Plaatste Osdorp Posse in de jaren negentig Nederhop op de map, dan mag De Jeugd Van Tegenwoordig zonder gêne stellen dat zij het genre de eenentwintigste eeuw binnenloodste. De mix van raps en electrobeats waar het trio een patent op heeft, vindt bij steeds meer hiphoppers ingang waardoor het befaamde Nederhop steeds meer een genre op zich wordt.
Nieuwste ster aan het firmament is Kraantje Pappie, de Groningse rapper die vorig jaar nog furore maakte in de AB als voorprogramma van Das Racist en in eigen land al langer bekend staat als een rijzend fenomeen. De single “Waar is Kraan” is ondertussen zowat grijsgedraaid op StuBru en geldt als uitstekend visitekaartje voor het album dat bol staat van de opgefokte beats en blaakt van levenslust. Dat het nummer geen toevalstreffer is, bewijst “Hoop nu” dat electro koppelt aan sterke hiphopbeats om zo een eigen geluid te creëren.
Dat het niet allemaal even snel moet, bewijst het op jaren tachtig electrofunk geschoeide “Wat nou als het lukt” (de tweede single). De eerste hattrick wordt gevolgd door het met dubstep gelardeerde “Ze volgen” dat aantoont dat Kraantje Pappie zich naar de beats weet te flowen en zo een veelzijdiger rapper is dan op basis van de snelle songs vermoed kan worden. Zie ook het stevige “Van God Los”, het grappige en lome “Zijn rug stinkt” en de spacy dubstep van “Het is over” als mooie voorbeelden van de eigenzinnigheid van Crane en Kraantje Pappies oor voor flows en melodieën.
Een belangrijke stuwende kracht op Crane is het producerscollectief Noisia, die net als Bas Bron bij De Jeugd Van Tegenwoordig, de klassieke hiphopbeats achter zich laat en voluit voor een waaier van electroklanken kiest waarboven Kraantje Pappie zijn talenten tentoon kan spreiden. Veel meer dan De Jeugd Van Tegenwoordig of De Opposites beschikt hij bovendien over een ijzersterke en veelzijdige flow die een spervuur van woorden afvuurt en zo de nummers naar zijn hand zet. Tekstueel blijft het weliswaar allemaal wat op de oppervlakte maar daar valt bij het gros van de songs best wel mee te leven.
Hoe goed bedoeld ook is de “liefdesballade” “Beter samen” een van de nummers waar de tekst wat ongemakkelijk aanvoelt. Het blijft een dubbeltje op zijn kant dat weliswaar nog steeds ver boven het al bij al gênante “Bootycall” en het niet echt indrukwekkende “Goed Fout” staat. Het zijn een paar smetten op een plaat die verder zo goed als geen steken laat vallen en daarom des te meer opvallen. Maar beginnersfouten kunnen altijd met de mantel der liefde bedekt worden, vooral wanneer ze verspreid genoeg staan om snel vergeten te worden door sterkere nummers (al zou het net zo handig geweest zijn als ze netjes achteraan bij elkaar stonden).
Toen Osdorp Posse en in zijn kielzog Nederhop en het Djax-label ontstonden, was hiphop in je “moerstaal” nog een vreemd fenomeen. Ondanks de Nederlandse taal was er van een eigen stijl nog niet echt sprake. Enkele experimenten (onder andere van Osdorp Posse) te na gesproken, waren het in de eerste plaats De Jeugd Van Tegenwoordig die met hun mix van electrobeats en Nederlandse rap een nieuwe richting insloegen. Het is echter dankzij artiesten als Kraantje Pappie en albums als Crane dat het langzaam maar zeker synoniem komt te staan met Nederlandse hiphop, een die gekenmerkt wordt door een eigen smoel.
