In de jaren 90 legden Guided By Voices met
hun korte en eigenzinnige pop- en rockliedjes eigenhandig de lat
hoger voor alle andere Amerikaanse indiebands. De honger en
inspiratie leken toen onuitputtelijk en de releases volgden elkaar
in sneltempo op. Tot grote verbazing van de fans kondigde de band
in 2004 het afscheid aan. Notoir drinker Robert Pollard, in een
vorig leven leraar, was op dat moment de enige die overbleef van de
originele bezetting.
Guided By Voices leek voorgoed voorbij. Rockjournalist en
voormalig bandlid Jim Greer schreef een biografie, en songs die in
de kluis waren blijven liggen, werden afgestoft, gebundeld en
gereleased. De groep kwam nog op de proppen met ‘Live From Austin,
TX’, een registratie van een van de concerten van de farewell
tour. Een muzikaal testament, zo leek het toen. Pollard werkte
intussen naarstig verder aan andere projecten en schreef in zeven
jaar tijd een indrukwekkende dertien platen bijeen.
Guided By Voices zou ter ere van platenmaatschappij Matador dit
jaar een eenmalig reünieconcert geven, maar zoals dat o zo vaak
gebeurt na lange afwezigheid, kreeg de groep de smaak opnieuw te
pakken. De heren die in grand crujaar ’96 de dienst uitmaakten,
doken de studio in en niet veel later was er ‘Let’s Go Eat The
Factory’, het eerste album in acht jaar.
Op ‘Let’s Go Eat The Factory’ is de band trouw gebleven aan de
huisstijl. De eenentwintig nummers klokken als vanouds zelden af
boven de twee minuten, grossieren in referenties naar de
popgeschiedenis en bevatten enkel twee refreinen als dat echt nodig
is. ‘Collage’ dekt ook nu beter de lading dan ‘album’. Sommige
nummers zijn afgewerkte producties, andere lijken meer op opgenomen
jams of op half uitgewerkte ideeën.
Onze persoonlijke favoriet: ‘Waves’, een nummer dat komt
aanwaaien als een licht briesje bij twintig graden, as the
waves crash around me. Ook zeer leuk zijn ‘Laundry’ en
‘Lasers’, de donderwolk die de plaat openbreekt, ‘The Unsinkable
Fats Domino’ (check Youtube voor de wat bevreemdende recente
performance tijdens de David Letterman Show) en de vintage Guided
By Voices van ‘Doughnut For a Snowman’ en ‘Chocolate Boy’
(“Chocolate Boy you fell into the summer”).
Gitarist Tobin Sprout tekent ook op deze plaat voor enkele ruwe
diamantjes zoals ‘Old Bones’ en ‘Who Invented The Sun’. Bizarst
zijn ‘My Europa’, een loflied op het oude continent waarin een
stuiptrekkende tape echo een akoestische gitaar wurgt, ‘How I Met
My Mother’ en ‘The Room Taking Shape’, een nummer dat in de vroege
uurtjes moet zijn opgenomen.
Let’s Go Eat The Factory klinkt ietwat minder lofi dan het
vroegere werk van Guided By Voices, wat misschien wat jeuk zal
teweegbrengen bij de oudere fans. Hoewel de plaat niet afsteekt
tegen de rest van het oeuvre, behoort ze ook niet tot het
essentiële werk – daarvoor verwijzen we maar u al te graag door
naar ‘Alien Lanes’ en ‘Bee Thousand’. ‘Let’s Go Eat The Factory’ is
een prima doorstart, die menig luisteraar nu al warm maakt voor de
dit jaar nog te verschijnen opvolger ‘Class Clown Spots a
UFO’.
