Werd Four Tet een klein decennium geleden nog onthaald als een soort folktronicamessias, dan heeft hij in de afgelopen jaren goed zijn best gedaan om die titel van zich af te schudden. Dat deed hij eerst door enkele redelijk hermetische samenwerkingsplaten met wijlen Steve Reid op te nemen, en recent door in zijn solowerk veel meer richting hypnotische minimal techno op te schuiven.
Met als gevolg dat die titel van “folktronicamessias” vrij is gekomen voor andere muzikanten. Bij deze nomineren wij graag Minotaur Shock (Dave Edwards voor de gewone man in de straten van zijn thuisstad Bristol) als opvolger, en ’s mans vierde plaat Orchard kan daarbij meteen als cv dienen. Ook hier valt namelijk een opvallende mix van folky melodieën, organische instrumenten, breakbeats en elektronische geluiden te horen, wat vaak in lange nummers uitmondt die barsten van de compositorische rijkdom.
Neem nu bijvoorbeeld opener “Jant”, negen minuten volgestouwd met muziek, maar op geen enkel moment krijg je als luisteraar het gevoel dat Edwards ideeën aan het rekken is of zichzelf nodeloos herhaalt. Nee, het valt net op hoe intelligent dit nummer in elkaar is gestoken met zijn constante verschuivingen en bijzondere instrumentale rijkdom. De hoofdmelodie van het nummer heeft overigens wel wat weg van die van Mike Oldfields Hergest Ridge (de onterecht minder bekende opvolger van Tubular Bells), een artiest waar Minotaur Shock wel wat van weg heeft, door het gebruik van een hele vrachtwagen aan instrumenten, talloze stijlen, rijke arrangementen (van zowel samples als instrumenten) en vloeiende songstructuren. Het korte “Too Big To Quit” zou zelfs zo uit een van Oldfields oudere platen kunnen komen met zijn folky meezingkwaliteiten, maar dan door de electronicamangel gehaald.
“Jant” is overigens niet het enige nummer waarin Edwards zich van zijn meest epische kant laat zien. Ook “Through The Pupils Of Goats” overschrijdt vlot de zeven minuten terwijl “Westonbird” er maar net onder blijft. Elders hebben de songs op Orchard ietwat normalere lengtes, maar dat wordt dan wel gecompenseerd door die compositorische rijkdom die elk nummer doet aanvoelen als een kleine wereldreis. Nee, hier geen repetitieve, hypnotische patronen, maar steeds evoluerende gehelen die de aandachtige luisteraar steeds op het puntje van zijn stoel kunnen houden.
Het hoogtepunt van de plaat is wellicht te vinden in een druk volgestouwd “Lending Library”, waarin een chaotische intro de toon zet voor een groovend neodiscofunkfestijn. Vanaf ongeveer de helft van het nummer komen extra samples en akkoorden de rechttoe rechtaan riff langzaamaan volledig overstemmen in een hemelse toonladder, waardoor het nummer steeds meer een diepe emotionele lading krijgt. Ook weer zo’n typisch voorbeeld hier van die ideeënrijkdom, want dit is een nummer waarin gemakkelijk eindeloos elementen ontdekt kunnen blijven worden. Alsof Orchard ook letterlijk refereert naar een muzikale boomgaard, badend in een heerlijk gelaten sfeer, waaruit de luisteraar lustig melodieën, ritmes en geluiden kan plukken.
Hoewel er geen misstappen te horen vallen op Orchard is er tegelijkertijd toch iets dat de plaat net weg houdt van de allerhoogste regionen van elektronicaland. Misschien is dat omdat Minotaur Shock, hoewel een absolute meester in zijn stiel, weinig nieuws aanreikt en sterk verder borduurt op bekende patronen. In essentie is dit immers niets meer dan een intelligente triphopplaat, een genre dat zijn relevantie ietwat verloren heeft met de recente opkomst van creatievere stromingen in de electronicawereld. De ironie is daarin dan ook dat Edwards, ondanks zijn duidelijke positionering als muzikale omnivoor, zichzelf tegelijkertijd een redelijke beperking oplegt door aan één basisgenre vast te blijven hangen.
Het mag echter duidelijk wezen dat dit niet meer dan detailkritiek is, goede muziek is immers goede muziek, los van het wel of niet mee zijn met de hipste muziekstromen. Hoewel Edwards zijn muziek inbedt in een bepaalde stijl die al een decennium of twee mee gaat, lijkt hij op compositorisch vlak vooral een gevoel van tijdloosheid na te streven, iets wat hij ook voor een groot stuk weet te bereiken met het uitstekende Orchard.
