Dinosaur Jr. speelt ouwelullenmuziek, spul voor nostalgische zielen met heimwee naar einde jaren tachtig en (misschien ook nog) vroege jaren negentig, toen gitaarrock nog ongestoord mocht razen. Zet de band, die live toch altijd een heel ander beestje was dan op plaat, dezer dagen op een podium, en de jonge garde klaagt dat het te luid, te morsig en chaotisch is. Kan wel zijn, maar die vierkante meter effectpedalen dient voor iets. Gelukkig zijn de albums iets klantvriendelijker en bewijst het trio voor de derde keer dat de reünie van 2005 helemaal niet zo’n dom idee was.
Van evolutie kan je de voorbije jaren nochtans niet echt spreken. Beyond (2007) en Farm (2009) probeerden, met eclatant succes, om de grofkorrelige gitaarwarboel van het essentiële drieluik Dinosaur, You’re Living All Over Me en Bug (geen rockcollectie is compleet zonder) te koppelen aan de wat gladdere versie van de jaren negentig, toen de ontslagen Barlow aan de slag ging met Sebadoh en Mascis een niet mis te verstane veeg uit de pan gaf met “The Freed Pig”, en die laatste een paar fijne, maar minder bijzondere platen bij elkaar speelde.
I Bet On Sky volgt grotendeels diezelfde aanpak, maar lijkt vooral het broertje van het wat ondergewaardeerde Green Mind (1991), de eerste plaat na Barlows vertrek, die Mascis zo goed als zelf in elkaar timmerde. Het was de meest melodieuze en gevarieerde Dinosaur Jr. tot dan (en nog steeds). Het had wel geen instant classics als “Freak Scene”, “Raisans” of “Forget The Swan” (dat heeft I Bet On Sky trouwens ook niet), maar een zeer consistente afwisseling van uitzinnig gitaarwerk en bijna lieflijke songs, met zelfs mellotronpartijen.
Opener “Don’t Pretend You Didn’t Know” gaat al bijna even verrassend van start, met een aanstekelijk, funkachtig riffje en galmende synthklanken. Ietwat lichter en gestroomlijnder dan we intussen gewoon waren, maar ook vintage Dino, inclusief zeurderige vocalen, kloeke ritmesectie (Barlow is een gruwelijk onderschatte rockbassist) en die typische, in gruis en gelatenheid bedekte weemoed. Het is het soort song waar je een zelfgemaakte compilatie mee op gang trekt. De auto in en rijden maar. En zo zijn er gelukkig nog een paar.
Het lekker wegschurende “Watch The Corners” (net als zo veel van hun nummers eentje die aanvankelijk net iets te traag lijkt, maar gaandeweg toch onder de huid kruipt) en het fors rockende “Pierce The Morning Rain” zijn nog van die songs die moeiteloos tussen de oudere nummers gepast hadden. En eigenlijk zijn er maar een stuk of twee die we na bijna een dozijn beluisteringen zijn beginnen skippen: het drammerige “Stick A Toe In” (als Mascis daar “Take my hand” kermt, wil je vooral weglopen) en “What Was That”, dat teveel weg heeft van een Built To Spill-afleggertje.
Daartegenover stelt de plaat dan wel twee uitmuntende Barlow-rockers — het springerig (!) brokje rootsrock “Rude” en “Recognition”, dat uitpakt met de mooiste zanglijn en het beste luchtgitaarrefrein van I Bet On Sky (yep, het is de ervaring die hier spreekt) — en het obligate gitaarepos “See It On Your Side”, dat zich nestelt tussen een Neil Young-hommage en de verscheurende cover van Funkadelics “Maggot Brain”, die Mascis ooit met Mike Watt de wereld in stuurde (de wereld luisterde, zoals gewoonlijk, niet echt).
Kortom: wie van Dinosaur Jr. verrassingen verwacht, die is er nu aan voor de moeite. Gelukkig is er niemand die daar op zit te wachten. En dat zal ook bij de volgende platen zo zijn. Heimelijk nostalgisch volk als ons kan intussen maar hopen dat die albums om de twee, drie jaar blijven uitkomen. We kunnen ze gebruiken.
