat was waarop Meghan Remy, de vrouw achter U.S. Girls, eindelijk de karakteristieke lo-fi van de vorige albums achter zich kon laten.
In tegenstelling tot wat voor sommige andere artiesten en bands betreft, maakte het krakkemikkige geluid immers nooit echt deel uit van de “sound” van U.S. Girls en was dit eerder een onvrijwillige beperking dan een bewuste keuze. Wie Remys derde album naast zijn voorgangers legt, kan ook niet anders dan beamen dat het heldere geluid de nummers recht aandoet en de soms ingenieuze opbouw veel duidelijker in de verf zet. Daarnaast kan/kon evenmin ontkend worden dat Remy de popinvloeden meer naar voor schoof en zo een eigenzinnige mix van pop, witch house en electro(noise) bracht die haar duidelijk op de kaart zette.
Het nieuwe geluid heeft ook zijn weg gevonden naar Gem dat met “Another Color” meteen de sterktes van Girls On Kraak treffend herhaalt. De “catchy hook” (dankzij een sterke baslijn) en licht etherische zang zijn maar twee van de sterkhouders van de song die verder drijft op breed uitwaaierende klanken die de basisstrictuur van de song verder in der verf zetten. Het bijna ridicuul poppy (zei iemand daar “the sixties”) “Work From Home” verzet meteen enkele mijlpalen door schaamteloos voor een aanstekelijk orgelpatroon te opteren dat niet alleen de song draagt maar ook een nostalgisch geluid weet te koppelen aan een moderne aanpak.
De headtrick wordt vervolledigd met de naar “soulgirlsbands” knipogende “Jack” (een cover van Jack Robinsons song uit 1991)dat zelfs in de meest waanzinnige koortsdromen van Phil Spector nooit zo tegendraads had kunnen klinken.Met “South Of The Boondocks” volgt een tweede cover (Joe South), eentje die overigens opvallend trouw blijft aan het origineel en zowat alle electronic achterwege laat. Het is de vreemde eend in de bijt, een status dat bovendien versterkt wordt doordat het nummer geprangd zit tussen “Slim Baby” en “Curves”. Die laatste is zonder meer het minst toegankelijke nummer op de plaat in die zin dat het hier veeleer een soundscape betreft die pulserende geluiden koppelt aan een stemsample. “
Slim Baby” is dan weer een pompende wave meets electrovariant die bovendien aardig wat glamelementen in zich draagt (was new wave ook niet schatplichtig aan glam?).Dat het betere werk in de eerste helft van het album schuilt, wordt bevestigd door het instrumentale “He Who” dat een sluipende piano en onaardse percussie naar het voorplan schuift om een dreigende sfeer op te bouwen die uitmondt in het knappe “Rosemary” dat zich lezen laat als een visitekaartje van U.S. Girls en al zijn (haar) kenmerkende eigenschappen nogmaals in de verf zet.
Het wonderlijke “Don’t Understand That Men”, Grrlpunk voor de volgende eeuw die zijn cadans een song lang volhoudt en nauwelijks tempo- of melodiewijzigingen toelaat maar daar evenmin nood aan heeft dankzij zijn hypnotische kracht. Het nummer luidt jammer genoeg ook de zwakkere songs in die ondanks hun merites niet even boeiend weerklinken als de eerste nummers. Het dromerige “North On 45” ofte een ballad die er geen is, bevestigt de eigen identiteit van U.S. Girls maar zet ook het wisselvallige karakter van de plaat in de verf.
Eigenzinnig blijft het predicaat dat het beste past bij de albums van U.S. Girls, dat vanaf Girls On Kraak daar ook het woord pop (zij het vermengd met electro(noise) aan toegevoegd alsook een resem andere verwijzingen en benamingen zoals bijvoorbeeld de nu eens getrouwe dan weer hoogst individuele covers aantonen. Hoe persoonlijk en origineel de aanpak van Remy ook zijn mag, toch schieten de nummers soms te kort. Op dit album bijvoorbeeld zakt de hele plaat in zijn tweede helft wat in elkaar zonder uit dat dal te geraken, al is dat net zo goed te wijten aan de eerste songs die tot het beste behoren dat Remy al uitgebracht heeft. Een meesterwerk is dit debuut op Fat Cat niet geworden maar dat U.S. Girls “gelanceerd” is, staat buiten kijf.
