Record Store Day is een initiatief dat in het leven is geroepen om de (zieltogende) platenwinkels jaarlijks een nieuwe boost te geven. Verschillende bands dragen graag hun steentje bij door in gelimiteerde opgave werk uit te brengen dat buiten hun normale repertoire valt. Een onbedoeld neveneffect hiervan is echter dat voornoemde releases al snel hun weg naar de tweedehandsmarkten vinden waar ze voor een veelvoud van de verkoopprijs van de hand gaan.
Ook de lp die The Flaming Lips met een aantal ‘vrienden’ opnam, en behalve in de platenzaken ook via de eigen website te koop aangeboden werd, dook al snel op gespecialiseerde sites op voor ridicuul hoge bedragen. Uit idealistische (of mercantiele) motieven is het album nu ook (met andere hoes) op cd verschenen, al is het nog maar de vraag of dat wel noodzakelijk was. Want valt er op de studioalbums weinig af te dingen ondanks hun onderling soms sterk verschillende invalshoek, dan geldt dat al een pak minder voor de vele extra releases die de band uitbrengt. In het geval van The Flaming Lips And Heady Fwends schuilt het probleem in de eerste plaats in de overdaad. Met achttien nummers en een speelduur van net geen zeventig minuten heeft de band zijn hand overspeeld.
Het ligt al te zeer voor de hand om “Do It!”, de track met Yoko Ono, van de hand te doen als vervelend geklier maar het weinig geïnspireerd stoeien met elektro (ondanks enkele leuke aanzetten) is niet alleen op dit nummer te horen. Zo is de samenwerking met Nick Cave (“You, Man? Human???”) een pak vervelender te noemen omdat het niet meer dan een derderangsnummer is dat Cave laat declameren in beste “Scum”-traditie (zie Your Funeral…My Trial) terwijl The Flaming Lips enkele van hun trucjes bovenhalen zonder er iets mee aan te vangen. Ook “Ashes In The Air” met Bon Iver getuigt niet meteen van de grootste inspiratie. De ijle zang gecombineerd met militaristische drum en stereotiepe ruige gitaar reduceert de song tot een flauwe parodie op jaren tachtig rock.
Draken zijn de nummers uiteraard niet, maar hun zwakke uitwerking en kabbelende inslag houden vooral stand dankzij (ietwat paradoxaal misschien) de songs die, hoewel evenmin baanbrekend, wel de kritische luistertoets doorstaan. Toegegeven: echt indrukwekkend kan het eerder ingetogen “Helping the Retarded to Find God” (met Edward Sharpe and the Magnetic Zeros) nu ook niet genoemd worden, maar net als het hectische “Supermoon Made Me Want to Pee” (Prefuse 73) weet het nummer wel stand te houden. Het grappig getitelde “Is David Bowie Dying?” (Neon Indian) opteert voor een gevoel van onbehagen, terwijl de geluidsterroristen van Lightning Bolt op “I’m Working at NASA on Acid” ingetogen aan de slag gaan.
Het ondertussen door controverse en ruzie gecompromitteerde “The First Time Ever I Saw Your Face” mag dan kapot gecoverd zijn, de versie van The Flaming Lips met Erykah Badu blijft een zeldzaam hoogtepunt op de plaat. Samen met het door New Fumes gedragen “Girl, You’re So Weird” (een Liars-achtige song) vormt dit eindpunt van de plaat ook haar beste moment. Chris Martins (Coldplay) cameo in “I Don’t Want You To Die” heeft de cd-versie helaas niet gehaald en vervangtrack “Tasered And Maced” (Ghostland Observatory) is jammer genoeg geen gerechtvaardigde vervanger voor de song. Het nummer kan zelfs als exemplarisch voor de plaat beschouwd worden door de manier waarop het een in se goed idee onvoldoende uitwerkt.
The Flaming Lips And Heady Fwends is het zoveelste tussendoortje van The Flaming Lips dat zijn status van gegeerd object veeleer dankt aan zijn initieel ‘beperkte’ oplage dan aan zijn muzikale kwaliteiten. Het album bevat voldoende interessants (zie ook de samenwerking met Tame Impala of My Morning Jacket) om ook de niet-fanatieke fan over de streep te trekken, maar een noodzakelijke plaat is het verre van geworden. In vergelijking met bijvoorbeeld Embyronic blijft de groep te veel op vertrouwd terrein trappelen om echt indruk te maken. The Flaming Lips And Heady Fwends heeft zijn waarde, maar binnen het oeuvre van The Flaming Lips is het verre van essentieel.
