Bonnie Raitt: rode haren, grijze bles, vette gitaarsolo’s, stem
als schuurpapier op satijnen lakens. Moet er nog meer gezegd om
deze Cajun Queen voor te stellen? Dat ze als 62-jarige al
veertig jaar meedraait in het circus van de Amerikaanse rock ‘n
roll kan er ook nog bij. Of dat ze zich al jaren inzet als politiek
activiste voor allerlei eerbare doelen, en dit zonder er al te luid
over te roepen – een tip misschien, Bono?
Bonnie behoort bovendien tot die uiterst zeldzame diersoort: een
tof, sexy wijf dat alle mannelijke specimens onder tafel speelt op
haar Stratocaster – slide-gitaar dan nog. Een
ondervertegenwoordigde en vaak onderschatte branche waar weinigen
zich toe geroepen voelen, laat staan vrouwen. Maar voor Bonnie was
het een manier om zich te onderscheiden toen ze in haar jonge jaren
van bluesclub naar bluesclub trok, moeizaam een publiek opbouwend,
tot ze eindelijk – pas in de jaren 90 – commercieel succes
bereikte, hetzij met een iets toegankelijker genre.
De blues stroomt nog altijd door haar aderen als de Mississippi
door New Orleans – we kunnen ervan meespreken, want we hadden ooit
het geluk deze madam live aan het werk te zien in Antwerpen. Zeven
jaar na haar laatste album, het mossel-noch-vis ‘Souls
Alike’, snakken we daarom zowat naar deze kant van Bonnie op
‘Slipstream’.
Helaas, edoch. Het mag blijkbaar niet zijn. Op zich
verschilt ‘Slipstream’ eigenlijk niet veel van zijn voorganger:
drie vierde songs die je na één seconde vergeten bent;
afgeborstelde productie; teksten die kant noch wal raken. Niet dat
er dáár in se iets mis mee is – tenslotte hoort dat zo bij
bluesnummers (“Smokestack lightning/ shining just like gold/ why
don’t you hear me crying/ a woo-hoo, a woo-hoo” en ga zo maar
door). Maar dat is het nu juist: op ‘Slipstream’ is bitter weinig
blues te bespeuren. Welgeteld twee van de twaalf tracks om precies
te zijn.
Die twee nummers, ‘Million Miles’ en ‘Ain’t Gonna Let You Go’,
zijn dan ook meteen het beste wat deze plaat te bieden heeft. Voze,
vettige slide-riffs die de kletskop van Mister Proper
gillend doen wegrennen; donkere tremolo, Bonnies stem die
erdoorheen schuurt als een botte handzaag… zalig! En dit telkens
6 minuten plus aan een stuk. Hier staan helden als Howlin’ Wolf en
Muddy Waters bij te grijnzen als idioten vanuit de eeuwige
jachtvelden.
Een geluk ook dat we deze ruwe pareltjes nog aantreffen tussen
de gepolijste mesthoop eromheen, anders waren we waarschijnlijk
nooit meer uit onze semi-comateuze toestand ontwaakt na het
noodgedwongen beluisteren van zoutloze plakkers als ‘You Can’t Fail
Me Now’, ‘Down to You’, ‘Take My Love with You’ en – heaven
forbid – ‘Marriage Made in Hollywood’. Geef toe, met zo’n
titel. Dat komt toch nooit meer goed. Ergens steekt er zelfs ook
een reggae-geïnspireerd trackje tussen – we zijn al vergeten welk
en dat is maar goed ook. Reggae, Bonnie? Please!
Het lijkt erop dat de Queen of the Blues met haar Strat en haar
bottleneck zich verschuilt achter een zorgvuldig
gecoiffeerd, met haarlak vernist prototype. Af en toe krijgen we
een glimpje te horen, maar wat ons betreft véél en véél te weinig.
En ja, ze zingt nog altijd als een goed geoliede Harley, en op haar
slidespel is niks aan te merken – àls ze het laat horen tenminste.
‘Slipstream’ klinkt als een schimmige afdruk van Bonnies gouden
trio uit de jaren 90: ‘Nick of Time’, ‘Luck of the Draw’ en
‘Longing in Their Hearts’, toen ze Grammy’s verzamelde als klein
kleutertje bloemetjes in uwen hof.
Ondertussen zijn we natuurlijk wel twintig jaar verder, is het
niet meer in om elk stofje van een plaat te blazen en mag
er al eens weer wat vuiligheid bij komen kijken. Onze raad voor
Bonnie: sluit u eens een weekje op in een klein hutje temidden van
de moerassen, met Ry Cooder of T-Bone Burnett, en maak dàn nog eens
een plaat.
