Crookers’ nieuwste zou, onder ideale omstandigheden, gerecenseerd moeten worden in een volle discotheek, tussen lauwe pinten en meutes stampende, kronkelende en zwetende lijven. Helaas was alleen de lauwe pint voorhanden, de rest zal u er dus zelf bij moeten fantaseren. Soit, u begrijpt ook wel dat de muziek van het Italiaanse duo niet meteen gemaakt is om in de zetel, achter de computer, in de auto of de trein te beluisteren.
Toch opent het Italiaanse duo zijn nieuwe plaat Dr. Gonzo op relaxte wijze, waardoor het niet meteen duidelijk is wat voor explosief materiaal dit schijfje eigenlijk bevat. Het bijna loungy "Dushi" lijkt de opener van een doordachte, zorgvuldig opgebouwde electroplaat, maar niets is minder waar. Dr. Gonzo openbaart zich al gauw als een wild monster dat blind om zich heen klauwt. Wie Crookers vooral kent van "Knobbers" of "Day ’N Nite", krijgt met Dr. Gonzo iets totaal anders in zijn trommelvliezen gestampt.
Het gaat alle richtingen uit op deze tweede plaat van Crookers. House en techno zijn zoals steeds de vaste ingrediënten, maar nu worden er ook dancehall, exotische beats en zelfs een portie hardcore onder gemengd. De minder melodieuze distorted beats en verhakkelde vocals op Dr. Gonzo zorgen voor een minder mainstreamgerichte plaat dan voorganger Tons of Friends. Ook de schier eindeloze lijst featurings is deze keer met minder bekende namen bevolkt. Helaas blijkt de richting die Crookers ingeslagen is, niet meteen een verbetering.
Zelf benoemt het duo deze plaat als zijnde een "accrocchio", wat, zo leert het internet ons, mooi Italiaans is voor "een rommelige, maar effectieve oplossing". Dr. Gonzo zou dus een rommeltje moeten zijn, dat wonderbaarlijk genoeg toch werkt. Wat dat rommeltje betreft, zitten de heren er spot on, maar of het geheel goed functioneert, daar mogen een paar dikke vette vraagtekens bij geplaatst worden. Het is aan het resultaat te horen dat Dr. Gonzo ontstaan is uit een mix van verschillende genres en invloeden, maar de afwerking staat toch niet helemaal op punt. Het album bevat goeie nummers, maar helaas ook een hoop rommel en een paar echte stinkers.
Tot en met "Hummus" zit het allemaal wel snor, maar daarna laat het duo steken vallen. Phra en Bot moeten toch minstens licht beneveld geweest zijn toen ze besloten om "Bust ’Em Up" op de plaat te zetten? Wonderbaarlijk ook hoe de heren "That Laughing Track" vakkundig verpest hebben. Dat lachje! Die monstergeluiden! Ronduit belachelijk. Ook "Get The F*^K Out My House" is een misbaksel van formaat. En voor "Springer" lijkt Crookers de geluidseffecten van een gedateerde videogame gecombineerd te hebben met een wel heel goedkope beat. Het beukende "Texx" doet al niet veel beter, met een combinatie van samples en beats die nogal "SuperMario goes gabber" klinkt. Of zoiets. Enfin, niet meteen het soort muziek waar wij op een gemiddelde zaterdagavond met plezier naar luisteren. Gelukkig weten de heren de boel nog net op tijd te redden door voor de laatste track (met de passende titel "Just The End") plots een compleet andere richting uit te gaan. Punten voor coherentie zal Crookers niet direct scoren, maar in dit geval is dat misschien maar goed ook.
Gelukkig biedt Dr. Gonzo ook beter materiaal. "Dr Gonzo’s Anthem" heeft zowaar een doordachte opbouw én een goede beat. "Carcola" en "Hummus" hebben het potentieel om stevige clubhits te worden, al is het effect sowieso minder sterk op plaat. Op de (ellenlange) intro na is ook "Gonzo C.A.M.P." een plezant nummer en het Oosters getinte "Woh A Do" is geestig, maar dan wél op de juiste manier.
Een snelle optelsom leert ons dat er op Dr. Gonzo net genoeg goeie nummers staan om een voldoende te halen. Maar net zoals Tons of Friends bewijst Dr. Gonzo vooral dat de muziek van Crookers gemaakt is om de dansvloer te vullen, niet om in de cd-speler beluisterd te worden. Compleet lohs gehen op Crookers is nog steeds een pak leuker dan een volledig album van het duo te beluisteren.
