De reacties op de nieuwe plaat van de Gentse gitaartrots Drums Are For Parades leken niet unaniem enthousiast. Dus we dachten: hoogtijd om IMPERIVM uit onze boxen te laten knallen. Hebben we te maken met een eerste pijnlijk geval van zelfoverschatting of gewoon een vluchtig in elkaar geflanst plaatje? Wij denken het tweede.
IMPERIVM voelt in zijn geheel aan als de releaseshow van de lp in de Handelsbeurs vorige maand: een knallend, compromisloos en uitzinnig feestje met een resem opvallende gastzangers maar met te veel ups en downs.
Gelukkig levert de collaboratie met Pieter-Paul Devos van Kapitan Korsakov wel een pareltje van een nummer op. “Warning” wordt rustig ingezet met dramatisch piano’tje. In het bloedstollend refrein breekt het nummer pas echt open, vooral wanneer het lijkt of Devos in al zijn zang -en schreewenthousiasme zijn microfoon aan het verscheuren is. Eerlijk gezegd is “Warning” het enige nummer op de plaat dat je tientallen keer na elkaar kan beluisteren.
Het is niet dat andere nummer minder headbangbaar zijn. Bij de andere nummers hebben we eerder een gevoel van: “zo kennen we Drums Are For Parades wel”. Neem nu de bronstige song met Patrick “Rudeboy” Tilon van Urban Dance Squad of het hevig groovende “Enjoy Your Psychosis” met Chris Goss (Masters Of Reality). Verwacht net als in “The Heart Is A Drum” met Tim Vanhamel weinig vernieuwing en gewoon kolossaal riffgeweld en dito drums.
Enkel in nummer met Goss is er tussen de scheurende riffs ruimte voor de nodige lalala’s en blazers maar ze voegen eerlijk gezegd niets toe aan de voor de rest oerdegelijke nummers. De overbodige elektronische breaks zijn nog het meest opvallend.
De elektronische elementen in “Hammerang” en “Fuck Like A Beast” — twee draken van nummers — zijn wel storend. In de W.A.S.P.-cover “Fuck Like A Beast” (met Younes Faltakh van The Hickey Underworld) herken je Drums Are For Parades haast niet meer omdat de Depeche Mode-achtige synthesizers en elektronische drums zo overheersend zijn.
“Hammerang”, waarin Papillon van The Subs de clown komt uithangen, is plezant voor een keer. De ranzige dance-beats geven ons een Chirofuifgevoel. Het songniveau wordt een paar procentpunt de hoogte ingestuwd dankzij een leuke baslijn en de aanzwellende trance-achtige keyboards. Door de plots overgang van willekeurige riffs naar wilde beats lijkt het alsof het nummer nog niet helemaal afgewerkt is.
Als dit de plaat was die het olijke gezelschap voor ogen had: fair enough. Voor de een zal IMPERIVM een leuk tussendoortje zijn, voor de andere zal het een attribuut voor op de wandkast worden (want de lp-hoes mag er zijn). Wij snakken nu vooral naar Artificial Sacrificial Darkness In The Temple Of The Damned.
