Sinds het magistrale From Mars To Sirius in 2005 is het Franse Gojira de next big thing in het metalcircuit. Zeven jaar en het even grootse The Way Of All Flesh verder snakt ’s werelds meest geliefde extreme metalband naar een internationale doorbraak. Het devies van de Fransozen luidt dan ook ambitieuzer dan ooit: “We willen nieuwe territoria veroveren.
Een interview met zanger-gitarist Joe Duplantier en zijn jongere broer-drummonster Mario is een interview met de praatgrage creatieve spil van Gojira. “Er zijn wel wat verschillen in de manier waarop we componeren, maar meestal zijn het Mario en ik die met nieuwe ideeën komen. Door veel te praten vinden we een gemeenschappelijke grond. We dromen van melodieën en bellen elkaar op. Het helpt natuurlijk ook dat we gemeenschappelijke invloeden hebben”, vertelt een goedgeluimde en sympathieke Joe Duplantier op de persdag van hun geesteskind in Brussel.
enola: Welke genres zijn jullie beginnen naspelen? Ik kan me voorstellen dat jullie niet meteen Morbid Angel coverden?
Joe en Mario Duplantier: (in koor) “Eigenlijk wel.”
Joe Duplantier: “Mario’s eerste bandje was geweldig: gastjes van twaalf die death metal speelden.”
Mario Duplantier: “De band heette Foetide. Een heel slechte naam.”
Joe Duplantier:“Eigenlijk zijn we met andere dingen begonnen. Toen ik een jaar of tien en Mario vijf jaar was, speelden we toneelstukjes uitgevonden door onze ouders. Mario is een erg goeie acteur, al van toen hij pas kon rechtstaan. We waren dus al creatief bezig van toen we heel klein waren.”
“Toen ik in het middelbaar zat, hield ik van Dire Straits. Van zodra ik Metallica leerde kennen, wilde ik thrash spelen. Op dat moment was Mario vooral bezig met sport.”
Mario Duplantier: “Joe kwam naar me toe en zei: (doet alsof hij hardhandig een koptelefoon opgezet krijgt) “Hier moet je naar luisteren!” (algemene hilariteit)
Joe Duplantier: lacht “Als een goeie grote broer!”
Mario Duplantier: “In het begin was ik nogal weerbarstig. “Nee, ik haat dit! Veel te luid!”, riep ik aanvankelijk, maar na een paar maanden begon ik het te begrijpen. Ik begon zijn muziek te appreciëren. (richt zich tot zijn broer) Ik ging kijken naar jouw band, en ik probeerde te snappen wat er gebeurde.”
Joe Duplantier: “Toen Mario begon te drummen op potten, pannen, tafels en stoelen dacht ik meteen “holy fuck, wat doet hij nu?”. Vanaf zijn twaalfde deed hij mijn composities veel beter klinken. In mijn band klonk het nooit zo strak.”
Mario Duplantier: “Bij mijn groepsgenoten had ik hetzelfde gevoel. Toen we dertien waren, beseften we dan dat we zelf een band konden starten.”
enola: We gaan terug naar vandaag. The Way Of All Flesh dateert al van vier jaar geleden. Wat hebben jullie intussen allemaal gedaan?
Joe Duplantier: “We hebben veel getoerd, nieuwe nummers geschreven en vervolgens weer getoerd. Daarnaast waren er ook de e.p. Sea Shepherd en de dvd. Eigenlijk hadden we weinig vrije tijd. Als we eens een weekje vrij hadden, deden we aan soul searching. Dat is niets spectaculairs. Wij gaan niet samen zitten in een kamer om te mediteren of zo. We proberen gewoon te ontspannen en ons te ontdoen van alle stress, zoals schuldgevoelens aanpakken. Het is geen ingestudeerd nummertje maar het vraagt wel om zelfdiscipline.”
enola: Wat was de grootste verandering in die vier jaar?
Joe Duplantier: “Het volledige kader van de band: van management over geluidsman tot platenmaatschappij. Onze carrière zat in een overgangsfase. De muziekindustrie staat op instorten staat, dus hebben we sterk overwogen om meteen volledig independent te gaan naar het voorbeeld van Radiohead en Portishead. Maar dat zijn bands die bekend genoeg zijn om volledig independent te gaan. Wij zijn nog niet op dat punt: we kunnen nog niet zonder mensen met ervaring in marketing en promotie.”
