Detroit, rock city: Kiss had geen ongelijk toen ze in 1976 deze klepper schreven. De automobielstad bracht in de vorige eeuw een aantal van de grootste en meest iconische namen in de pop en rockgeschiedenis voort: The White Stripes, MC5, Iggy and the Stooges, Motown Records, Alice Cooper en ga zo maar even verder. Als plaatselijke band zou je dan toch behoorlijk trots moeten zijn op je afkomst. Of je verkast gewoon naar New York, zoals Adam’s Castle. Het is eraan te horen.
Instrumentale muziek zit in de lift. Sinds enkele jaren zijn er heel wat creatieve muzikanten de instrumentale toer opgegaan, wat bij momenten zeer leuke en inventieve resultaten oplevert. Het gebrek aan een trekpleister die een zanger normaal gezien is (of zou moeten zijn), wordt gecompenseerd met inventieve arrangementen, zin voor dynamiek en virtuoos spel. Sinds de opkomst van postrock en bands als Tortoise in de jaren ‘90 vindt het publiek ook stilaan meer en meer de weg naar minder voor de hand liggende, hoofdzakelijk instrumentale muziek. Meest recente voorbeeld is uiteraard het weergaloze Battles (ok, niet helemaal instrumentaal, maar het concept ‘vocalen’ krijgt op zijn minst een eigenwijze invulling), dat zo maar eventjes een heel eigen, volstrekt uniek muziekgenre uit de grond wist te stampen.
Adam’s Castle ontstond in 1999 rond keyboardist Sami Jano, bassist Eric Adams en drummer Zach Eichenhorn. Na vier releases (2 EP’s en 2 albums) hield Adam’s Castle het echter voor bekeken. In 2010 kwam het trio weer bij elkaar en kroop de studio in met prducer Adam Schneider (die reeds werkte met Pelican, Cave In, Keehaul en Unsane), wat Vices opleverde. De plaat verscheen enkel in de USA, maar omdat Adam’s Castle in het najaar door Europa toert, komt Vices nu ook hier uit.
Muzikaal laat Adam’s Castle zich niet voor één gat vangen. Eerst hoor je een powertrio met stevige bas en snedige drum, dan vallen de spacey keyboardpartijen op en ontdek je ook een jazzy kant à la Tortoise, samen met een gezonde neiging tot experimenteren met andere genres. Op papier zou dit een gouden combinatie kunnen en zelfs moeten zijn. Vreemd is dan ook dat Vices op geen enkel moment écht weet te overtuigen.
Neem nu opener “Angel Dust” dat knap van wal steekt met een sterke piano-intro, ondersteund door zeer efficiënt gebruikte, schaarse effecten die het geheel de sfeer van een kille herfstochtend meegeven. Tot de bas ronkend invalt en de plaat stevig op gang trapt. Tot halverwege ben je nog mee, maar als je na bijna drieënhalve minuut nog steeds naar diezelfde baslijn aan het luisteren bent, zonder dat er echt iets opwindends of noemenswaardigs is gebeurd, haak je af. “TKO” begint broeierig, zweterig, en zou niet misstaan op een plaat van Russian Circles, maar valt algauw door de mand; deels door de ongeïnspireerde keyboardmelodieën, deels door gebrek aan een echt climaxmoment.
En zo gaat dat zowat de hele plaat door. Adam’s Castle slaagt er niet in om het potentieel van hun nummers uit te buiten en speelt heel vaak op safe, waardoor zowat heel Vices een aaneenschakeling is van gemiste kansen en onafgewerkte ideeën. Vooral dat kiezen voor de veilige, brave weg frustreert mateloos. Nooit gaat Adam’s Castle helemaal los of laten de nummers hun tanden zien. Er wordt hier van begin tot eind mooi binnen de lijntjes gekleurd en dat begint op den duur behoorlijk ergerlijk te worden.
Maar als je goed luistert, vallen er hier en daar toch enkele muzikale pareltjes te rapen. Zo drijft “Alarm Clock” voort op een lekkere, dubby flow met een wel héél lekkere baslijn, krijgt het tweede deel van “Dark Party” knappe, ISIS-achtige tribale drumpatronen mee en wordt afsluiter “Yes, But Do You Have A Flag?” naar een hoger niveau getild door begeesterd pianospel. Het bewijst dat Adam’s Castle een trio uitstekende muzikanten is, dat uit een zeer breed spectrum van verschillende muzikale invloeden toch een eigen sound weet te distilleren.
En toch, na twee weken kamperen in mijn cd-speler moet ik constateren dat er maar bitter weinig van deze plaat blijft hangen. En dat is doodzonde, want Adam’s Castle heeft wel degelijk wat in zijn mars. De goede ideeën en het inventief spel zijn bij vlagen aanwezig, maar moeten vaak onderdoen door het gebrek aan risico en soms ronduit saaie momenten. Adam’s Castle speelt een hele plaat met de handrem op, terwijl de muziek bij wijlen schrééuwt om losgelaten te worden. Hierdoor baadt Vices in een sfeer van middelmatigheid die deze plaat niet verdient. Misschien moet Adam’s Castle gewoon de hippe, veilige omgeving van New York achter zich laten en terug naar de harde realiteit van thuisstad Detroit. Of gewoon eens bij MC5 langsgaan voor een cursus Kick out the jams voor gevorderden.
