Het zal je maar overkomen: stilaan de vijftig naderen en bij een relevante metalband spelen. Meer zelfs: bij een supergroep spelen die de rest van het peloton nog steeds het nakijken geeft. Hoe hou je het dan interessant voor jezelf? Juist ja, je gooit het roer om.
”Niemand koopt nog albums”, vertellen de notabelen van de metalsupergroep Down nu al een hele tijd aan iedereen die het wil horen. Ze besloten dat het maar eens gedaan moest zijn met die voorspelbare driejaarlijkse cyclus van album-tour-album-tour-nog een album-nog eens touren. De toekomst zou korter en krachtiger zijn of niet zijn, en dus zet de band vanaf nu voluit in op de EP. Vier zal Down er uitbrengen in het totaal, in de loop van de volgende jaren, en daar is deze titelloze (maar u mag gewoon The Purple EP zeggen, hoor) de eerste van.
Beetje een rare zet, want deze eerste EP voelt met zijn zes nummers eigenlijk gewoon als een gekortwiekt album. In de Fnac, tegenwoordig zowat de enige plek waar je in het Gentse nog metal-cd’s vindt, betaal je er alleszins gewoon vijftien euro voor, net zoals voor elke nieuwe (volwaardige) release — maar je krijgt er wel maar half zo veel nummers voor. Hoe dit de slabakkende cd-verkoop uit het slop zal halen, daar hebben we het raden naar.
Maar goed, als er één band is waar we zulke lepe marketingtrucjes best wel van willen pikken, dan is het Down wel. Phil Anselmo (o.a. ex-Pantera), Pepper Keenan (ex-Corrosion Of Conformity), Kirk Windstein (Crowbar), Jimmy Bower (Eyehategod en ex-Crowbar) en nieuwbakken lid Pat Bruders (Crowbar) hebben zich met drie sterke studioreleases immers al lang bewezen. Net als op III: Over The Under zoekt Down het op The Purple EP bij de Grote Voorbeelden Uit Het Verleden: had de voorganger nog een wat lossere, classic insteek, dan trekt deze Purple EP voluit de kaart van de doom metal. “Back to the roots”, heet dat dan.
Een onverdeeld succes is het echter niet geworden. Daarvoor ontbreekt het The Purple EP aan punch en aan richting. Down heeft de hele Black Sabbath/Witchfinder General-sound wel onder de knie, maar beperkt zich tot stijloefeningen: het is vruchteloos wachten op een nummer dat dat je echt bij het nekvel grijpt. Om u een idee te geven: na vier luisterbeurten blijft ons enkel de riff van de eerste single “Witchtripper” bij — en dat voor een band die elke avond “Bury Me In Smoke” op z’n setlist heeft staan.
Om maar meteen te zeggen waar het op staat: met ”Open Coffin”, “The Curse Is A Lie” en “Misfortune Teller” is de helft van The Purple EP pure vuller. Op enkele dreigende leads na zwalpt het gitaarwerk te vaak tussen nogal ongeïnspireerd en ronduit richtingloos, en ook Phil Anselmo slaagt er met zijn zanglijnen niet in om de songs in een beslissende knoop te leggen.
Heeft Down te weinig geschrapt tijdens de opnames in Anselmo’s schuur tussen de moerassen van Louisiana? Had de band even een collectieve vormdip? Of nog erger: snappen wij het gewoon niet meer — uiteindelijk bulkt het internet van de lovende recensies? Geen idee waar het aan ligt, maar we zijn gewoon beter gewend van een van de vlaggendragers van de hedendaagse metal.
Als Phil Anselmo de wereld toeschreeuwt dat ”This work is timeless”, dan bewijst hij z’n band deze keer net iets te veel eer. Maar goed, al is deze Purple EP geen hoogtepunt in de carrière van Down, het kalf is allerminst verzopen. Er volgen immers nog drie herkansingen en naar het schijnt zouden die allemaal behoorlijk verschillend klinken — of, om het met de woorden van de band te zeggen, “elk één aspect van het Downspectrum behelzen”. Laat maar komen, jongens, toon eens waar het op staat. En zet ons op onze plaats.
