Fierce Panda, 2012
Hawk Eyes is een viertal uit Leeds, dat in de luidruchtige
voorhoede zit van een nieuwe generatie bands uit die hoek van de UK
waar we nog van gaan horen. ‘Ideas’ is hun eerste album sinds hun
naamsverandering, want eerst heetten ze Chickenhawk. Op de stijl
van hun muziek had dat geen revolutionaire impact, maar de sound
evolueerde wel wat.
Belangrijker daarin was het doktersadvies dat de zanger
meekreeg. Het constante roepen en schreeuwen moest hij achterwege
laten. Dit maakt dat ‘Ideas’ wat melodieuzer en een tikje
toegankelijker klinkt dan ‘Modern Bodies‘.
Daarnaast lijkt het er echter vooral op dat de band meer moeite
heeft gestoken in het uitwerken van de songs. Daar gaat immers meer
in dan een paar riffs en een agressieve zanglijn vooraleer de band
er tevreden over is. Dat maakt van de elf songs op ‘Ideas’ evenveel
diverse doch rake rammelpartijen voor je hoofd- en buikstreek.
Openers ‘Witch Hunt’ en ‘Skyspinners’ accentueren vooral de
groovy, door hardcore beïnvloede kant van de band. Zoals
gezegd is de zang minder extreem dan vroeger en dat vertaalt zich
voor beide nummers in een onmiddellijk herkenbaar refrein. Na dit
duootje zullen de meeste luisteraars hun nek- en heupspieren wel
losgewerkt hebben voor een half uurtje stuiteren en vuistzwaaien.
Dan valt ‘Yeas Have Some’ hen plots koud op de nek. Een
ondoordringbare muur van noise, gillende gitaren
frenetieke drums en geëxalteerde exclamaties is hun deel.
Waarschijnlijk heb je er aanvankelijk geen zin in, maar beluister
je dit een paar keer dan komt de structuur in de chaos nog vrij
nadrukkelijk bovendrijven.
‘Ideas’ bevat nog van dit soort nummers. Vooral in de tweede
helft van de cd kunnen ‘Milk Hog’, ‘The Meeting’ en ‘Kiss This’ de
synapsen tilt doen slaan, zelfs bij de moedigste luisteraar. Met
wat volharding kunnen deze aanslagen omgezet worden in een
uitdagende luisterervaring. Waar Hawk Eyes echt in uitblinkt, is
het steeds terugvallen op vertrouwde patronen, meestal onder de
vorm van een onweerstaanbaar catchy riff en een
interessante zanglijn. Voorbeeld bij uitstek is ‘Hollywood
Sweatshop’, dat in vijf minuten tijd verschillende keren de
detonatie van een kernreactor imiteert om vervolgens bitterzoet te
komen flemen en je voor een dansje bij de vlammen uitnodigt.
Het nummer ‘Headstrung’ is trouwens meer gefleem dan wat anders,
en doet dat op een broebelende combinatie van bas en
gitaar die wel wat aan de Noord-Engelse oervaders Black Sabbath
doet denken. Ook het afsluitende nummer ‘Bees’ laat het tempo en
het noise-gehalte wat zakken ten voordele van een langer
volgehouden groove en een indringender sfeer, maar niet na
ook eerst als een razende uit de startblokken te schieten. Ook
indringend maar dan op een meer op een kaakspier verslappende
manier is het onnavolgbare ‘Bears By The Head’, dat evenveel aan
Converge als aan The Mars Volta doet denken. Een erg straf nummer,
al zal je het allicht wel in stukjes en brokjes moeten leren
appreciëren.
Al die uitbarstingen en zeldzame doch welgekomen rustmomenten
werden opgenomen met twee gitaren, een stem, een bas en een
drumstel en die hoor je allemaal hun uiterste best doen om zich
nuttig te maken voor het geheel. De productie is zeer levendig met
weinig overdubs of extra arrangementen, enkel een voorzichtig
effectje op de zang hier of daar. Met name de drums klinken erg
goed, lekker vol en luid. De naam John Bonham schoot me daarbij wel
eens door het hoofd.
‘Ideas’ is een album dat, hoe je het ook bekijkt, zijn belofte
waarmaakt. Je hoort niet vaak evenveel muzikale ideeën in 40
minuten. Persoonlijk ben ik er vrij snel in geslaagd om de band te
volgen en zelfs de “moeilijkere” nummers kunnen mijn aandacht vast
houden. Dat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat deze
nummers niet drijven op het idee “laat ons eens een ferme pot
lawaai maken en iedereen faggot noemen die het niet goed
vindt”, maar wel op “we willen hier stevige muziek maken die niet
klinkt als al de rest noch als een aanstellerig experiment”. Deze
gasten hebben hun ziel hierin gestopt. Dat hoor je boven alles en
daardoor blijf je óók terugkomen naar ‘Milk Hog’ of ‘Bears By The
Head’, totdat je iedere dissonant hoort nagalmen in je schedelpan.
Te ontdekken dit jaar!
