PIAS, 2011
Kerstplaat. Voilà, ik heb het gezegd. Voor de tere zielen onder
u die nu al hun achterwerk uit de zetel heffen en hun
savatten aanschieten om het in lichte galop af te trappen:
blijf gerust nog even zitten. De liefhebbers van Rudolfsgedruis en
bellengeklingel zijn er immers aan voor de moeite. De anderen:
stick around en haal uw mouton retourné maar
boven, want ‘Funny Looking Angels’ van Smith & Burrows is een
interessant gegeven, een kerstalbum waar je niet stante pede de
vliegende poeperij van krijgt.
Dat dit geen kerstalbum is zoals u ze geregeld in de strot
krijgt geramd door goedlachse barden van het
tiritomba-kwelende genre, wordt al duidelijk als je de
hoes te zien krijgt. Tom Smith en Andy Burrows, afgebeeld als twee
nogal onverzorgde engelen, op de koop toe met gescheurde jeans – ze
zouden Sint-Pieter te schande zetten. Volgens de legende kwamen
Smith (frontman van Editors) en Burrows
(drummer van We
Are Scientists) op het idee voor dit schijfje op café in het
midden van de bloedhete zomer van 2011. Het is er anders niet aan
te horen: de plaat katapulteert de luisteraar stante pede naar
de donkere zes weken, wolkjes vrieskou ademend – en af en
toe vet knipogend.
De toon wordt meteen gezet met ‘In the Bleak Midwinter’, een
gestripte versie van dee op zich al ingetogen traditionele
‘Christmas Carol’, waarna u zonder verwijlen ondergedompeld wordt
in de nostalgische winterballade ‘When the Thames Froze’, ook de
eerste single van de plaat. De stem van Smith lijkt te zijn
geschapen voor dit soort Dickensiaanse liederen: instant
decembergevoel. Dat hij hier zo naïef de hoop uitdrukt dat het
volgend jaar toch alsjeblieft beter zal zijn, vergeven we hem graag
– is het immers ook niet schoon om eens gewoon kinderlijk
in sprookjes te geloven? En al zeker met Kerstmis.
Het contrast tussen Smiths in zwarte velours gehulde
zangpartijen met het – écht waar! – engelachtige, optimistische
stemgeluid van Andy Burrows is om van te smullen. Vooral in de
titelsong, de Deltacover ‘Funny Looking Angels’, maakt Burrows
komaf met het cliché dat drummers niet kunnen zingen. Dit is zo’n
heerlijk nummer dat u dagenlang onbewust staat te neuriën terwijl u
uw kalkoentje in de oven wipt, en probeer maar eens niet
mee te klappen vanaf de eerste seconde!
Naast deze gedoodverfde favoriet vinden we nog een stuk of drie
covers, netjes geschikt in een blokje midden op de plaat. De helft
ervan komt recht uit het tijdperk der epauletten, maar dit
kan niet verhinderen dat Tom Smith Blacks ‘Wonderful Life’ haast
tot een bezinning maakt. Misschien is het daarom dat Yazoo’s ‘Only
You’ een beetje ongepast aandoet met hier nu toch wat verdwaalde
kerstbellen en eighties synths die er keihard over
gaan.
Na het wat overbodige instrumentale ‘Rosslyn’ en ‘This Ain’t New
Jersey’ – nog een typisch kerstnummer waarbij de Santa
Clauses je om de diepgevroren oren vliegen – sluiten de heren
af met een versie van Nat King Coles smijt ernaar met
kerstballen, je krijgt hem niet kapot oerklassieker ‘The
Christmas Song’, gebracht door Smith met veel respect en zonder
ooit in stroperigheid te vervallen. Dat Deense riviernimf Agnes
Obel ook nog even gezellig onder de boom komt zitten, is een leuk
extraatje. Waarom dit pareltje met maar liefst twee strofen is
ingekort, gaat onze wollige Laplandmuts wel te boven.
Verwacht geen weerklanken van Editors of Razorlight op ‘Funny
Looking Angels’. Wél een sferig winteralbum van twee goede zangers/
muzikanten/ vrienden die zichzelf – en alle festiviteiten – niet té
serieus nemen. Dat het geheel hier en daar een (klein) beetje
wankelt, is al snel vergeten. We hopen trouwens dat dit niet de
laatste samenwerking is tussen die twee – zoals bij een fors
gespikete glühwein hebben we zo het vermoeden dat
het tweede glas nog beter zal zijn dan het eerste.
Smith & Burrows zijn live te zien op 13 december in de
AB in Brussel.
