Geen doortocht van Bobby Womack op Gent Jazz, maar met ‘s mans langverwachte nieuwe plaat wel een doorstart die kan tellen. Doen jonge soulartiesten er vandaag alles aan om de sound van weleer terug te brengen, dan katapulteert de soullegende zich met welgemikte beats en bassen resoluut de toekomst in.
Womack, intussen 68, bleek nog niet voldoende hersteld van een recente kankeroperatie en moest daarom onlangs alle geplande optredens afzeggen. Diabetes, prostaatkanker, darmkanker, tien dagen in een coma tussen leven en dood, het scheelde geen haar of The Bravest Man in the Universe werd het in memoriam voor de soulster op jaren. Aan vitaliteit evenwel duidelijk geen gebrek op Womacks eerste plaat in meer dan twaalf jaar.
The Bravest Man in the Universe gaat resoluut voor een moderne sound met diepe bassen, stuiterende hiphopbeats en gedigitaliseerde stemmen. De intact gebleven rauwe strot van de kat met negen levens houdt de herinnering aan wat ooit was tegelijk wel levend. Zonde zou het immers zijn geen referenties meer te maken naar de vorige levens waarin Womack als sessiegitarist met Janis Joplin en Aretha Franklin speelde en tekende voor soulclassics “If You Think You’re Lonely Now” en “Across 110th Street”. Een nalatenschap die ook Damon Albarn en XL-labelbaas Richard Russell niet wilden verkwanselen. Stond Russell enkele jaren terug al in voor de make-over van Gil-Scott Heron, dan overtreft hij met zijn knoppenwerk voor Womack duidelijk die tour de force. De songs komen geen moment over als een geforceerde verjongingskuur, maar klinken als knisperend verse soul op maat van dit tijdsgewricht.
Een cello die tranen plenst als aanzet voor een daverende beat en enter die al zo lang niet meer gehoorde door merg en been gaande stem: met de titelsong is het al meteen raak. Meer dan een spaarzaam aangeslagen piano, de continue beat en Womacks doorleefde voordracht is niet nodig om zijn statement te maken: “The bravest man in the universe is the one who has forgiven first.” Ook het donkere “Whatever Happened To The Times?” moet het hebben van zijn minimalistische productie en film noir-sfeer, terwijl in “Deep River”, een oude gospeltraditional, Womack schittert met niks meer dan zijn stem en gitaar.
Womack mag dan wel niet hoog oplopen met hiphop, “Stupid” (met Gil Scott-Heron in de intro) en “If There Wasn’t Something There” hebben er duidelijk wel de lakens mee gedeeld. Prachtig overigens om die bevlogen lange uithalen te horen in “Stupid”, een betoog tegen fanatische evangelici. Hoewel het funky en naar de dansvloer lonkende “Love Is Gonna Lift You Up” dan weer een heel andere zijsprong neemt, weten Albarn en Russell wel het evenwicht te bewaren tussen de moderne klemtonen en de funk en soul die het best bij Womacks stem passen.
Eén van de sterkste beurten op de plaat blijkt uiteindelijk weggelegd voor Womacks samenwerking met moderne lolita Lana Del Rey in het duet “Dayglo Reflection”. Del Rey speelt haar vertrouwde schitterende rol als onderkoelde diva en drapeert haar lijzige stem rond de afgemeten beats en de jazzy pianotoetsen. De spokenwordsample in de intro komt van Sam Cooke en doet de song zo uitgroeien tot een ode aan Womacks grote leermeester en ook Womacks vorig jaar overleden moeder. De track mondt uit in het soort film noir-duet dat niet hoeft te blozen in het gezelschap van Lee Hazlewood en Nancy Sinatra’s iconische “Some Velvet Morning”.
Twee jaar na de bijrol in Damon Albarn’s Gorillaz-speeltuin nu een volwaardige hoofdrol en een overtuigende terugkeer door de grote poort, van een aangename verrassing van formaat gesproken. Geeft iemand Albarn en Russell dringend de nummers van Bill Withers en Al Green?
