“’Its a strange paradise”, zingt Victoria Legrand minutenlang aan het eind van “Irene”, de afsluiter van Bloom, zo bezwerend dat ze je bijna in trance brengt. En er is geen woord van gelogen. Deze nieuwe Beach House verbluft van begin tot einde en hoort tot het mooiste dat de laatste maanden uitgebracht werd.
Met voorganger Teen Dream had Beach House ons goed liggen. Aanvankelijk leek die derde plaat van het duo uit Baltimore niet meer dan een gestage verderzetting van wat de band ondertussen al enkele jaren deed. Hoe mis kan je zijn. Het heeft even geduurd, maar plots — meer bepaald in de AB, tijdens de eerste Autumn Falls — was daar een klik van jewelste, met als gevolg dat Teen Dream maandenlang letterlijk grijs gedraaid is.
Om bij deze die recensie van twee jaar geleden formeel te corrigeren: Teen Dream is een van de fraaiste platen die sinds de millenniumwende gemaakt is. Een plaat om een beetje droef van te worden, zo mooi is hij. Zo mooi ook, dat de vrees kwam opzetten dat de opvolger alleen maar kan tegenvallen.
Maar ook dat is een vergissing. Toen ruim twee maanden geleden de single “Myth” gelost werd, laaide een oude liefde intenser op dan ooit tevoren. Letterlijk vanaf de eerste seconde wist Beach House indruk te maken. En die eerste indruk was, voor alle duidelijkheid, juist, zo mag twee maanden intensief luisteren later aangenomen worden.
Al mag ook hier even gemeld worden dat Beach House niet bepaald met iets heel nieuws komt aanzetten: de klank is herkenbaar, maar op zo’n manier zoals ook The Beatles telkens herkenbaar zijn. Vanaf de eerste noten van opener en single “Myth” dompelt Beach House je op Bloom onder in een zelden geziene pracht. Ja, dream pop is hipper dan ooit, maar hier worden toch even de puntjes op de i gezet en copycats stante pede opnieuw richting repetitiehok, of zelfs een vroegtijdige, moedeloze split gedreven.
Met zowel speelse elementen, zoals de naïeve intro van “Lazuli”, die slechts een voorbereiding blijkt te zijn op epische grandeur, als de geniale melodieën van “Other People”, zorgt Beach House onbeschaamd voor het fluwelen equivalent van een stomp in de maag. De buitenaardse synthesizers en spaarzame gitaarnoten worden daarbij efficiënter dan ooit aangewend.
Beach House heeft een nieuw hoogtepunt bereikt en dat heet Bloom, waarmee de band zich definitief laat geleden als een van de meest cruciale van de laatste jaren. Met bijna ongrijpbaar mooie muziek, heeft Beach House iets opgebouwd dat niet meer te negeren valt. Zelfs als de band het morgen voor bekeken houdt, dan staat hier een bescheiden, maar van fouten gespeend oeuvre, eentje waarvan bovendien vermoed kan worden dat de houdbaarheid nog lang niet overschreden is.
Beach House staat op 25 mei in De Kreun. Dat concert is uitverkocht.
