Zwitserland, land van Alpenmelk en honing, paradijs voor belastingontduikers, jodelaars en bergbeklimmers. Wat popmuziek betreft, is het echter grotendeels onontgonnen gebied, maar met Sophie Hunger hebben de Zwitsers een goudklompje in handen.
Sophie Hunger, Émilie Jeanne-Sophie Welti voor de vrienden, heeft sinds 2006 al vier platen gemaakt, maar is voorlopig nog het meest gekend om de puike cover die ze maakte van Noir Désirs “Le Vent Nous Portera”. Wereldberoemd is ze dus nog niet, maar met een plaat vol oorvriendelijke liedjes die zweven tussen pop en jazz, doet de Zwitserse chanteuse haar uiterste best om uw ziel te balsemen in deze harde tijden.
Dat Welti van vele markten thuis is, merkte u al toen u haar vorige plaat 1983 twee jaar geleden oplegde. Ook op The Danger Of Light laat de Zwitserse zich niet zomaar in een hokje duwen. Al schuilt er in Sophie Hunger toch ergens een meisje dat clever gevonden wil worden. Songtitels als “Holy Hells” of “Rererevolution” schreeuwen “zie mij vindingrijk zijn!”, maar zijn een overbodige gimmick.
Los van de titels zijn de songs op Welti’s vierde weer zeer degelijk. Er duiken orgels op, een trombone en een harp, en de meeste nummers baden naar goede gewoonte in een jazzclubsfeertje. “LikeLikeLike” en “Rererevolution” krijgt u inclusief zuchtende blazers en die typische jazzpianoklank. Wie had trouwens ooit gedacht dat Duitstalige jazz ronduit onweerstaanbaar kon zijn? “Das Neue” bewijst, in stijl, dat het kan. Op hekkensluiter “Take A Turn” doet Welti het dan weer helemaal op haar eentje, met een akoestische gitaar, en ook dat doet ze met verve.
Verdient ook uw onverdeelde aandacht: het eigenzinnige “Z’Lied vor Freiheitsstatue”. Dat het lied wat met het Vrijheidbeeld te zien heeft, valt eenvoudig uit de titel af te leiden, maar waar Welti het nu precies over heeft, daarover tasten we in het duister. Het nummer wordt namelijk in het Schweizerdeutsch gezongen, een taal die bij het Duits aanleunt, maar dan nét ietsje minder verstaanbaar. Mysterieus en doorvoeld klinkt het in elk geval, toch een beetje zoals wij ons Sophie Hunger in het dagelijkse leven voorstellen.
Al klinkt Welti niet altijd even lieflijk op The Danger Of Light. In “Holy Hells” gaat ze er wat steviger tegenaan, maar na een veelbelovende intro vervalt het nummer al gauw in een kakofonie van gewoehoew, getrompetter en vervelende stemyoga. Ook “Heharun” is iets te veel stembandentraining en te weinig goeie song. Neen, dan liever de subtiliteit van “The Fallen”, dat ook schwung heeft, maar waar de toon wel juist zit.
Sophie Hunger biedt dus ook op haar vierde plaat het brede spectrum van liedjes dat we van haar gewend zijn en waarin jazzinvloeden en popmelodieën harmonieus samensmelten. Het resultaat bevindt zich ergens tussen een uitbundige Norah Jones en een brave Cat Power. Er zijn ergere rijtjes om in de staan.
