Een paar weken geleden stelden wij u Ty Segall met de compilatie 2007-2010 nog voor als een rijzende ster in het land der rock-‘n-roll. Wij vergaten u hierbij echter wel te vermelden dat het Segall-fanschap een groot risico inhoudt: hij is namelijk een artiest die u heel wat geld kan kosten. Want naast de solo garageplaten, Sic Alps’ psychedelische rock en de indierockavonturen met kameraad Mikal Cronin is er bijvoorbeeld nog White Fence, een project waarmee er einde komt aan de grenzen tussen nineties indierock en psychedelische rock-‘n-roll met wortels in de jaren zeventig.
Het komt er in het muziekwereldje vaak op neer de juiste links te leggen op het juiste moment. Hiervan is Ty Segall & White Fence in ieder geval weer een mooi voorbeeld. In een tijdperk waarin heel wat bands gewoon helemaal terugkeren naar de rammellende rock-‘n-roll van de jaren zestig en zeventig, daar kwam White Fence namelijk op het lumineuze idee om een evenwicht tussen de psychedelische rock-‘n-roll van de jaren zeventig en de typische indierock van de jaren negentig tot stand te brengen. Het resultaat is een fijne groep waarbij je tegelijkertijd aan het lekker potje ongeregeld van Pavement en Pink Floyd’s psychedelische rock-‘n-roll moet denken.
De titel “Hair” is natuurlijk al een dikke knipoog naar de gelijknamige hippiefilm uit de jaren zeventig, maar de referenties gaan nog wel wat verder dan dat. Met gedopeerde vocals en teksten over het consumeren van cannabis laat het combo namelijk van bij het begin geen enkele twijfel bestaan over de aard van zijn muziek en dat kan het constant in snelheid opbouwende “I Am Not A Game”, waarmee de luisteraar in een muzikale kaleidoscoop terecht komt, alleen maar bevestigen.
Dat White Fence wel van verwijzingen naar films uit de jaren zestig en zeventig houdt, mag eveneens blijken uit “Easy Rider”. Verwacht u echter niet aan een nummer voor motorrijders, want in het rijk van White Fence maken de harde asfaltwegen plaats voor ingebeelde autostrades naar verre melkwegstelsels. Daar weet het combo met flarden tekst als “Here, they came from the skies, they came to get you high, they came to wash your mind…” perfect op in te spelen, terwijl de gelaten zangstijl herinneringen oproept aan de eigenzinnige manier waarop Pavement de jaren zestig liet herleven in zijn lofi indierock.
Het meest bijzondere aan White Fence is dan ook dat de muziek tegelijkertijd heel oud en heel modern klinkt. Oud omdat de eindeloze psychedelische gitaarsolo’s in een nummer als “”Scissor People” echt wel heel fel doen denken aan het beste van de psychedelische jaren zeventig, modern omdat White Fence eveneens aanleunt bij recentere groepen als Superchunk en Guided By Voices. Hoewel het natuurlijk eveneens mogelijk is om White Fence als een moderne groep te beschouwen omdat het combo nu eenmaal nieuwe dingen doet met bestaande genres.
Dat Hair maar acht nummers telt, mag u er niet van weerhouden White Fence een kans te geven, want er staat werkelijk geen noot teveel op het plaatje en bovendien is het album met Segall’s bijdrage eigenlijk een soort van debuut waarmee de groep er eindelijk in slaagt om de underground te overstijgen. Wat maakt dat het dus wel een korte appetizer mag zijn waarmee je alleen maar meer goesting kan krijgen om White Fence te ontdekken.
Het is trouwens een beetje vreemd dat White Fence het woord “Fence” in de groepsnaam bevat, want de Belgische groep Fence kwam eerder dit jaar met een naar zichzelf getitelde plaat naar buiten waarmee het combo eveneens indierock met psychedelische rock trachtte te verzoenen. Niet dat er van enige vorm van plagiaat sprake kan zijn, want beide platen kwamen vlak na elkaar uit en bovendien haalde Fence het vet vooral bij exotische instrumenten waar White Fence het vooral van het mind blowing gitaarwerk moet hebben. Het bewijst echter wel dat het idee van kruisbestuivingen tussen indierock en psychedelische rock leeft en dat wij dus nog meer pioniers mogen verwachten. En kijk, daar kunnen wij alleen maar reikhalzend naar uitkijken.
