De Guldensporenslag, de Stomme van Portici, koloniaal Kongo en het Ardennenoffensief. Het is maar een bijzonder kleine greep uit de vele historische gebeurtenissen die vorm gaven aan ons kleine land. Momenten die, misschien ongewild, niet alleen een stempel drukten op ons verleden, maar ook op onze toekomst. Control Control Control van Goose past moeiteloos in dat rijtje.
Los van de uiterst subtiele superlatieven in de paragraaf hierboven, moet ons toch van het hart dat we bang werden toen onze favoriete Kortrijkzanen een nieuwe plaat aankondigden. De vele slapeloze nachten die we hadden overgehouden aan Synrisezaten nog vers in het achterhoofd en — hoewel we dit liever niet en plein publique bekennen — de angstpsychoses die gepaard gingen met de bespreking van dat album waren net overwonnen. Voor ons geen pampers voor volwassenen meer; nee, dank u!
Het is natuurlijk gemakkelijk om vanachter je pc wat kritiek te kappen op hardwerkende jongens die eigenlijk alleen maar goede muziek willen maken. Maar laten we een kat een kat noemen. De vele kleine veranderingen die je al dadelijk hoort bij “Control”, het openingsnummer op Control Control Control — absoluut niet verwarrend, by the way — zijn een letterlijke verademing en geven aan dat ook de groep begreep dat het tijd was voor iets anders. Goose trapt meteen je huiskamerdeur in met een danceknaller van formaat. “Control” is een minutenlange aanval op je gehoororgaan van brutale drumsalvo’s vermomd als diepe baslijn. Dit is vintage Goose: geen naar patchoeliruikende opgepoetste B-kantjes, maar all killer, no filler.
De rest van de plaat klinkt haast even hemels als het openingsnummer. Met “United” en “Rise and Fall” heeft de band twee nummers in handen die smeken om door een duizendkoppig koor luidkeels meegezongen te worden. Ook “Fatal”, een duidelijke flirt met de hoogdagen van de eerste periode van de groep is klaar om het grote publiek terug aan Goose te binden. Het nummer wordt opgebouwd rond een dissonant groepje synthesizertonen en barst open als een overrijpe perzik wanneer de drumcomputer het even helemaal overneemt. Het festivalzweet droop ten kantore alras van de muren: Pukkelpop, here we come!
Ondanks de vele luchtgitaren die onze luistersessies niet overleefden, leek het toch ook een aantal keer alsof de kamer kleiner werd en de muren gevaarlijk dicht op ons toekwamen. Het eindeloos gezapige “Right In The Game”, een vaag broertje van “We Are The Champions” deed ons bijna het noodnummer van onze psycholoog draaien. Samen met “Your Ways”, een ietwat bizarre poging om een depressieve lovesong op een electroplaat te dwingen, twee tracks die wat ons betreft nooit meer gedraaid moeten worden.
Met Control Control Control lijkt Goose een tweede adem gevonden te hebben. De groep probeert zich niet opnieuw uit te vinden, maar grijpt wel krachtig terug naar de stevige sound die aan de basis lag van het eerste succes: strakke gitaren, harde drums en pompende baslijnen. Maar de vraag blijft: wie is daar verantwoordelijk voor? De groepsleden zelf of Paul Stacey, de ingehuurde producer die eerder ook al sleutelde aan de heropstanding van Noel Gallagher? In elk geval koppelt Control Control Control duidelijk opnieuw aan bij de rauwe live-energie van de band én zet het Goose meteen ook terug op de kaart, terug van eigenlijk nooit echt weggeweest.
