Bram Vanparys, oftewel The Bony King Of Nowhere, is op enkele jaren tijd niet enkel uitgegroeid tot een bedreven platenmaker, ook het interviews geven gaat de nog steeds jonge muzikant beter af. “Vroeger was ik nogal een flapuit, gewoon alles vertellen tijdens interviews, wat op papier soms hard overkomt.”
Vandaag heeft Vanparys zijn derde langspeler klaar én neemt hij meer de tijd om met zinnige antwoorden op de proppen te komen. “Het vreemde is dat je praat over dingen waar je anders nooit over nadenkt”, stelt hij. “Het voelt heel raar om er over te praten, omdat je dat naast die interviews nooit doet.”
enola: Toch maar doen: deze plaat verschijnt immers behoorlijk snel na de vorige, die dateert van begin 2011.
Bram Vanparys: “Een derde van deze plaat was klaar toen Eleonore afgewerkt was. Vlak na de opnames daarvan, heb ik een vreemde week gehad waarin ik drie nummers heb geschreven, die nu op dit album zijn terecht gekomen. Die week had ik een zeer voorbarig enthousiast gevoel. ‘Alright! Drie nummers geschreven. Als ik nu nog enkele weken verder doe, dan is mijn plaat over twee maanden klaar en breng ik ze gewoon uit in de herfst.’”
“Wat alles een beetje heeft vertraagd, is het feit dat ik die soundtrack gemaakt heb, voor Les Géants. Anders was dit album sowieso nog voor de zomer verschenen, of wie weet zelfs vorig najaar. Maar die vertraging gebeurde ook op een manier die me inspireerde.”
enola: Hoezo?
Vanparys: “Bouli (Lanners, regisseur) had me twee weken uitgenodigd op de set van Les Géants. De hoesfoto is trouwens op de set van Les Géants genomen, besef ik nu eigenlijk. De auto is de gele auto uit de film. Nu ja. Door het feit dat ik daar twee weken in de volle natuur van Luxemburg zat, met die hele filmploeg, heb ik daar de hele soundtrack geschreven en opgenomen. Dat was het coole: een nummer schrijven, opnemen en het dan onmiddellijk laten horen aan Bouli terwijl hij aan het filmen was.”
enola: Is dat niet ergens vreemd? Door op de set te zijn, zie je toch dat het maar film is? Kan je in een bioscoop niet meer in het verhaal opgaan?
Vanparys: “Ik ging nooit echt naar de set, maar liep gewoon rond in de streek. De film werd onmiddellijk ter plaatse ge-edit en daar ging ik wel zo nu en dan naar kijken. Door daar te zijn, heb ik pas echt beseft dat de natuur mij veel meer inspireert dan de stad. Het is de interactie tussen de twee denk ik: mensen, en zeker relaties met mensen, kunnen mij ook inspireren. Maar de natuur heeft iets heel rustgevend. Licht en kleur zijn er ook totaal anders dan in de stad, waar alles grijs is, met zijn monotone kleuren.
“Ik heb toen ondervonden dat ik veel vlotter schreef. Momenteel woon ik in de stad, maar het idee is om sowieso op het platteland te gaan wonen.”
enola: Je werkt ondertussen al op het platteland, op een boerderij?
Vanparys: “Het plan om dat te doen, is vorig jaar ontstaan. De eerste helft van 2011 heb ik het stereotiepe artiestenleven geleid. Het soort leven waarin je belandt als je kan leven van je muziek. Dat omvat naast relatief veel spelen, ook redelijk veel vrije tijd. Ik had zoveel tijd om muziek te schrijven, dat ik geen muziek meer schreef. Op den duur voelde ik me elke dag verplicht om binnen te zitten, ik sloot mezelf bijna obsessief op om muziek te schrijven. Ik stond op en nam als een bezetene mijn gitaar en begon te schrijven. En eigenlijk heb ik in dat half jaar toch niets geschreven. Er is niets van interessant materiaal overgebleven.”
enola: Dat klinkt frustrerend.
Vanparys: “Dat was danig frustrerend. Het vrat mij gewoon op. Ik ben er nogal nuchter in en ik zag echt een depressie op mij afstevenen en ik heb net op tijd kunnen zeggen dat ik iets moet doen of het loopt uit de hand. Op een ochtend heb ik “On My Way Home” geschreven, het laatste nummer op deze plaat, dat het volledige half jaar samenvat. Toen heb ik besloten om er mee te stoppen, geen muziek meer te schrijven, in de veronderstelling dat als de liedjes achteraf automatisch nog komen het mooi meegenomen zou zijn, maar dat als ze niet kwamen, het een teken was dat ik eigenlijk niet weggelegd ben voor wat ik aan het doen ben.”
enola: Dat klinkt drastisch.
