Deathwish Inc., 2012
Voor vele bands is het derde album erop of eronder. In de
hardcorescene geldt dat misschien nog meer dan voor andere muziek.
Alles wordt er zoveel intenser beleefd, dat zelfs het maken van
twee albums voor veel bands een uitputtingsslag blijkt. ‘Faith’ is
voor Rise And Fall uit Gent het vierde album. Gewoon al het feit
dat het bestaat en gemaakt werd, zonder dat er eerste dramatische
pauzes waren in de levensloop van de band, is veelbetekenend. Rise
And Fall meent het, en ze willen ervoor werken om je dat duidelijk
te maken. Wat ze ook duidelijk maken is dat er nog geen sleet op
(de evolutie van) hun formule zit.
De eerste drie tracks razen bloeddorstig voorbij in iets meer
dan vijf minuten. Het reeds vooruit gestuurde ‘Deceiver’ blijft
indrukwekkend. Ook ‘The Gallows Await’ bevestigt dat deze band een
enorme muur van geluid kan wegzetten, die desondanks de fluïditeit
en passionele gedrevenheid van punk behoudt. In ‘Burning At Both
Ends’ komen er al wat meer van de dissonante klanken en
tempowisselingen voorbij, die dit album over het algemeen mee kleur
geven. Het feedbackende einde van dat nummer is een perfecte opmaat
tot ‘Things Are Different Now’. Dat nummer is trager. Door het
vluchtige gitaarriedeltje dat twijfelt tussen dissonantie en
harmonie krijgt het een beklemmende sfeer.
Na ‘Things…’ volgt eerst ‘Breathe’, dat stuitert tussen
crust, sludge en core. Als je het dan nog niet
gehoord had, dan kan je nu niet meer missen: de basgitaar van Vince
heeft een erg centrale rol gekregen op deze plaat. Hij laat zijn
instrument ronken, gonzen of blaffen, en geeft het geheel een
hyperkinetische paranoia mee. Nummer zeven is dé splinterbom van
deze plaat, ‘Hidden Hands’, waarvoor door Mathieu van Amenra een erg
enerverende clip werd geproducet. In minder dan twee minuten word
je het vel van de oren en de billen gestroopt door het muzikale
equivalent van een scheermesjeswervelstorm.
Daarna volgen ‘Escapism’ en ‘Dead Weight’, tracks die bij de
eerste beluisteringen wat in de schaduw van ‘Hidden Hands’ en het
lange slotnummer staan, maar geleidelijk aan toch op eigen benen
kunnen moshen. ‘Escapism’ heeft met zijn melodieuzere
gitaarspel en roffelende marsdrum een echo van Modern Life Is War in
zich. ‘Dead Weight’ is meer rechttoe rechtaan hardcore zoals ze die
altijd al speelden, met een vettige scheut dis-punk, een solo en
een korte breakdown om effe naar adem te happen.
Eindigen doen we met ‘Faith/Fate’, een sludgy monster
van feedback en dissonanten dat meer dan zes minuten duurt. De
vocalen lijken wat meer naar achter gemixt dan op de rest, en
daardoor eist de repetitieve, jankende gitaar de meeste aandacht
op, om niet te zeggen dat ze door merg en been snijdt. Lompe ritmes
slepen het nummer voort, terwijl het langzaam uitmondt in een
onontwarbaar cataclysmisch kluwen van feedback en passie waarin de
hartenklop van een ongeborene voor een summiere leidraad zorgt.
Het vierde album van Rise And Fall is voor de band een stap
vooruit. Het experimenteren met andere invloeden (voornamelijk
sludge) pakt goed uit, zonder dat ze vergeten om ook de
moshpitmaniakken een paar nieuwe favorieten toe te gooien voor hun
beulswerk. De mix van deze plaat is erg helder en in your
face, zoals we gewend zijn van Kurt Ballou. Dit zorgt ervoor
dat je aanvankelijk misschien wat overweldigd wordt door de
onstuitbare stroom aan rauwe passie die uit ieder van deze tien
tracks komt gegutst. Na een paar luisterbeurten ben je hier wel
tegen bestand en zal je jezelf volledig kunnen loslaten in de
maalstroom. Lijkt me te verkiezen boven aanvankelijk plat gemept te
worden met gespierde brutaliteit, maar al rap van verveling met je
duimen zitten te draaien.
‘Faith’ eist dus zoals het zelf zegt, geloof en vertrouwen van
de luisteraar. De muziek is niet van dien aard om je slaafse
volgzaamheid op te leggen richting zekere ondergang noch
oppervlakkige verlossing. Nee, ‘Faith’ stuurt je uiteindelijk op
expeditie naar jezelf. Zoek de kracht om het hoofd te bieden aan de
verleiding van gemakkelijkheidsoplossingen en vertrouw op jezelf en
wat je kent om het onbekende met open vizier tegemoet te
treden.
