Onze radar voor kleine groepjes die wel eens héél groot zouden kunnen worden, draait overuren: van de sublieme fluisterfolk van het geweldige The Craving Deer heb je als beetje luisteraar met smaak immers vooralsnog niet terug. Dit is tijdloze klasse, betonnen melancholie, satijnen verliefdheid, you name it. Indrukwekkend.
{image}We gaven het u enkele maanden geleden al op een briefje, toen we helemaal van ons melk waren van de debuutplaat van dit sympathieke duo: zachter, mooier, behaaglijker gaat u ze niet gauw vinden. Voor hun tweede plaat tappen Rein Vanvinckenroye en Natalie De Man uit precies hetzelfde vaatje: één gitaar en een mannen- en vrouwenstem, da’s alles, what you see is what you get. Ja, u kan hen aanwrijven dat deze plaat weinig verschilt van de eersteling maar wat dan nog: je verwacht toch ook niet van Leonard Cohen (om dan maar meteen hun belangrijkste invloed te noemen) dat hij plots hardrock gaat maken? Wat is er mis mee om een tweede fles te kopen van de wijn die u lekker vindt?
Opnieuw trokken Rein en Natalie dus afgelopen zomer naar het Zuid-Franse Les Brousses om er zich in een nog niet gerestaureerde ruimte van een oude fabriek volledig te concentreren op hun muziek. Producer-geluidstechnicus Tom Slegers heeft wat ons betreft prachtig werk geleverd maar let’s face it: bij de zijdezachte folk en de prachtige stemmen van The Craving Deer moet je als producer enkel op het juiste moment op het recordknopje duwen. Om u toch een idee te geven van de opnameomstandigheden: voor de deur tussen de geïmproviseerde opnameruimte en het dakterras werd steeds een matras gezet, om de krekelgeluiden en het sporadisch hondengeblaf buiten te houden. Allright!
En toch zijn er enkele nuances met dat debuut, zo subtiel als verse lakens op uw bed, toegegeven, maar ze zijn er. Zo is er het wel zeer frisgewassen “Eros’ Brain”, met stip ons lievelingsnummer op dit sowieso al meesterlijke kleinood: beetje meer uptempo dan we van dit sympathieke duo gewend zijn maar weeral zo’n weldadige massage voor uw oren dat u maar één ding wil doen: een jaarvoorraad kaarsen gaan kopen, languit op de sofa gaan liggen en domweg genieten. Door de band genomen is deze tweede plaat dus, mede door enkele waarlijk succulente mondharmonicasolo’s van vaste gastmuzikant Steven Troch, net dat vleugje heviger, al moet u dat uiteraard met een flinke korrel zout nemen: we zijn kilometers verwijderd van gitaren die gemarteld worden.
U wil nog een andere referentie dan Leonard Cohen? Wat dacht u van goed volk als de veel te vroeg gestorven folklegende Nick Drake? Om maar te zeggen dat ook u in geen tijd simpelweg gaat verdrinken in deze sublieme muziekjes, zo authentiek en eerlijk als een klein kind dat op de schoot van Sinterklaas zit en oprecht belooft nooit te gaan liegen. The Craving Deer is, we proberen u nog één keer te overtuigen, zachtjes surfen op een golf van soms prachtige close harmony, diepzeeduiken in een zee van simpele maar o zo mooie akoestische gitaren en finaal wegmijmeren bij de slimme teksten. Natalie en Rein kunnen, anders gezegd, met hun zogeheten ‘kleine muziek’ wel eens heel groot worden; kunnen in geen tijd meer potten gaan breken dan een fulltime pottenbakker — op dit ogenblik gooit Radio 1 hen al voorzichtigjes in de ether. Straffe, zeer straffe plaat.
Site waar de fysieke CD’s kunnen worden gekocht: www.bolstermusic.com
Eén van de sites waar de digitale CD’s kunnen worden aangekocht: http://itunes.apple.com/us/artist/the-craving-deer/id427390076
