Het is in het land der rock-’n-roll absoluut af te raden om een groep af te schrijven op basis van één plaat en er erna nooit meer iets van te beluisteren. Dat is een lesje dat wij met Roy & The Devil’s Motorcycle in ieder geval nog maar eens geleerd hebben. Waar de groep met Because Of Women nog maar weinig indruk wist te maken, daar komt het combo met Tell It To The People immers vervaarlijk dicht in de buurt van hoogstaande psychedelische rock-’n-roll-bands als The Brian Jonestown Massacre en Thee Oh Sees.
Wij hebben hier ineens twee promo’s van Roy & The Devil’s Motorcycle in de brievenbus gekregen, maar alleen Tell It To The People is een nieuwe plaat. Forgotten Million Sellers is namelijk het heruitgebrachte debuut uit 1997 en daardoor vooral interessant om de evolutie van de groep te begrijpen. Het combo bracht in de beginperiode namelijk veel meer noise dan met de twee laatste platen en in dat opzicht is Forgotten Million Sellers een erg ironische titel voor een plaatje dat eigenlijk allesbehalve million sellers bevat. Hetgeen men echter niet kan zeggen over Tell It To The People, want met het nieuwe album belooft Roy & The Devil’s Motorcycle meer dan ooit tevoren over de tongen van psychedelische rockliefhebbers te zullen gaan.
Niet dat het debuut Forgotten Million Sellers alleen maar noise bevat, want met “Train I Ride” probeerde het combo reeds het soort ouderwetse rock-’n-roll van de jaren vijftig in harmonie te brengen met lawaai. Toch lagen beide uitersten toen nog net iets te ver uit elkaar om er iets beluisterbaar van te maken en dat is eveneens het gevoel dat je met nummers als “Dullpain Beat” en “Boots On Fire” bekruipt, met het logische gevolg dat Forgotten Million Sellers veel meer dan Tell It To The People een punkplaat lijkt. Niet slecht, maar wanneer je beide platen na elkaar beluistert merk je toch wel dat er vijftien jaar tijdsverschil tussen zit en dat het combo anno 2012 niet meer met een grove borstel, maar eerder met een fluwelen handschoen te werk gaat.
Met “Six Pink Cadillac” begint het nieuwste wapenfeit Tell It To The People in ieder geval erg veelbelovend. Op een zacht gitaarlijntje hoort u één van de gebroeders Stähli (er zijn er drie in totaal) een dromerig stuk tekst als “Six little pretty girls in a pink cadillac on the way down to me…” mijmeren. Daarmee roept het nummer herinneringen op aan een gedrogeerde, met de zon communicerende Jim Morrison, wat als aftrap voor een psychedelische plaat natuurlijk wel kan tellen. En het plaatje wordt er niet saaier op, want met het erg hevige “I’m Allright” laat Roy & The Devil’s Motorcycle ons horen hoe Billy Corgan op psychedelische muziek zou klinken. De vocals van de broers Stähli lijken namelijk erg veel op Corgan’s vlijmscherpe stem en dat is het zout op de patatten dat, bijgestaan door een al even overtuigende mondharmonica, voor heel wat vuurwerk zorgt.
Wanneer Roy & The Devil’s Motorcycle met zijn interpretatie van de Amerikaanse folkklassieker “Casey Jones” nog meer van dat moois in huis blijkt te hebben, is het hek helemaal van de dam. “Put your head out the window, see my drivers roll!” klinkt het op de psychedelische tonen en daarbij is het echt niet moeilijk je in te beelden hoe fantastisch het moet zijn om Tell It To The People op een warme zomerdag met de ramen wijd open tijdens het cruisen af te spelen. Maar zelfs met het compleet onmuzikale “Will The Circle Be Unbroken?” weet Roy & The Devil’s Motorcycle te bekoren, wat ondanks het feit dat er niet gezongen, maar alleen gedicht wordt en er naast de tekst eigenlijk niets meer dan een aan een kernreactor verwant gezoem te horen is, doet het nummer vooral aan Jim Morrison-achtige poëzie — type “Bird Of Prey” — denken.
Dat het er in de slotminuten nog net iets puristischer aan toe gaat, kan het gevoel niet drukken dat Roy & The Devil’s Motorcycle met Tell It To The People zijn beste plaat tot nog toe aflevert. “Piggy Bank” is weliswaar een heel traag nummer, maar met het geluid van druppelend water toch even speciaal als de rest van het album en zelfs het naar country teruggrijpende “Henrys Blues” heeft als finale een perfecte timing. Een resultaat dat Roy & The Devil’s Motorcycle ineens promoveert tot een uiterst interessante groep waarvan wij in de toekomst geen plaat meer willen missen.
