Het witte doek en de microfoon hebben niet altijd tot de beste samenwerkingen geleid. Treedt het hotste exportproduct van de Nederlandse cinema in de voetsporen van paradepaardjes als Charlotte Gainsbourg en Juliette Lewis, of mogen we haar eerder toevoegen aan het lijstje met de Jennifer Love Hewitts en Lindsay Lohans?
Qua genre vindt Van Houten, bij ons voornamelijk bekend van Zwartboek, Body Of Lies en Game Of Thrones, voornamelijk aansluiting bij mevrouw Gainsbourg. Met een collectief van wereldproducers als Howe Gelb en Marc Ribot onder de arm goot zij haar eerste langspeler vol trippy rokerige jazzpop. Dat zou je nochtans niet verwachten als je naar de voorloper “Emily” luistert. Een radiohitje van dertien in dozijn dat de zoveelste update van Blondie poogt te zijn, maar onderweg eerder naar The Corrs gaat stinken. Deze fastfoodpoprock is een oneerlijke voorbode van een album dat hoorbaar allesbehalve snel in elkaar geflanst is.
Helemaal anders klinkt opener “Siren On The Sea”, dat met oosterse percussie en theatrale strijkers een mystieke wereld schetst waarin Van Houtens stem als een eenzaam licht staat te blinken, een statige sirene die je een oceaan van duisternis in trekt. Net wanneer je je veilig lijkt te voelen in de song, dient hij je in een hels intermezzo een elektronische stroomstoot toe. Een veel beter visitekaartje voor de langspeler dus. Wat rest bevat gelukkig geen echo’s meer van goedkope nineties poprock, maar knipoogt eerder naar Keren Ann (“Recovery Mission”) of het combo Air-Charlotte Gainsbourg (het prachtige Antony Hegarty-duet “Particle Of Light”).
Een uiterst professioneel gemaakte plaat is het, die songs presenteert waarvoor men niet over één nacht ijs is gegaan. Daar wringt het schoentje echter, want door zo sterk na te denken over de sfeer die deze nummers uitstralen, gaan ze overgepolijst klinken. De properheid kan nog als een stijlfiguur dienen in de late night jazz van “End Of The World”, maar castreert andere nummers. De krakende gitaarriff van “Time” had een schurende uitwerking moeten krijgen in plaats van de propere productie met Carices correct binnen de lijntjes kleurende zanglijnen. Bovendien had het allemaal ook een pak minder braaf gemogen. De retrocountrytrack “Something Funny” wil je een donkere revue aanbieden, maar evoceert in het al te zoete refrein veeleer de pretparkversie daarvan. Het trippy “I’m Here” begint bijster sensueel, maar blijft te onschuldig — alsof je gretig verleid wordt, maar weet dat je alleen naar huis zal mogen gaan.
Op een overgeproduceerde plaat heb je een karaktervolle stem nodig en daar beschikt Van Houten niet over. Wanneer ze in “Broken Shells” tegenover een rasperige Howe Gelb komt te staan, ontstaat een mooie wisselwerking. Op haar eentje lukt het haar echter minder goed. Niet dat elke plaat het gebruik van de betere narcotica moet uitstralen, maar op deze horen we de Nespressomachine iets te duidelijk stomen op de achtergrond.
