Nu ze 18 geworden is, mag Amanda Mair in thuisland Zweden eindelijk optreden zonder dat moeder- of vaderlief erbij hoeven te zijn. Het begin van een artiestenleven vol seks, drugs en rock-‘n-roll? Aan de debuutplaat van de Zweedse te horen niet meteen, want veel attitude en durf valt er niet te detecteren.
Amanda Mair wist als vijftienjarig groentje een platencontract te versieren bij het Zweedse indiepoplabel Labrador en dat zonder een demo op te sturen, zonder ooit op een podium te hebben gestaan en zelfs zonder materiaal op Myspace of Youtube te hebben gezwierd. In het huidige muziekklimaat is dat toch best uitzonderlijk.
Muzikaal toont Mair zich op haar eersteling als een jeugdige kruisbestuiving van Kate Bush en Agnes Obel. De intro’s van “House”, “Skinnarviksberget” en “We’ve Been Here Before” echoën allemaal Agnes Obel en de sfeer op opener “Said And Done” komt duidelijk uit het Bush-universum overgewaaid. De lichte ijlheid in Mairs stem, de piano, de melancholische ondertoon van de arrangementen, stuk voor stuk elementen die we ergens anders al gehoord hadden. Opzettelijk was het van harentwege in elk geval niet, want Mair gaf aan nog nooit van Bush te hebben gehoord tot de bewuste vergelijking werd gemaakt. Pubers!
In tegenstelling tot het betere werk van beide dames is Amanda Mair echter net iets te vakkundig bijgeschaafd, zodat er niet veel eigenheid overblijft. De teksten zijn bijwijlen classic puberdagboekpoëzie, al zouden we u zo tien veel ergere gevallen kunnen opnoemen. Wat Mair wél te bieden heeft is een dartele popplaat vol vakkundig geproducete popmuziek, maar helaas kan ze het niveau geen volledige plaat lang aanhouden.
Alle songs op Amanda Mair zijn ok, maar vaak ook niet meer dan dat. Het album begint veelbelovend met “Doubt”, “House” en “Sense”, stuk voor stuk degelijke popsongs waar niet veel op af te dingen valt. Daarna gaat het helaas bergaf. De combinatie van piano, zweverige vrouwenstem en elektronische percussieritmes doet al snel voorspelbaar aan. Van het weinig memorabele “Before” tot de middelmatige hekkensluiter “Leaving Early” blijft bitter weinig hangen. De plaat is uitgeluisterd voor je het goed en wel beseft (op zich geen slechte prestatie), maar op het einde van de rit blijkt het verdacht moeilijk om de plaat te reconstrueren.
“Eenheidsworst” dekt misschien wel de lading, want echt memorabel is Amanda Mair dus niet. Zweden heeft door de jaren heen al karrenvrachten betere exportproducten geleverd dan deze achttienjarige deerne. Van het land dat de wereld behalve IKEA en ABBA ook Robyn en Lykke Li schonk, durven wij dan ook beter te verwachten.
Zullen we, om eventuele insinuaties over verzuring alvast tegen te gaan, dan toch maar eindigen op een positieve noot? Want, toegegeven, Mair is nog jong en heeft dus alle tijd om een eigen stijl te ontwikkelen. Met de juiste begeleiding valt er zeker meer uit te halen. En wat deze plaat betreft: met de hakken over de sloot is in elk geval óver de sloot. Het kan erger.
