Hoe zou het nog zijn met witchhouse, de bevreemdende alliantie tussen dubstep en r&b? Een drietal jaar geleden stak het genre de kop op en sindsdien blijft het wachten op die ene plaat, die klassieker die het genre definitief op de rails moet zetten. Hiervoor zijn de ogen vooral gericht op het label Tri Angle.
Tri Angle verhoudt zich tot witchhouse als bloem tot bechamelsaus: zonder het eerste zou er van het tweede geen sprake zijn. Het Amerikaanse label sloeg vorig jaar in als een komeet op de wereld van de hipsterblogs, waarna ook de reguliere muziekmedia als een blok vielen voor zijn vreemde kruising tussen obscure elektronica en zwoele r&b. Vooral de plotse heropleving van dat laatste genre — wie Tri Angle op Twitter volgt, weet dat het label door het dolle heen is door de reünie van de originele Sugababes — valt op zijn zachtst gezegd vreemd te noemen. Wat er ook van is, Balam Acab en How To Dress Well brachten sterke langspelers uit op Tri Angle, maar het waren de EP’s van Holy Other en oOoOO die het meest wisten te bekoren.
Wie dacht dat die laatste na die prima EP met een volwaardig album zou komen aanzetten, heeft het verkeerd. De vijf nummertjes op Our Love Is Hurting Us zijn samen goed voor een dik kwartier muziek. Muzikaal voert oOoOO geen grote koerswijziging door, wel is er meer ruimte voor zangeres Butterclock. Het dromerige “NoWayBack” kregen we eerder dit jaar al voorgeschoteld op de labelnight in de AB, maar met de koptelefoon op voel je de bassen pas echt druk uitoefenen en hoor je hoe de drums dreigen. Door de zang een meer centrale rol toe te kennen, neigen de nummers al eens naar zoetsappige r&b, maar oOoOO komt er wonderwel mee weg.
Howse, nom de plume van de piepjonge Nathaniel Oak uit Rhode Island, is een nieuwkomer in de Tri Angle-stal. In tegenstelling tot zijn naaste collega’s neemt hij niet r&b maar drum ‘n’ bass als vertrekpunt. Het genre wordt echter danig verminkt, zodat het flink zoeken is naar herkenningspunten. Zo refereren in opener “Other Ways” enkel een paar claps en wat verdwaalde hi-hats aan drum ‘n’ bass. Op “Depths” wordt de tribale percussie plots overspoeld door een drone, en de regisseur die het aandurft om de gitzwarte afsluiter “Fete” van beelden te voorzien, krijgt van ons een rijk gevulde mand streekbieren cadeau.
Met een contrasterende aanpak dragen zowel oOoOO als Howse iets toe aan het steeds boeiender wordende witchhouse-verhaal. Our Love Is Hurting Us is vrij massief en extravert, terwijl Lay Hollow eerder donker en gesloten is. oOoOO kiest steeds meer voor welomlijnde songs, daar waar Howse de diepte in trekt, op zoek naar een vaag vacuüm zonder welomlijnde grenzen.
De ultieme witchhouseklassieker zit hier niet tussen. Maar even belangrijk is dat het verhaal nog niet uitverteld is, dat er nog steeds nieuwe perspectieven zijn en het genre zich niet blindstaart op de platste variant, zoals dat bij dubstep tegenwoordig het geval is. En wie alsnog op dat éne chef d’oeuvre wacht, raden we aan tot het einde van deze zomer geduld te hebben, wanneer Holy Other met zijn langspeeldebuut komt aanzetten. Tot dan kunnen de liefhebbers zich wel warm houden met deze twee EP’s.
