Het is al langer dan vandaag bekend dat de Nederlandse pianist Michiel Braam niet voor één gat te vangen is en dat wordt ook binnen dit hybride, internationale tentet ten volle bewezen. On The Move is een voluptueuze trip van meer dan zeventig minuten die geen seconde verveelt.
Wat een band ook, met daarin blazers Taylor Ho Bynum (cornet), Nils Wogram (trombone), Carl-Ludwig Hübsch (tuba), de rockgerichte ritmesectie van Dirk-Peter Kölsch (drums) en Pieter Douma (bas), en ten slotte het Matangi Strijkkwartet. De band is minder onvoorspelbaar dan de vrijbuiters van het ICP Orchestra en speelt met een grotere cohesie dan de postmoderne knip-en-plakkers van Flat Earth Society, maar is al net even bruisend.
Lekker wegrockende rockpassages, weelderige jazz, momenten van experiment, gestileerde kamermuziek, verrassende grooves: het zit er allemaal in en soms zelfs in eeéén en hetzelfde nummer. Opener" Three Grazing Arches" is daarvan een goed voorbeeld. Het tentet gooit meteen de beuk erin, met repetitief gedender, klaterende pianostukken en weemoedig zingende strijkers. Schurkt het nu eens tegen de avant-garde aan, dan krijg je later ook prachtige stukjes samenspel (luister hoe de tuba zich tegen de strijkers aanvleit) of verwacht je dat Tom Waits elk moment kan opduiken om het orkest door een tarantella te dirigeren.
De muziek werd uitvoerig gecomponeerd en wordt strak, maar levendig uitgevoerd, waarbij alle elementen perfect geïntegreerd worden. De filmische fusion van "Cuba, North Rhine-Westphalia" heeft bakken schwung, een niet te stoppen drive en doet zelfs tangoterritorium aan. Je zou dan kunnen gaan denken dat Braam zijn bende in een afremmend keurslijf plaatst, maar het heeft er alles van dat al deze muzikanten zich ruimschoots kunnen uitleven. De blazers kunnen zich te buiten gaan aan uitgelaten unisonopassages en pruttelende inkleuringen, zelfs in stukken die in hoofdzaak geschreven lijken voor de strijkers.
"Huize Jinnenberg" vertoont gelijkenissen met een Zorn-achtig klankgedicht, "El Frecuentemente" vertrekt dan weer vanuit een kromme hamergroove vol krassende strijkers en pompommend koper. On The Move is een album dat, inderdaad, steeds in beweging is en schippert van knappe contrasten naar kolossale dynamiek, waarbij zowel een plaats gegund wordt aan weelderigheid (let op Ho Bynums spetterende solo in "A View To A Sound") als aan pure ingetogenheid (het korte pareltje "Pit Stop Ball Ad"). Soms lijkt het wel alsof je een update gepresenteerd krijgt van Mingus’ expressieve koortsdromen ("Fat Centered Gravy").
Imposante klankkleur, fijnzinnigheid en eclecticisme gaan een zinderend en knetterend huwelijk aan, maar het wordt allemaal gebracht met een klare visie en een zeer geslaagd evenwicht tussen collectieve touwtrekkerij en individuele hoogstandjes. On The Move is een absolute klepper en een prachtige pleister op de wonde voor wie de concerten moest missen.
Deze recensie verscheen eerder op draaiomjeoren.com