“Het heeft al relatief lang geduurd voor we echt zijn doorgebroken, maar dat heeft wel geholpen. We kennen onszelf nu erg goed. Nu gaan we tijd nemen om internationaal door te groeien. We willen nieuwe territoria veroveren, nieuwe fans maken, fantastische video’s opnemen en geweldige shows spelen.”
enola: Listenable was zo te horen te klein voor jullie. Roadrunner is dan de volgende stap in dat proces?
Joe Duplantier: “Dat is te cru gesteld. We hadden terug kunnen gaan naar Listenable (want het contract was afgelopen, nvdr) maar waarom zouden we niet eens veranderen? Roadrunner klopt gewoon beter nu.”
“Pas op, we onderhouden nog altijd goede contacten met Listenable en zijn nog steeds bereid met hen samen te werken. Bovendien hebben ze nog een deel van onze back catalogue in handen.”
enola: Op welke manier klopt het beter om nu bij Roadrunner getekend te zijn?
Joe Duplantier: “Omdat ze groter zijn.” (algemene hilariteit)
Mario Duplantier: “Roadrunner heeft nu eenmaal meer mensen in alle landen. Voor deze promotrip zaten we bijvoorbeeld vier dagen in Londen en ook in Zweden, waar we nog maar twee keer gespeeld hebben. We doen ook radio- en tv-optredens waarin we over onze muziek kunnen spreken. Een paar jaar geleden vonden we in sommige landen maar moeilijk een cd van Gojira. Bovendien hebben we niet in Japan, Australië of Zuid-Amerika gespeeld. Vergelijk dat eens met andere metalbands. We hebben die ondersteuning nodig.”
Joe Duplantier: Veel bands spuien in interviews hun gal over het label dat ze net verlaten hebben. Zo gaat het bij ons niet. Laurent van Listenable is gewoonweg een superhero of underground metal. Hij kiest ervoor om totaal onafhankelijk grindcorebands te producen en onverkoopbare undergroundbands te tekenen. Gojira is in ons hoofd nooit een underground metalband geweest. Zonder pretentieus te willen klinken maar Gojira is artistiek gezien een interessant project en we willen dat zoveel mogelijk mensen het kunnen horen.”
enola: Uit die nieuwe focus zich ook in de songteksten? De vorige albums droegen vooral een ecologische boodschap uit. Volgens de promotekst zouden de teksten op de nieuwe plaat persoonlijker zijn.
Joe Duplantier: “Ik heb altijd geschreven over de oceanen, de bergen en het universum. Dat waren eigenlijk allemaal verwijzingen naar de menselijke natuur. Het ging nooit echt over natuurbescherming maar over zelfexpressie.Naarmate we ouder worden, komen we steeds dichter bij de kern van onze boodschap en hebben we minder beeldtaal nodig.”
“Net als liefde kan je woede op verschillende manieren uiten. De sfeer op het nieuwe album is ook anders, rustiger. L’Enfant Sauvage is een foto van de band in 2011. Maandenlang onderweg zijn verandert een band. Enerzijds zijn we een paar illusies armer, anderzijds zijn ze ook wijzer geworden. Maar zolang we eerlijk blijven, zal het resultaat verrassen.”
enola: Het is dus niet zo dat L’Enfant Sauvage meer introspectief is dan de vorige albums?
Joe Duplantier: “Er is wel meer ademruimte in de songs maar dat hadden ze ook nodig. Net als de teksten is ook Mario’s drumstijl geëvolueerd. Zijn techniek is niet minder technisch, wel geëvolueerd. Een drummer kan heel wat kleine trucjes horen die de nummers interessanter maken, bijvoorbeeld einde van maten die completely fucked up klinken. Hetzelfde geldt voor de teksten: de vorm is veranderd, de intensiteit blijft dezelfde.”
enola: Zit er dan binnen een jaar of tien een akoestisch album in?
Joe Duplantier: “Absoluut, waarom niet? Misschien zelfs een pianoalbum.”
enola: Mario, MetalSucks heeft jou verkozen tot beste moderne metaldrummer ter wereld. Je laat zelfs Tomas Haake (Meshuggah) en Brann Dailor (Mastodon) achter je. Wat dacht je toen je dat hoorde?
