Cellist Fred Lonberg-Holm is een man van vele stijlen en projecten. Dat kan een beetje frustrerend zijn omdat het aartsmoeilijk is om op de hoogte te blijven van zijn doen en laten, maar anderzijds gebeurt het zo regelmatig dat hij opduikt in situaties waar je hem niet zou verwachten of een kant van zijn spel laat horen die daarvoor onderbelicht was. Met Seval weet hij opnieuw te verrassen.
Het drummerloze kwintet bestaat naast Lonberg-Holm vooral uit volk uit de Zweedse improvisatiescène: trompettist Emil Strandberg, bassist Patric Thorman, zangeres met Ethiopische roots Sofia Jernberg en gitarist David Stackenäs. Die laatste heeft ook in heel wat uiteenlopende contexten gespeeld — zo was hij te horen aan de zijde van Martin Küchen, Magnus Broo, Mats Gustafsson en Ken Vandermark, in diens Territory Band — maar om de anderen te kennen moet je al goed vertrouwd zijn met het Scandinavische wereldje. Wat het kwintet op I Know You laat horen is echter een knappe opfrissing van een stijl en genre die doorgaans met enige omzichtigheid behandeld moeten worden.
Als je de werelden van folk, pop, kamermuziek en jazz wil verenigen, dan is het immers verleidelijk om te belanden op het terrein van de smaakvolle, maar o zo duffe receptiemuziek, het soort spul dat ‘lieflijk’ en ongevaarlijk is, maar eigenlijk ook vervliegt voor je goed en wel weet wat je net hoorde. Niet zo bij Seval, waar de persoonlijke eigenheid gewaarborgd wordt door elk van de leden, gaande van het soms verrassend agressieve baswerk van Thorman en de veelzijdigheid van Lonberg-Holm (van pizzicatopassages en weemoedig strijkwerk tot abrupte uitschieters) tot het aanspreken van onverwachte stemtechnieken van Jernberg.
Hoor je “I Won’t Go”, dan maak je je meteen de bedenking dat zoiets gewoonweg op de radio hoort. Dat lekker deinende ritme, geflirt met meisjesachtige zang en een lyrische trompetsolo: dit is het soort stuff dat je ’s middags op Radio 1 kan laten horen en achteraf plaatsen op Dranouter of Gent Jazz. Jernberg kan zingen met een bedremmelde onschuld en lenteachtige luchtigheid, terwijl de arrangementen al bij al vrij conventioneel zijn maar hier en daar ook getuigen van een knappe samenhang (vooral bij de snaarinstrumenten) en persoonlijke invullingen.
Elders gaat het er toch wat minder voorspelbaar aan toe. Opener “I Know You” heeft net zo’n mooie momenten en valt netjes in te delen bij de pastorale folkpop, maar er wordt ook gevleid met de wereld van het minimalisme en de kamermuziek, terwijl het popformat wordt verlaten, Strandberg wat ongebruikelijke blaastechnieken hanteert en de muziek aan het zwalpen dreigt te gaan. Het is die spanning, die ‘gaat het nu in elkaar stuiken?’-dreiging, die van sommige nummers zo’n blijvers maakt. Of plotse elementen die de wat conservatieve luisteraar zullen afschrikken, zoals de Björk-achtige tics van Jerberg in “Maybe It’s Too Late”.
Dat experimentele randje staat echter nooit het verleidelijke karakter van de plaat in de weg, want I Know You vindt een geslaagd evenwicht tussen melancholie en onbezorgdheid, tegendraadsheid en zuivere schoonheid. De breekbaarheid van “I Went” en tangoaccenten van “Just Don’t Listen” komen samen in een plaat die nergens zijn coherentie verliest, zelfs niet in het onwennige “This House”, met zijn schurende, kloppende en krakende geluidseffecten en de vervreemdende zang van Jerberg, die hier een Galáske doet.
Seval verleidt de liefhebber van het geïmproviseerde tumult om het terrein van de pop eens te betreden terwijl de fan van dromerige popsongs nu en dan af te rekenen krijgt met weerhaakjes die al te vaak ontbreken in het genre. Kortom, iedereen komt eruit als winnaar.
Seval speelt op donderdag 3 mei in cc De Kern het derde concert in de Chicago Jazz Connection-concertreeks. Op het voorprogramma: Tape Cuts Tape (Rudy Trouvé, Eric Thielemans, Lynn Cassiers).
