GSR, 2011
Sneller dan we van hen gewoon zijn, is dit Parijse zootje
ongeregeld terug met een vierde album. Het vorige, ‘No
Surrender‘, dateert immers nog maar van 2009.
De tijdslijn van hun discografie daarvóór werd daarentegen veel
fragmentarischer gevuld. Dit verse album grijnst ons nu wat morbide
tegemoet en verlangt ernaar om beluisterd en gefileerd te worden.
De band zelf verlangt vooral om geen uitleg te moeten geven, de
onverdunde bruutheid van de muziek is hun waarheid en wie niet met
hen is, is tegen hen.
‘No Surrender’ was al één en al bijtend vitriool en hoewel ook
dit geen zeemzoet zondagmiddagplaatje is, wijzigde de sound toch
wat. Er werd op ‘Et Le Diable…’ nogal wat geëxperimenteerd. Dat
zorgt bij mij vooral voor wenkbrauwgefrons, want heel erg goed
doordacht lijkt het immers niet altijd te zijn. Een introductie van
het vorige album en dissonante gitaargeluiden zoals we die kennen
uit blackmetal horen we hier ook veelvuldig terug.
Dat typische geluid past ook wel bij de algemene, nihilistische
houding van Kickback. Het album heeft trouwens een moderne,
knallende en heldere mix; ver verwijderd van zowel doffe
necrotoestanden als van een veilige en gladde dure studiosound.
Toch is er wel degelijk “gewerkt” met de studio: gitaren en stemmen
zijn doorgaans in meerdere lagen over elkaar gelegd.
Opener ‘Sorption’ is een geschikte opener en daarmee is alles
wel gezegd. Het is één van de weinige nummers op dit album dat
zonder labyrintische constructie is opgebouwd. ‘Triumph and
Disgust’ start nog redelijk traditioneel, maar begint naar het
einde toe al voorzichtig met onze voeten te rammelen. De volgende
twee nummers, beide met Franse titel, zijn behoorlijk
desoriënterend: hakkende metal(core)riffs worden afgewisseld met
bevreemdende passages, en redelijk wat noise. Het is
behoorlijk heavy stuff en moeilijk te vatten.
Eigenlijk gaat de band de hele tijd op hetzelfde pad verder. In
die mate zelfs dat we ons kunnen afvragen of de opsplitsing in
verschillende nummers niet een beetje lukraak gekozen is, en dit
eigenlijk geen lang bezwerend en beukend luisterspel is. Geregeld
haalt de band nog ongenadig hard uit, maar eens over de helft
worden die snelle passages spaarzamer.
De laatste twee nummers van de plaat zijn trouwens covers: een
nummer van de obscure Zweedse groep Brainbombs en één van Geto
Boys, old school hiphop dus. Ze maken er echter iets
behoorlijk vunzig van. De stemgeluiden van Stephen en de muur van
gitaar leggen een fikse roetlaag over de glans van gouden
kettingen. Beide geleende nummers krijgen een genadeloze
Kickbackbehandeling en vallen daardoor niet echt uit de toon. Ze
breken wel de spanningsboog die door de overige acht nummers wordt
opgezet.
Het album eindigt daardoor een beetje rommelig, zeker omdat je
na ‘Stained II’ (het laatste eigen nummer) nog een beetje hongert
naar een ultieme vileine aanval op je nekspieren. Nu ja, van honger
ga je eten, dus terug naar track 1. (Maar dan wel na het
beluisteren van de coversessie, lijkt hier de meest wijze
beslissing.)
‘Et le Diable Rit Avec Nous’ is een serieuze opdracht voor uw
gehoor- en begripsvermogen. De band speelt constant met de
verwachtingen van de luisteraar, en zoekt bij momenten echt wel de
grens op van wat je nog muzikaal kan noemen. Je bent in ieder geval
niet gauw klaar met deze plaat, want hoewel ze bij aanvang meer zal
afstoten dan aantrekken, blijf ik er toch wel naar teruggrijpen. Er
ligt iets aanlokkelijks maar verderfelijks te lonken onder al die
lagen gitaarnoise en ziekelijke vocals.
Dat kan trouwens gerust het gloeiende ego zijn van de
groepsleden. Je moet namelijk nogal zeker van jezelf zijn en
volstrekt onbeïnvloedbaar om een plaat als deze te maken, al zal
een beetje fou zijn ook wel helpen. Kickback heeft een
lang verleden in de Europese hardcore ondergrond, maar deze plaat
zet hen daar een beetje buiten, net zoals Converge ook al lang geen
hardcoreband meer is. Deze bands spelen in een niche van zichzelf,
voor een publiek dat uit alle holen en spelonken van het extreme
muziek landschap komt. En een beetje weird zijn zal ook
wel een vereiste zijn.
Voel jij je dus thuis in de cultaanhang van Converge, maar
evengoed in die van Starkweater of Amen Ra of voor mijn part
zelfs Deathspell
Omega? Check de recentste van Kickback dan zeker eens uit.
Zelfs die vermaledijde hiphopcover is een nummer dat aan kracht
wint als je het vaker hoort!
