En gij maar denken dat de laatste anarchisten samentroepen aan stations, met ratten, veiligheidsspelden, halfstok wapperende mohawks en halve liters lauw bier in de aanslag. Think again. Matt Widener, een loner met een schone staat van dienst binnen het muzikale extremisme (o.a. Cretin, Exhumed, Country Medical Examiners) komt op de proppen met een anarchistisch geïnspireerd soloproject dat met zo veel urgentie z’n punt probeert te maken dat zelfs wijlen Bakoenin onder de indruk zou zijn.
De resten van de anarcho-punk zijn altijd wel blijven nazinderen in de Britse underground, maar voor de rest leek het vooral iets uit geschiedeniscursussen, dat radicale gedachtegoed dat paal en perk wilde stellen aan de dominantie van staat, Kerk en economische verdrukking ten faveure van een herwonnen persoonlijke vrijheid. Als het dan toch opdook, was het vooral bestemd om een politiek punt te maken waar de muziek onvoldoende op kon inspelen. Extreme ideologieën en muziek hebben altijd een ongemakkelijke verhouding gehad. Maar nu is er dus Matt Widener, die grindcore — het ideale genre om ongenoegen te spuien/gorgelen — koppelt aan een oproep om de wapens opnieuw op te nemen.
En Wideners grindcore is in volle Relapsetraditie zo licht ontvlambaar als een conservatieve Amerikaanse republikein op een holebifuif. Er wordt geknikt naar de Napalm Deathtraditie, maar met Wideners bijna-gerochel en oerbrul zoekt hij nog meer aansluiting bij de turbovariant van Brutal Truth. De songs, waarvan de grote meerderheid afklokt onder de twee minuten, raast voorbij met een in-your-face agressie van de ‘geklemde kaken/witte knokkels’-soort en wordt uitgevoerd met een strakheid die nergens verglijdt in afgelikte studioperfectie. Het gitaargeluid is voor een moderne grindcorerelease zelfs behoorlijk vet, voorzien van een ranzige distortionkorst.
Zeventien songs razen zo voorbij in goed zevenentwintig minuten, waarbij vooral opvalt dat Widener het album opvatte als een totaalconcept waarbij het ene nummer naadloos lijkt voort te vloeien uit het andere. Het meest opvallende, en dat is waarom Liberteer ongetwijfeld de meningen zal blijven verdelen, is het feit dat de man het nodig achtte om z’n furieuze muziek hier en daar te voorzien van elementen uit de traditionele Amerikaanse volksmuziek. En het gaat dan niet om een politiek correct knikje naar Woody Guthrie, maar een traditie die wat dieper reikt dan dat: marsmuziek, opruiend spul dat bedoeld lijkt om het volkeren der naties te verenigen rond een korte lont.
De mandolines en blazers van opener “The Falcon Cannot Hear the Falconer” lijken aanvankelijk slechts een afleidingsmaneuver, omdat de statige aanloop al snel wordt ingeruild voor dat kabaal. Maar dan krijg je aan het einde van “Build No System” opnieuw zo’n verrassende wending met marsroffels, trompet en fluiten die ondanks het enorme contrast zeer geslaagd zijn ingebouwd en de muziek een in de roots verankerde authenticiteit verlenen. Als het in elk nummer zo aangepakt zou worden, dan zou het snel verworden tot een irritante gimmick, maar Widener weet die insteek goed te doseren, waadoor tracks als “Rise Like Lions After SLumber” en “Usurious Epitaph” een pak beter werken dan de boertige folkpunk die je dezer dagen tegenkomt.
Een enkele keer wil het niet zo goed lukken — “Sweat For Blood” lijkt vooral een plekje in een Steven Seagalfilm te ambiëren — maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door een handvol tracks waarvan de titels voor zich spreken: “Class War Never Meant More Than It Does Now”, “When We Can’t Dream Any Longer” en “It Is The Secret Curse Of Power That It Becomes Fatal”. Eindelijk waait er nog eens een frisse wind in grindcoreland. Dat Widener z’n ziedende punt probeert te maken op zo’n creatieve manier, strekt hem enkel tot eer. Hij heeft tenminste iets dat een mens uit die lethargie kan trekken. Het is het soort plaat waarvan je hoopt dat je veertienjarige kind ermee naar huis komt, de ogen gevuld met een alarmerende intensiteit: Wat denkt ge daarvan, ouwe?
Het album kan beluisterd worden via de Bandcamppagina van Liberteer.
