Universal, 2011
De zegswijze “een aartje naar zijn vaartje” valt nog geen klein
beetje toe te passen op de relatie tussen Jesus incarnate
Kanye West en zijn buitenissig populaire Canadese poulain Drake:
die laatste laat zich op zijn tweede full length immers – nog meer
dan op debuut ‘Thank Me Later‘
[LINK] – kennen als een navelstaarder eersteklas.
Wat dat gelukkig oplevert is een magnum opus van kaliber, een 78
minuten durende, 18 nummers tellende narcistische – of wat dacht u
van de overpeinzing “drinking every night ‘cause we drink to my
accomplishments”? – trip waarin Drake naar binnen kijkt en de hele
wereld laat weten wat hij daar aantreft. Het resultaat: een
ontzagwekkend eerlijk, meeslepend en opwindend visitekaartje van
een rapper die hoe langer hoe meer “here to stay” lijkt. ‘Take
Care’ lijkt wel het commerciële hiphopantwoord op Fucked Ups ‘David
Comes to Life’: een epische marathon die ondanks zijn lengte de
hele rit méér doet dan gewoon boeien.
Soms levert ’s mans
openhartigheid behoorlijk gênante momentjes op: Drake werd in het
verleden al romantisch gelinkt aan Nicki Minaj én Rihanna, en beide
dames verschijnen ook op het album voor een duet, maar in ‘Cameras
(Good Ones Go)’ klinkt het wél van: “Baby, she look like a star,
but only on camera / Only on camera / It look like we’re in love,
but only on camera / Only on camera.” Ouch! Pijnlijk
eerlijk, en ondertussen zet de moderne bard ook enkele fameuze
vraagtekens bij het fenomeen van celebrity dating. Maar in
afsluiter ‘The Ride’ biecht hij dan weer op: “I blew six million on
myself and I feel amazing”. De tegenstelling tussen zijn
cultuurpessimisme en zijn extravagante levensstijl kon nauwelijks
groter zijn. Hoezeer hij ook klaagt over zichzelf en zijn omgeving,
of commentaar geeft over populaire cultuur, eigenlijk past het
allemaal binnen zijn strategie. Of toch niet?
We leren alleszins veel uit de geweldige zin, “I learned working
with the negatives could make for better pictures”. Nagel op de
kop. Hij is gelukkig, maar erkent zijn donkere kantjes. Hij is een
god, maar even vaak een smeerlap. Hij is echt, maar zijn kunst gaat
voor op de werkelijkheid. Met andere woorden: neem alles maar met
een dikke korrel zout. Afijn, het moge duidelijk zijn dat de man
meer dan genoeg nadenkt over de tol, de gevolgen en vooral de
voordelen van de roem. Maar zelfs wanneer Drake simpelweg loopt te
pochen, zoals hij dat doet in ‘Crew Love’, de samenwerking met de
kindred spirits van The Weeknd, voel je
nog een zeker cynisme wanneer hij zegt, “I told my story, then made
history”. Het is aartsmoeilijk in te schatten of hij daar al dan
niet een “so what?” bij denkt. In elk nummer vind je tal van
voorbeelden die bol staan van de contradicties, al is het moeilijk
te geloven dat Drake zich helemaal afschermt met een ironisch
masker, omdat de dingen die hij vertelt wel degelijk uit het leven
gegrepen zijn.
’t Is dus een complex figuur, onze Drake, wat maakt dat het ook
interessant is om bijna 80 minuten in zijn gezelschap te vertoeven.
Niet alleen zijn ontboezemingen (nog eentje, uit ‘Lord Knows’: “I
know that showin’ emotion don’t ever mean I’m a pussy”) zijn
intrigerend om te volgen – zelfs wanneer hij zich in een zoveelste
vlaag van zelfobsessie begint af te vragen of hij nu een nazaat van
Jimi Hendrix dan wel Marvin Gaye is – ook het productiewerk zit
extreem goed in elkaar, en is veel complexer dan je aanvankelijk
zou denken. Naar het voorbeeld van James Blake werd de
plaat bewust minimalistisch gehouden, al zit de bombast vaak in een
klein hoekje (in het voornoemde ‘Lord Knows’ bijvoorbeeld). Piano
en smooth r’n’b bepalen de centrale sound, naast zacht
tikkende drums en bezwerende backing vocals. Soms komt het
bronmateriaal dat hij gebruikt ook uit onverwachte hoek: een sample
van één van Jamie
xx’ Gil Scott-Heron-bewerkingen wordt gebruikt in ‘Take Care’,
André 3000 mag de boel komen opleuken in ‘The Real Her’ en op
‘Doing It Wrong’ is er een gastenrol weggelegd voor niemand minder
dan Stevie Wonder; Drake is overigens een van de weinige artiesten
in het genre wiens ballads óók geweldig zijn.
Je kan elk nummer uit ‘Take Care’ afzonderlijk opzetten, de
lyrics ontleden – deze recensie had makkelijk dubbel zo lang kunnen
worden – aandacht besteden aan het productiewerk, samples proberen
spotten en oor hebben voor Drakes rap- en zangwerk: valse noten zal
je niet vinden. ’t Is spijtig dat ‘Take Care’ pas zo laat op het
jaar is gekomen, anders had hij zonder twijfel – na enkele weekjes
rijpen – nog hoger kunnen eindigen in ons eindejaarslijstje. Het is
immers een vlekkeloze, opzwepende, compromisloze zelfstudie, een
contemplatie over succes, roem en geld, én een muzikaal
overrompelende marathonzitting zonder dipjes. Drake mag je dan een
zelfbewuste kwal vinden, hij voorziet zijn persoonlijke
rhymes van genoeg haakjes en addertjes om je te doen
afvragen wat er écht in het hoofd van de man omgaat. ‘Take Care’ is
alvast een manifest van een van de meest beloftevolle jonge sterren
van vandaag. Als u dit jaar één cd uit de Ultratop koopt, laat het
dan in godsnaam deze zijn. Bitches.
