Zeal Records lijkt wel een patent te hebben op bloedmooie debuten die geruisloos aan de oppervlakte verschijnen. Na Isbells (2009) en Marble Sounds (2010) is het met Extending Playground van Renée ook dit jaar weer prijs.
Het debuut van Renée Sys telt twaalf songs die u bedeesd op de schouder tikken, maar nadat u zich heeft omgedraaid blijft het bij geen enkel van hen bij die eerste kennismaking. De melancholie van Extending Playground is er één met de ogen naar beneden en met een kleine trek om de mondhoeken die een glimlach lijkt te verraden. Twaalf songs die met muzikaal perfect passende schoentjes sierlijke pirouettes draaien op een ultrafijn koord, zonder één keer hun evenwicht te verliezen.
De opnames waren een delicaat proces van laagjes schrappen en toevoegen, maar onder impuls van Wouter Vlaeminck (Tomàn) staat er geen noot te veel op deze plaat, die veel rijker is dan het al zo charmante “Dum Dum Dum” doet vermoeden. Dit is geen meisje met een gitaar. De verschillende instrumenten van dit vijftal liggen perfect lepeltje met elkaar, met teksten en stem van Renée als een zacht dekentje over hen heen gedrapeerd zodat het nooit te warm of te koud wordt. De perfectie wordt bijvoorbeeld bereikt in “Hand On My Head”, waar klaterende piano en toetsen, klotsende cello en dromerig wiegende achtergrondzang onlosmakelijk in elkaar verstrengeld raken.
Nooit wordt het te dromerig, nooit verzandt een melodie in een ijle soundscape, vaak een pijnlijk euvel in fluisterplaten als deze. Daar zit ook de stem van Sys voor iets tussen: ze staat steeds ten dienste van de nummers, maar vindt voldoende, subtiele afwisseling, om niet voor zuchtmeisje versleten te worden — een eufemisme voor one trick ponies. Nergens verheft ze haar stem, maar dat is ook wat deze nummers opleggen, als een geliefde die sussend zijn of haar vinger op uw lippen legt. Wie goed luistert, hoort echter de vocale rijkdom die perspectief biedt op een afwisselend oeuvre.
Nummers als “Dum Dum Dum” en “Like A Balloon” zijn al enkele jaren oud, geschreven tijdens haar Erasmusverblijf in Finland, geschreven vanuit een wee gevoel van gemis. Nooit gezocht melancholisch, maar ontroerend oprecht. Tekstueel maakt Sys de songs tastbaar met zilte woorden, en laat vooral de muziek beeldend wezen. Zeldzaam vandaag, en sluipend efficiënt. Het geeft haar nummers vaak zelfs iets magisch realistisch, zoals in het jazzy “Ferdinand”, nog zo’n muzikale sluipmoordenaar die over enkele jaren misschien wel als de beste song van de plaat beschouwd zal worden.
Het is namelijk dat nummer dat finaal doet beseffen wat een muzikale rijkdom deze band etaleert, met piano en zelfs cello die de verschillende songs telkens subtiel anders inkleuren zoals de dagelijkse zonsondergang elke avondlijke schemering anders beschildert. Nooit voelt de sfeer — treffend weergegeven door de bloedmooie cover trouwens — aan als uitgelokt door een trucje, met een klank of melodie als wenkende wijsvinger. Extending Playground is van zo’n ongedwongen en oprechte schoonheid die woorden als ‘veelbelovend’ banaal doet klinken. Wegklikken van deze pagina, nu, en blijven luisteren naar twaalf songs als schommelstoelen voor uw hoofd en hart. Of misschien is ‘verzwelgen’ een beter woord.
Renée is momenteel op tour met Isbells. Een volledige speellijst vindt u op haar site http://www.reneemusic.be.
