Dat er niets nieuws meer zou gebeuren in de muziekwereld, is larie. Met de langspeler Hairdresser Blues laat Hunx het gelijknamige genre op de wereld los. Maak plaats voor een melancholische kitsch-singer-songwriter!
Singer-songwriter mag je in de breedste betekenis interpreteren. Hunx lijkt niet op het type dat met een akoestische gitaar op schoot kampvuurliedjes komt spelen. Hunx kan bogen op een verleden bij electro-disco-punk gezelschap Gravy Train en bracht daarnaast de afgelopen jaren platen uit als Gay Singles LP en, vorig jaar nog, Too Young To Be In Love. Dat gebeurde als Hunx And His Punx, maar die punkers worden nu achterwege gelaten. Hunx, die eigenlijk gewoon Seth Bogart heet, kiest immers op Hairdresser Blues voor een meer introspectieve aanpak.
Het ging de laatste tijd namelijk niet zo heel goed met Hunx. Naar eigen zeggen ging de jonge muzikant door een donkere periode terwijl de songs voor Hairdresser Blues het licht zagen. Daar valt iets voor te zeggen: hoewel de songs op deze plaat mijlenver van de donkerte van Perfume Genius liggen, is de algemene toon minder flamboyant dan je van Hunx zou verwachten op basis van vroeger werk. Zelfs een song als “Private Room” heeft onder zijn luchtig karakter een ietwat onbehaaglijke ondertoon.
Maar dat betekent nog niet dat het een en al kommer en kwel is op dit album, verre van. De uitbundigheid is simpelweg wat achterwege gelaten, waardoor de songs ietwat minder alle kanten uit spatten. Zelfs in “Say Goodbye Before You Go”, Hunx’ ode aan zijn overleden vriend Jay Reatard, neemt de somberheid nooit de overhand.
Ook een tranentrekker als “I’m Not The One You’re Looking For” doet dan eerder denken aan aloude aanstekelijke meidengroepen dan aan een grote muzikale depressie. “Let Me In” heeft zelfs een subtiel explosief karakter en “Do You Remember Being A Roller” gedraagt zich als een aanstekelijke surfsong die net de kans gekregen heeft de heerlijkste golf van een soundtrack te voorzien.
Hoewel Hunx door wat gas terug te nemen zijn muzikale impulsiviteit afschudt, lijkt het er soms op dat ook een deel van de aanstekelijkheid verloren is gegaan. Hunx heeft bovendien niet voluit durven kiezen welke richting in te slaan, met als gevolg dat Hairdresser Blues half kitsch, half verdriet is, een combinatie die helaas niet altijd even geweldig is, zoals blijkt. Daardoor is Hairdresser Blues vaak niet veel meer dan geluidsbehang, een plaat die bulkt van de goede bedoelingen en dito ideeën, maar jammerlijk te kort schiet in de uitwerking. Maar daarom niet getreurd, er valt tenslotte zo nu en dan wat af te lachen.
