Sacred Bones, 2011
Een dikke twee jaar geleden trof ik in New York de
debuutplaat van een zekere Zola Jesus aan:
onbekend, onbemind, maar door een bebaarde verkoper aangeprezen als
de Diamanda Galás van de 21ste eeuw. Referenties aan levende
godinnen van harige orakels mag je nooit in de wind slaan en aldus
ging ‘The Spoils’ meteen de koffer, het oor en het hart in. Een
eigenzinnig, compromisloos meesterwerk van een jonge deerne met
meerdere hoeken af: het was liefde op het eerste gezicht. Deze
liefde werd vorig jaar bezegeld door opvolger ‘Stridulum II’, een
meer mainstream plaat die het industriële wasteland inruilde voor
synthgoth met een fikse knipoog naar een andere heldin, Siouxsie
Soux.
Een jaar en een exponentiële groei van bekendheid
later ligt de belangrijke derde er, onder de welluidende naam
‘Conatus’. Deze keer geen stijlbreuk, maar een verlengstuk van de
voorganger die de elektronica meer naar de voorgrond trekt. Dat
hoor je al meteen in de intro ‘Swords’, waarin Jesus’
zwartgeblakerde sirenenkreten het opnemen tegen een doffe beat waar
Björk trots op zou zijn. Een sfeerschepper om u tegen te zeggen,
die je kwijlend naar het echte werk laat overgaan. ‘Avalanche’
opent nog aftastend met een zwaardere aanzetting van
‘Stridulum’-geluid. Meteen erna gooit ‘Vessel’ wel alle registers
open: een vollere inkleding, backing vocal loop en een dijk van een
finale waarin de stem langzaamaan ondergaat in een zee van
industrial synths. Vier minuten geniale alternopop waarvan elke
muziekfanaat even krols zou moeten gaan rondkruipen.
Opmerkelijk is dat de zwaardere soundscapes van
‘Conatus’ de kracht van Jesus’ stem niet ondermijnen. Zelfs
temidden van de nerveuze beat van ‘Shivers’ blijft zij de aandacht
zuigen, mede dankzij het heropvoeren van de klassieke acrobatie van
‘The Spoils’ op de achtergrond, die meermaals en steevast met
succes terugkeert. Waar de voorganger vooral het glazige aspect van
haar timbre belichtte, probeert deze plaat meer dimensies aan haar
geluid toe te dichten. Tegenover de minimalistische
pianobegeleiding van ‘Skin’ schrik je even van hoeveel warmte er
doorheen klinkt. Een gegarandeerd kippenvelmoment.
Vergeleken met het zware debuut is dit onmiskenbaar
een plaat voor een breder publiek, maar het is bewonderenswaardig
hoe commercie en experiment toch perfect in balans gehouden worden.
‘Seekir’ zoekt én vindt een harmonie tussen goth en disco.
‘Hikikomori verweeft de typische ballade – strijkers incluis – in
een uitdagend tempospel en de atmosferische ambienttrack ‘Ixode’
gedijt zowel in een nachtelijke woonkamer als in een zweterige
club. Enkel ‘In Your Nature’ verdient een tik op de vingers omwille
van te veel stroperigheid. Eén misstap vergeven we met graagte en
dus kan je uiteindelijk niet anders dan deze dame feliciteren met
haar eigenzinnige hattrick en likkebaardend uitkijken naar haar
vervolgverhaal.