Vanparys: “Ik moest gewoon dingen beginnen doen. Een aantal zaken die ik absoluut wou doen, was veel reizen, omdat het me enorm inspireert, door een ander landschap, ander licht, andere mensen. Ik had tegen het management gezegd: boek me concerten, overal, zoveel mogelijk, in landen waar het zelfs niet nuttig is om te gaan spelen. Daar is onder meer een tournee van drie weken door Italië uitgekomen. Normaal gaat niemand uit België daar spelen, want het is niet interessant voor je carrière. Maar op een bepaalde manier vond ik dat dan weer zodanig inspirerend dat ik zeer veel poëzie en nummers heb geschreven. Dat zijn dingen waar ik op mijn beurt extreem gelukkig van word: zo’n manier van reizen, een beetje zoals een troubadour uit de zestiende, zeventiende eeuw. Op den duur wordt dat iets tijdloos, een mooi romantisch concept door de mooiste natuur te rijden en elke avond in een andere stad te spelen in kleine clubjes.”
enola: Komt daar veel publiek op af?
Vanparys: “Het is een paar keer gebeurd dat het echt vol zat. In het slechtste geval, al noem ik dat geen slecht geval, is het eens voorgevallen dat er slechts vijf mensen waren. Maar ook dat was zeer leuk. Toen heb ik het podium gelaten voor wat het was en ben ik bij die mensen gaan spelen.
“Maar om op je vraag van de boerderij te antwoorden: dat idee is daar ontsproten. Het komt omdat het stilzitten volledig nefast is voor mijn inspiratie. Ik ben opgegroeid op de buiten, op een semi-boerderij. Die interesse is er altijd geweest. Dus ben ik op een bio-boerderij beginnen werken. De manier waarop daar met gewassen wordt omgegaan, is exact dezelfde manier als honderden jaren geleden. Het is mooi hoe dat teruggaat naar de basis van alles, heel rudimentair. Wat ik op dat land doe, doen mensen al eeuwen. Je geest komt volledig vrij, het is bijna hetzelfde als mediteren, alleen klinkt het niet zo zweverig, maar praktischer. Het idee, het gevoel en het resultaat achteraf zijn hetzelfde.”
enola: Als ooit de muziek zou stilvallen is dat een alternatief?
Vanparys: “Op deze manier zie ik de muziek nooit stilvallen. Als je met je lichaam beweegt, beweegt je geest ook. Ik kan ’s avonds van de boerderij thuiskomen, mijn gitaar pakken en een lied schrijven. Dat gaat gewoon, vanzelf. Als ik opsta en de hele dag thuis blijf en met mijn gitaar bezig ben, is de kans dat er iets uitkomt, heel, héél klein.”
enola: Je creativiteit komt in korte golven? Ook het opnemen van de plaat is snel gebeurd, op één avond zelfs. Gewoon ingespeeld en klaar?
Vanparys: “Dat zou mooi geweest zijn, als dat was gelukt. Ik heb ze bij wijze van spreken drie keer gespeeld. Met mezelf had ik afgesproken om van elke song drie takes te spelen, zonder te oordelen of ze goed waren”
enola: “Rain Falls Down On Mirwart” handelt over de plaats waar het album opgenomen is. Een last-minute compositie?
Vanparys: “Het is effectief daar geschreven, een dag voor de plaat opgenomen werd. Het was het allerlaatste nummer dat ik heb opgenomen, vrij laat ’s nachts. Toch heb ik het refrein toen nog veranderd. Mijn stem was al redelijk op, ik was moe en dit is eentje dat ik maar één keer heb ingespeeld.”
enola: “Lonesome Girl” zou oorspronkelijk véél langer geweest zijn?
Vanparys: “Ja, zeker een half uur. (lacht) Het is een nummer dat ik in Rome heb geschreven, op een terras. Gewoon blijven schrijven, pagina na pagina. Er vallen dan strofes af, doordat het nummer op verschillende manieren gespeeld wordt, waarin de strofes uitgetest worden, waardoor het nummer de ene avond een totaal andere tekst had dan de volgende. Zo ben ik beginnen voelen welke strofes werkten en welke niet. Ik weet ook niet of het zou werken in een lange versie.”
enola: Hoe autobiografisch zijn je nummers eigenlijk? Als je over personen zingt, gaat het dan om jezelf?
