Het lijkt wel een sprookje: beroemd muzikaal duo hoort psychedelische muziek in de verte, gaat nieuwsgierig poolshoogte nemen en ruikt potentieel in dat illustere groepje. Het verhaal van Here We Go Magic begon veelbelovend.
Op dat bewuste optreden (Glastonbury 2010) focuste Here We Go Magic zich — naar eigen zeggen om de moraal erin te houden — op de twee gekke kerels vooraan die de ziel uit hun lijf dansten. De band schrok zich een hoedje toen dit enthousiaste duo na de set contact zocht, zich bekendmaakte als Thom Yorke en Nigel Godrich (producer van onder andere OK Computer) en de groep onder hun hoede nam. Twee jaar later ligt A Different Ship in de rekken, maar laat het trompetgeschal maar achterwege.
De toon van het album is psychedelisch, melancholisch, twijfelend, bijna fluisterend. De indierockers maken gebruik van een vast recept. Ze beginnen nummers graag met het weven van een psychedelisch synth- en gitaartapijt dat na enkele seconden verder kabbelt op de achtergrond. Luisteraars hoeven vanaf dan geen wendingen meer te verwachten en worden uitgenodigd mee te gaan in een rustige trance. Teksten zijn eerder kort en repetitief. Wanneer het einde in zicht is omdat de woorden op zijn, moet het tapijt dan ook abrupt worden opgeschud om het nummer te kunnen afbreken.
De twee uptempo nummers die het album rijk is, “How Do I Know” en “Make Up Your Mind”, volgen eenzelfde stramien en zijn zo helemaal eenvormig: een dwingende gitaartokkel, parlando-achtige zang en stappende drum, die abrupt wegvallen als het tijd is voor het refrein. Dan heeft Luke Temple voldoende ruimte om de titel op smekende wijze te verzuchten met zijn breekbare falsetstem. Het is een eenvoudig en al te vaak beproefd recept, maar de groep raakt er mee weg.
Net als we wat teleurgesteld geraken door de nogal op veilig spelende teksten, krijgt “Alone But Moving” ons zonder moeite stil vanbinnen. Dan horen we — net zoals de twee Radiohead-heren — potentieel in Here We go Magic; hoe alles op zijn plaats valt. Met diepe grungeakkoorden krijgt het nummer een heldere zwaarheid die voor meer evenwicht in het geluid zorgt.
Ook “Over the Ocean” springt er bovenuit. Het nummer golft zoals de oceaan en de tekst lijkt wel een gedicht op muziek. Het versmelt zo mooi met de melodie dat de woorden onopgemerkt voorbij dobberen.
Nauwelijks een meesterwerk, dit A Different Ship, want een meesterwerk duldt geen gemiste kansen. “Miracle of Mary” is oeverloos saai. “Made to Be Old” heeft dan weer een dusdanige overvloed aan ideeën dat het geniaal absurdisme zou kunnen zijn, ware het niet dat alles zonder gevoel voor timing of humor aan elkaar wordt geneuzeld. De tekst zwalpt van “Holes in the sidewalk, holes in your jeans” betekenisloos naar “frozen yoghurt” en “you look like a prisoner”. Als het dan ook muzikaal nergens naartoe gaat, gaat het geheel volledig de mist in.
Ook “Hard to be Close”, dat bijzonder veelbelovend begint op onverwachte countryvoet, verzandt teleurstellend in een psychedelische zee. Met een gepaste eindtrack/titelsong drijft het kabbelende A Different Ship verder en het verdwijnt langzaam buiten gehoorsafstand. Tot iemand het psychedelische tapijt nog eens uitrolt. Zucht. Neen, ook als je in Radiohead zit, kun je het al eens mis hebben.
Here We Go Magic speelt op 5 juli op les Ardentes om 13u20, HF6.
