Droompop. Geen idee waar de hype vandaan kwam, maar met The Slideshow Effect lijkt verzadiging stilaan bereikt. Memoryhouse is best een fijne band, maar deze plaat legt de vinger pijnlijk op de wonde: hoe mooi en aangenaam om naar te luisteren het allemaal ook is, grootsheid loert helaas niet om de hoek.
Vorig jaar wist Memoryhouse te verbazen met The Years, een EP die in eigen beheer werd uitgebracht, en vervolgens door Sub Pop een officiële release kreeg. “Een geweldige soundtrack bij het dagdromen”, was toen de conclusie. En dat er maar snel een langspeler mocht volgen.
Die is er nu en borduurt, niet geheel onverwacht, verder op het pad dat met The Years werd ingeslagen. Helaas blijkt die aanpak net niet sterk genoeg om een hele langspeler te blijven boeien. Dat neemt echter niet weg dat The Slideshow Effect opnieuw een fraai werkstukje geworden is, eentje dat – opnieuw, dat wel – niet uitsluit dat hier grootse zaken in het verschiet liggen.
Zoveel blijkt in ieder geval wanneer het artwork van de plaat voor je ligt te pronken. Nog meer dan op zijn voorganger, laat Memoryhouse zich gelden als een band die het karakter van zijn muziek naadloos visueel weet door te trekken. Fragmentarische beelden, pasteltinten, softtone foto’s, strakke lettering: nog voor je een noot gehoord hebt, ben je al onder de indruk van dit debuut.
Jammer genoeg lijkt het niveau van het visuele net iets hoger te liggen dan van het muzikale: zichzelf ontstijgen is er voor Memoryhouse immers nog niet bij op deze plaat. Het duo serveert droompop zoals er vandaag in overvloed te rapen valt. Wanneer je dan niet in staat bent flink boven de massa uit te stijgen, dreigt je debuut, hoe aangenaam luisteren het ook is, te verdrinken in een overvloed aan soortgelijke lichtmelancholieke prozacklanken. Om het even oneerbiedig te stellen.
Zo kan “All Our Wonder” bogen op een subtiel gitaarspel, glasheldere vocalen van Denise Nouvion en, jawel, belletjes. Maar desondanks blijft het gevoel achter dat Memoryhouse hier, en helaas ook elders, niet probeert meer te zijn dan een demo van labelgenoten Beach House. Goed, het orgeltje lijkt even voor een vleug van extase te zullen zorgen, maar dat is slechts een schijnbeweging die weg is voor je ze opmerkte.
Met single “The Kids Were Wrong” is het wel raak. Lichtjes uptempo en met subtiele feedback trekt Memoryhouse zich klaarblijkelijk wel uit de slag. Zelfs al zijn dat dan niet de meest originele ingrediënten, het duo kan er een draai aan geven die aanslaat en van “The Kids Were Wrong” een verkapte popsong maakt.
Het akoestische “Bonfire” is er eveneens knal op. Met aanvankelijk enkel stem, slide- en akoestische gitaar eist het keer op keer de aandacht op, daarmee de bedenking opwerpend dat Memoryhouse misschien niet té veel moet inzetten op een sowieso vergankelijk fenomeen als de huidige droompophype en gerust meer een eigen weg mag zoeken, zelfs al is het dan een zeer traditionele, die ooit door horden hippiemeisjes werd gevolgd. Immers: hoe veel boeiend materiaal kan de kruisbestuiving van Cocteau Twins en The Jesus And Mary Chain nog blijven opleveren? Zeker wanneer je tegen talent als Beach House en Still Corners op te boksen hebt?
Enkel tijdens “Pale Blue”, een verstilde parel, wordt met de klassieke dream-ingrediënten een song afgeleverd die volledig in het genre past én waarmee het duo even naar de voorste linie doorstoot. Voorlopig komt Memoryhouse er dus nog mee weg: met The Slideshow Effect rolt dit tweetal schijnbaar vanzelf de muziekwereld in. Memoryhouse zal echter pas indruk maken wanneer daar een eigen draai aan wordt gegeven, die de band naar avontuurlijke oorden brengt, waar Grootste Dingen in het verschiet liggen. Tot het zover is, blijft het echter bij een niet onaardig plaatje.
Memoryhouse staat op 4 april in de Charlatan