Mario Duplantier: “Enerzijds was ik verrast en trots. Het is cool om wat feedback te krijgen op wat ik doe. Anderzijds is het allemaal zo subjectief. Het is ook maar één website. En wat is dat, de beste drummer ter wereld?”
Joe Duplantier: “Ik zie het als een vorm van erkenning voor een lange inzet voor zijn instrument. Toen ik het nieuws te horen kreeg, dacht ik: “Mario verdient dit”.”
enola: Wie waren je belangrijkste inspiratiebronnen?
Mario Duplantier: “Mijn eerste invloeden waren Lars Ulrich van Metallica en Iggor Cavalera van Sepultura, daarna Gene Hoglan van Death en Pete Sandoval van Morbid Angel. Later keek ik ook op naar Abe Cunningham van Deftones en David Silveria van Korn. Als je al deze invloeden mixt, heb je mijn speelstijl.”
enola: Silveria? Korn? Dat is een verrassende keuze.
Mario Duplantier: “Hij is een fantastische drummer, een van mijn favorieten. Terwijl hij de periode voor Issues een heel groovy stijl en veel ghost notes gebruikte, focuste hij zich op die plaat meer op de snare en de high hat. Heel eenvoudige drums, maar een erg grote invloed voor me.”
Joe Duplantier: “Mario heeft dezelfde evolutie doorgemaakt. Eerst speelde hij heel technisch en snel op zijn dubbele basdrums terwijl hij vandaag veel efficiënter én zwaarder klinkt. Je voelt gewoon de ervaring in elke slag.”
enola: Jullie werkten aan alle vorige platen in jullie thuisstad Bayonne. Waarom zijn jullie voor L’Enfant Sauvage naar het verre New York getrokken?
Joe Duplantier: “Ondanks de goede reviews, vonden we geen platenlabel voor onze eerste plaat, dus hebben we een eigen platenlabel, studio en merk opgericht. Daarna hielp Listenable ons om Gojira te promoten, maar we bleven zelf alles financieren, de albums produceren, de contracten opstellen en merchandise verkopen. De drums voor The Way Of All Flesh werden in Los Angeles opgenomen door een sound engineer. Voor de afwerking zijn we echter teruggekeerd naar Bayonne. Vorig jaar wilden we het allemaal wat professioneler aanpakken, dus zochten we iemand die ons full-time kon helpen.”
Mario Duplantier: “In onze eigen studio ontbeerden we soms de nodige technische snufjes. In de studio in New York ging het er veel relaxter aan toe, maar het feit dat we in de VS zaten, deed er niet echt toe. Het belangrijkste was een goede studio, met een prachtige mixtafel en goeie microfoons.”
enola: Had New York een invloed op het songschrijven?
Joe Duplantier: “We hebben een belangrijk principe. We componeren geen riffs om ze achteraf samen met te producer in de studio in elkaar te zetten. Als we de studio in gaan, zijn de nummers helemaal klaar en zelf geproduceerd. De producer, de studio of de stad waar we opnemen hebben bijna geen invloed op de nummers.”
enola: Was dan de belangrijkste bijdrage van producer Josh Wilburn?
Joe Duplantier: “Hij was als een extra paar oren dat goed lette op wat we aan het doen waren. Een van zijn grootste verdiensten is de kwaliteit van het geluid, wat voor een band als Gojira zeer belangrijk is. Daarnaast is Josh een zeer minutieuze producer. Hij dreef ons altijd tot het uiterste. Hij zei bijvoorbeeld tegen mij regelmatig “kerel, het moet nog intenser”. Van Mario verwachtte hij na een goeie take ook nog dat tikkeltje meer. Josh wou ons beter te maken, en dat deed hij geweldig goed. Maar soms vonden we dat hij zijn mond moest houden.” (hilariteit)
enola: Laatste vraag. Zijn er al concrete ideeën voor een nieuw album?
Mario Duplantier: “Natuurlijk, we denken voortdurend aan nieuwe dingen. Voor concrete plannen is het echter nog te vroeg.”
Joe Duplantier: ” Een paar dagen geleden voelde ik op een persdag in Stockholm, tussen enkele telefonische interviews door, plots iets opkomen. Ik stelde me tien seconden lang een diep geluid voor, met lager gestemde gitaren en een meer organische klankkleur en dacht “ja, dat is het!”. Het was een kort moment van inspiratie, een soort van visioen. Het komt en het gaat. Maar zo heb ik het graag.”
