Als postmetal een geloof zou zijn, dan waren de acht mannen van Cult Of Luna de trouwste volgelingen.
Toen Isis er in 2010 definitief mee kapte, stonden al lang twee opvolgers klaar. Pelican en Cult Of Luna hadden in 2003 al indruk gemaakt met lang uitgesponnen, logge metal (ofwel metal meets postrock) op respectievelijk Australasia en The Beyond. Ook Pelicans City Of Echoes uit 2007 kon mateloos boeien. Het Zweedse postmetalleger Cult Of Luna haalde een jaar eerder al genadeloos hard uit met Somewhere Along The Highway — herinnert u zich nog het indrukwekkende “Finland”? Ook Eternal Kingdom uit 2008 was een uitstekende postmetalplaat. De toekomst van het genre zag er toen nog rooskleurig uit.
Als we de bands hors categorie (Neurosis, Amenra) even buiten beschouwing laten, dan blijft er enkele jaren later weinig over van het rijke genre. Het was tekenend dat de bassist van Old Man Gloom het vorig jaar verschenen NO omschreef als “het geluid van elkaar aan het lachen brengen”. Cult Of Luna neemt zichzelf wel serieus, heel serieus. De Zweden werden beïnvloed door Metropolis, een futuristische film van de expressionistische regisseur Fritz Lang. Vertikal moest en zou een abstracte en kille plaat worden.
Maar het strakke, industriële geluid en de herhalende gitaar- en drumlijnen zorgen er ook voor dat Vertikal bij momenten een ronduit saaie plaat is. Het repetitieve karakter wordt tot het uiterste gedreven in “Synchronicity”. De toevoegingen van synthesizers in “The One” en “The Sweep” zijn dan weer best origineel, ze sleuren de luisteraar echter niet echt mee. Daarvoor gaan ook deze nummers iets te veel dezelfde, monotone richting op.
Van zodra hoofdbrok “Vicarious Redemption” losbarst, kan je wel van een mokerslag spreken. Na een bijna minutenlange stilte in grof geweld uitbarsten, daar is Cult Of Luna nog steeds meester in. Dat de schoonheid van het nummer pas na enkele luisterbeurten tot uiting komt, is ook eigen aan de band. Vooral de meeslepende gitaarmelodie meer naar het einde van het nummer is voer voor iedere fan van het genre. De vreemde en onnodige toevoeging van elektronica rond de tiende (!) minuut sla je dan weer best over.
Gelukkig is er nog een nummer waarin Cult Of Luna als vanouds kan opbouwen en ontploffen (“Mute Departure”). In “I: The Weapon” zit iets meer dynamiek. De oerdegelijke riffs lenen zich ideaal voor het meeknikken op het slepende ritme. Maar eerlijk gezegd hebben we dat allemaal al eens gehoord in het verleden. Terwijl Fritz Lang in de toekomst keek, refereert Cult Of Luna aan zijn verleden en de erfenis van Isis en Neurosis. Vertikal is een moedige poging om het genre nieuw leven in te blazen, maar postmetal lijkt al een tijdje over zijn artistieke hoogtepunt heen.