Vanparys: “Naast het nummer ‘Valerie’ is elke song sowieso autobiografisch. Het schrijven vind ik eigenlijk niet moeilijk. Ik kan er niet aan doen dat ik schrijf, ik heb er weinig verdienste aan, het gebeurt gewoon. Dat is de reden dat ik ooit muziek ben beginnen maken: het komt er gewoon zo uit. Soms op de meest rare momenten. Onlangs stond ik met iemand te schuilen onder een boom. Tijdens die twintig minuten hebben we niet met elkaar gepraat, maar heb ik wel een nummer geschreven. Toen ik thuis kwam, heb ik de ideeën uit mijn hoofd op papier gezet en dat nummer was af: ‘Until The Day Is Done’. Het gaat over het gevoel dat ik had toen ik daar op dat ogenblik stond te schuilen met die persoon.
enola: Weet de persoon in kwestie dat er een nummer uit gekomen is?
Vanparys: “Neen. Ik denk niet dat die persoon het zal herkennen.”
enola: De verplichte vraag: waarom is dit, je derde album, een plaat zonder titel?
Vanparys: “Het is heel verleidelijk en simpel en makkelijk om te zeggen ‘ja, het is een soloplaat en hiermee wil ik gewoon zeggen dat dit The Bony King Of Nowhere is en niets meer. Eigenlijk heb ik er nooit over nagedacht, het was een idee dat gewoon onmiddellijk aanwezig was: ik ga mijn derde plaat gewoon The Bony King Of Nowhere noemen.
“Als ik er echt over moet nadenken en er een reden voor zoeken, dan heb ik een klein beetje het gevoel dat ik stiekem had gehoopt dat dit mijn debuutalbum was. Ik zou blij zijn mocht ik kunnen zeggen dat dit mijn debuut was.”
enola: Het verschil met je echte debuut, Alas My Love is ook enorm.
Vanparys: “Bij de vorige plaat, Eleonore, is een gevoel komen opzetten, dat nu alleen nog maar sterker geworden is: dat ik mijn manier gevonden heb om iets te vertellen, ontdekt heb wat mijn manier van schrijven is. Ik heb mijn format gevonden.”
enola: Zijn formats niet gevaarlijk als songschrijver?
Vanparys: “(denkt) Eigenlijk niet, want het is zodanig breed. Alles was ik doe, kan daarin. Het format is de basis: dat moeten zeer goede liedjes zijn en tekst zal voor mij altijd enorm belangrijk zijn. Dat zijn dingen die altijd belangrijk zijn, of de volgende plaat nu een rockplaat of een elektronische danceplaat is.”
enola: Bestaat die mogelijkheid echt? Dat je ooit een rockplaat zou maken, of een elektronische danceplaat?
Vanparys: “De volgende plaat wordt een rockplaat. Sowieso toch een stevigere bandplaat. Niet zo bombastisch als de Bony King & Friends-bezetting, maar gewoon een degelijke, goede bandplaat, met vijf muzikanten die samen liedjes spelen. Ik hoor het al volledig in mijn hoofd.”
enola: Dat zal nog even duren? Met de concerten die er aan komen? Die concerten zijn overigens in niet voor de hand liggende plaatsen zoals Diest en Hamont Achel.
Vanparys: “Op tournee zijn inspireert mij om liedjes te schrijven. Dus misschien is ze volgend jaar al klaar. De locaties van de concerten zijn overigens per ongeluk. De normale gang van zaken is dat je een clubtoer doet en dan melken ze je plaat nog een beetje uit door daar een tournee van de Culturele Centra aan te plakken om toch maar die typische periode van drie-vier jaar tussen twee albums te overbruggen. Die CC-tournee stond geboekt, toen ik uit het niets met een nieuwe plaat kwam aanzetten. Dan was het van ‘oh neen, heel die tournee is daar niet op voorzien’. Ik ga niet zeggen dat het misgelopen is, maar het was buiten de verwachtingen van de boekingsagent en de platenfirma dat ik zo snel met een plaat kwam.
“Een soloalbum is dan niet zo moeilijk om op te nemen. Het is gewoon de stem en de gitaar. Eleonore is opgenomen op negen dagen, evenveel als er nummers op staan. Ik vind dat te lang om aan een plaat te werken, het moet snel gebeuren. Het zou echt afschuwelijk zijn om een jaar in de studio te zitten.
“Alles is dan ook af als ik begin op te nemen. Er vielen onderweg constant nummers af, tot ik er tien overhield. Op de avond dat ik opgenomen heb, is er nog eentje afgevallen, omdat het toen niet werkte. Had ik het op een andere avond opgenomen, was het misschien wel op de plaat beland.
Ik heb het nog een tijdje live gespeeld, maar het is een beetje aan het verdwijnen. Dat is dan de tand des tijds die aantoont dat het misschien toch niet zo’n goed nummer was.”
